متاسفانه روزهای دشواری را سپری می کنیم. روزهایی که تاریخ این سرزمین در حال رقم خوردن است. آینده یک نسل و آینده کشور بستگی تام به تصمیم هایی دارد که در این روزها اتخاذ می گردد. سخنان دیروز رییس جمهور از این زاویه حایز اهمیت است که بخشی از التهابات ناشی از پیشروی های طالبان را کاهش داد و روان جمعی را آرام کرد. دیروز دالر در بازار صرافی های کابل از مرز صد افغانی گذشته بود. اما پس از سخنان رییس جمهور به سرعت پایین آمد. روحیه مردم در وضعیت بدی بود و همه نگران آینده بود. اما سخنان رییس جمهور سبب شد که آرامش به شهر برگردد. این فرازو فرود در یک روز نشان داد که نظام سیاسی و رهبری نظام در یک جامعه بحران زده چه اهمیتی دارد و تصامیم آن ها چقدر در سرنوشت جمعی موثر است.
التهابی که دیروز هم در بازار اتفاق افتاد و هم روان جمعی را ناآرام کرد هم چنین نشان داد که بی ثباتی چه بر سر زندگی و حیات جمعی می آورد. دیروز هزاران انسان از بالاپایین شدن ارزش پول افغانی خسارت دیدند و شاید هزاران نفر در این موج التهاب به خاک سیاه نشستند و تمام دارایی خویش را از دست دادند. صف مردم در جلو بانک ها جهت کشیدن پول های شان تداعی گر یاس کامل و انارشیسم قرون وسطایی بود. فاجعه آوارگان و بیجاشدگانی که از سراسر کشور به شهر کابل آمده اند وجدان همه را مجروح کرده است. دیدن آن کودکان خردسال که پدران شان را در جنگ از دست داده اند و در جاده های کابل زیر آفتاب سوزان و در بین خاکروبه های شهرروزگار می گذرانند قلب هر انسانی را آتش می زند. این وضعیتی است که در این روزها بر زخم های کابل افزوده است. به همین خاطر تصمیم گرفتن در چنین شرایطی سخت دشوار است.
دشواری تصمیم در لحظه های سخت تاریخ تنها از آن جهت نیست که در روند تاریخ و ساختن آینده چقدر موثر خواهد بود. بلکه از آن جهت هم هست که عواطف و وجدان انسان نیز باید آرام باشد. سرنوشتی که این روزها جامعه جهانی و همسایگان شرور افغانستان بر سر مردم افغانستان آورده اند برای هیچ کسی که ذره ای از انسانیت بویی برده باشد قابل تحمل نیست. چه رسد برای کسی که در برابر این جامعه فلاکت زده و آواره مسولیت تاریخی دارد و تاریخ و نسل امروز و فردا در باره او قضاوت خواهند کرد. آیا بر خون مردم باید چشم پوشید یا کشتار را نادیده گرفت؟ کاش کسانی که این روزها چون زامبی ها به شهر و هرچه در آن است هجوم آورده اند مروت و مردانگی می داشتند که به کرامت انسانی ساکنان این سرزمین حرمت می نهادند. مسلما چنین ماهیتی از دشمن تصمیم را آسان می کرد. اما با تاسف که چنین چیزی نیست.
مردم افغانستان در طی بیست سال گذشته دستاوردهایی داشته اند که در تاریخ کشور بی سابقه بوده است. صدها هزار پسر و دختر محروم ما در این سال ها به دانشگاه رفتند و فارغ شدند. صدها هزار در حال تحصیل هستند و میلیون ها کودک دیگر در حال تعلیم هستند. زنان در تمام عرصه های سیاسی و اجتماعی برابر با مردان حضور داشتند و این حضور در حال تقویت بود. نهادهای امنیتی بی نظیر در سطح منطقه در ظرف بیست سال به وجود آمده است. زیربناهای انکشاف پایدار در حال شکل گیری است. روندهای دموکراتیک با تمام چالش ها، در حال نهادینه شدن است. آزادی بیان و آزادی های رسانه ای در افغانستان مثال زدنی است. ثبات در پول ملی و بازار به وجود آمده است. و بسیاری از دستاوردهای دیگر و ارزش های انسانی در حال شکل گیری است. اما همه آن ها فعلا در معرض خطر قرار گرفته اند. دقیقا تصمیم گیری از همین جهت دشوار است که بر سر این میراث چه خواهد آمد؟
ما در حال شکل گیری یک نقطه عطف دیگر در تاریخ خود هستیم. اما این نقطه عطف می تواند بازگشت کامل به گذشته و عصر حجر باشد و می تواند عبور از یک گردنه دشوار باشد. کافی است که لحظه ای خود را در جای رییس جمهور و رهبری حکومت بگذاریم تا عمق دشواری را درک کنیم. امیدواریم که بسلامت از این گردنه عبور کنیم و عقلای قوم بهترین تصمیم را بگیرند.