دیروز یک هیات متشکل از شخصیت‌های سیاسی و به ریاست رییس شورای عالی مصالحه ملی برای گفتگو با گروه طالبان عازم قطر گردید. این هیات بنا بود قبلا و با ترکیب متفاوت‌تر و با روحیه جدی‌تر به قطر سفر کند اما به دلایلی از جمله به دلیل گسترش جنگ توسط طالبان این سفر تا اکنون به تاخیر افتاد. پشت پرده هدف سفر این هیات، انگلیسی‌ها قرار دارند و بنا است که این بار انگلستان میان افغانستان از یک طرف و پاکستان و گروه طالبان از سوی دیگر میانجی‌گری کند. در سفری که چندی قبل لوی درستیز انگلستان و پاکستان به کابل داشتند از سوی انگلستان پیشنهاد گردیده بود که یک هیات عالی رتبه از افغانستان به پاکستان سفر کند و در آن جا به طور محرمانه با رهبری طالبان نیز گفتگو داشته باشد. ولی به دلیل گسترش جنگ این سفر از سوی افغانستان به پاکستان لغو گردید و دولت افغانستان قبول کرد که این گفتگوها در قطر صورت گیرد. اکنون پس از مدت‌ها این سفر عملی شده است و دیده شود که چه دستاوردی خواهد داشت.
واقعیت تلخ این است که به نظر می‌رسد میزهای مذاکره معجزه نمی‌کنند و سرنوشت صلح افغانستان هنوز در جبهه‌های جنگ رقم می‌خورد. بیش از سه سال است که همه به نحوی از بردن نام جنگ طفره می‌روند و می‌خواهند تاکید کنند که جنگ راه حل نیست. اما حالا میدان‌های نبرد مشخص کرده است که آن‌چه راه حل است جنگ است و جلسات فرمایشی و نمایشی هرگز به صلح منجر نمی‌گردد. آن‌چه در این روزها در پایتخت‌های کشورهای منطقه در حال شکل گیری است نوعی نمایش سیاسی و دیپلماتیک است و همه در حال تدارک منافع خویش از راه جنگ هستند.
در هفته‌های گذشته بخش‌های زیادی از مناطق افغانستان به دست گروه طالبان سقوط کرد. همه این موارد قبل از شروع مذاکرات در دوحه در کشورهای همسایه برنامه ریزی شده بود. چون تصور کشورهای همسایه بر این بود که در ابتدا باید مناطق زیادی را از طریق جنگ به طالبان بسپارند و آن‌گاه این گروه را بر سر میز مذاکره حاضر کنند. چون تنها در آن صورت است که می‌توانند این گروه نازپرورده سازمان‌های استخباراتی را جهت تحقق منافع بعدی خود در گلوگاه‌های قدرت در افغانستان مستقر کنند. طالبان تا زمانی که مناطق مشخصی را در دست نداشته باشند در میز مذاکره هم جدی گرفته نخواهد شد. به همین منظور دیدیم که به یک باره پلان‌های از قبل تعیین شده به تحقق پیوست و مناطق زیادی با حمایت‌های همه‌جانبه کشورهای منطقه و حامیان بین المللی این گروه در اختیار آن قرار گرفت. این موضوع نشان می‌دهد که هنوز استراتژی اصلی جنگ است و تحقق صلح از طریق مذاکره تنها یک شعار میان‌تهی است.
از طرف دیگر دولت افغانستان در هفته‌های گذشته به شدت تحت تاثیر قرار گرفت و روحیه مردم نیز به شدت تضعیف گردید. بسیاری از مناطق بدون هیچگونه جنگی سقوط کرد و به دست طالبان افتاد. سقوط ولسوالی تنها سقوط سرزمین به دست طالبان نبود بلکه سقوط روحیه جنگی سربازان و نیز سقوط امید مردم به یک زندگی آزادانه و بدور از شلاق طالب نیز بود. فتح ولسوالی‌ها و سپس فتح روحیه مردم نتیجه سال‌ها تلاش سازمان‌های استخباراتی و کار شبانه روزی تبلیغاتی از سوی دستگاه های پروپاگندای کشورهای حامی طالبان بود. این ادعا که هفتاد فیصد جنگ تبلیغاتی است و تنها سی فیصد جنگ نظامی است واقعیت دارد.
متاسفانه پس از امضای توافقنامه میان ایالات متحده و طالبان اکثر رسانه‌های غربی و هم چنین رسانه‌های دولتی کشورهای همسایه به طور بی‌سابقه‌ای حمایت از طالبان و تطهیر این گروه تروریستی را آغاز کردند. محور اساسی همه این پروپاگنداها تطهیر و تغییر طالبان و هم‌چنین قباحت‌زدایی از این گروه در نزد افکار عامه بود. این تلاش‌ها سرانجام به ثمر نشست و بخش‌هایی از افغانستان در هفته‌های اخیر به دست این گروه افتاد. اما در روزهای اخیر و مشخصا از دیروز تا کنون ورق برگشته است و وضعیت به نفع نیروهای امنیتی افغانستان رقم خورده است.
به طور مشخص دیروز نیروهای امنیتی به رهبری والی بامیان دو ولسوالی این ولایت را که در روزهای گذشته به تصرف طالبان در آمده بود در ظرف دو ساعت از وجود طالبان پاک کردند. این سرآغاز شکست طالبان در بسیاری زا نقاط کشور بود. از شمال تا جنوب نوعی قیام عمومی علیه طالبان صورت گرفت و پیروزی‌های چشمگیری در اسپین بولدک، تخار و شبرغم به نفع نیروهای امنیتی افغانستان رقم خورده است. امید می‌رود این روند هم‌چنان دوام پیدا کند و مناطق اشغال شده توسط طالبان دو باره تحت کنترل دولت در آید. چون زندگی مردم در این مناطق مختل شده است و همه زیربناها در این مناطق تخریب گردیده و خدمات اولیه به مردم در حالت تعطیلی در آمده است.
در کل تحولات اخیر نشان می‌دهد که طالبان و حامیان آن برخلاف ادعای صلح خواهانه هنوز استراتژی جنگ را به پیش می‌برند. طبیعی است که در برابر استراتژی جنگ باید جنگ را سرلوحه عمل خویش قرار دهیم. طالبان اکنون پیشنهاد آتش بس سه ماهه را داده است و بنا است که در مذاکرت بعدی روی آن بحث شود ولی باید توجه داشته باشیم که ما از رهایی شش هزار طالب خاطرات تلخ و تجربه بدی داریم. از همین رو باید دریابیم که طالبان فقط به جنگ می اندیشند و هنوز استراتژی جنگی این گروه تغییر نکرده است. پس تنها راه حل ایستادگی در برابر این گروه تروریستی و حامیان بین المللی آن است. طبیعی است که در میز مذاکره اگر دستاوردی حاصل گردد هرگز کسی مخالف آن نخواهد بود ولی اصل مساله ایستادگی است و سرنوشت صلح تنها در سنگرهای داغ علیه دشمن تعیین می‌گردد.