انتظار این که طالبان به افراد ملکی رحم کنند و کارمندان دولت و فعالان رسانه ای و حقوق بشری را نکشند و به حقوق اقلیت ها و زنان احترام بگذارند و با شبکه های تروریستی منطقه رابطه نداشته باشند، بیش از حد ساده لوحانه است.
اگر تا چند ماه قبل برخی اشخاص از تغییر طالبان سخن می گفتند و نسبت به پروسه صلح و گفتگو با این گروه بسیار خوشبینانه اظهار نظر می  کردند؛ اما امروز بر هیچ کسی پوشیده نیست که گروه طالبان نه تنها تغییر نکرده اند که در بسا موارد رفتارشان خشن‌تر و خونخوار‌تر شده اند.
دهشت و وحشت این گروه و همدستی شان به گروه های تروریستی منطقه، سبب شده که دو دهه آرامش نسبی مردم برهم خورده و امیدشان به زندگی آینده تا حدی زیادی تنزل کند.
با پیشروی های این گروه به سوی مراکز ولسوالی ها و ولایت ها و ورود ملیشه های طالب در شهرها، موجی از ترس و وحشت را در میان مردم ایجاد کرده است. ملیشه هایی که با ابتدایی ترین موازین شهری آشنایی ندارند و با حقوق و کرامت انسانی به کلی بیگانه می باشند.
ایجاد ترس و وحشت و رفتارهای بیرون از چوکات انسانی بخشی از استراتژی جنگی این گروه برای مرعوب کردن طرف مقابل و نوعی جنگ روانی برای مشوش ساختن افکار و اذهان عامه به حساب می آید.
متأسفانه سیاست ها و رویکردهای اشتباه برخی کشورهای بزرگ در مورد افغانستان و حرص و تلاش آنها برای گریز از مخمصه جنگ و شتاب شان به گفتگوهای صلح، شرایط افغانستان را طی دوسال گذشته در سراشیبی سقوط قرار داد.
در سال های اخیر هرباری که آمریکا و برخی متحدانش در باره افغانستان تصمیم می گیرند، پایه های ثبات و امنیت در کشور متزلزل‌تر و ناپایدار‌تر می گردد.
این روزها به دلیل سیاست های شتاب آلود آمریکا، صدها نفر در افغانستان کشته می شوند و هزاران خانواده با از دست دادن تمام دارایی های شان آواره می شوند. همین اکنون مردم در چندین شهر افغانستان به دست ملیشه های طالب گروگان هستند.
در شرایط بسیار حساس و شکننده فعلی، سفارتخانه های کشورهای خارجی بخصوص سفارت های امریکا و بریتانیا با نشر اعلامیه هایی، اذهان مردم را مشوش کرده و بر ترس و نگرانی آنها می افزاید.
این سفارت ها یکروز اعلام می کنند که کارمندان خود را از افغانستان خارج می کنند، روز دیگر می گویند، جان افغان هایی که با سفارت و یا مؤسسات مربوط به آن کشورها کار کرده اند در خطراند و آن کشورها به صورت عاجل و فوری به همکاران افغان خود ویزا می دهند.
بعد اعلامیه می دهند و در آن از شهروندان خود می خواهند که هرچه عاجل‌تر افغانستان را ترک کنند.
برای این کشورها باید گفت که:
1-  مسوول درجه یک وضعیت فعلی دولت های شما هستند. شما نمی توانید به بهانه های گوناگون از زیر بار این مسوولیت شانه خالی کنید. شرایط کنونی افغانستان نتیجه مستقیم سیاست هایی است که شما در دو دهه گذشته گرفته اید.
2-  آیا به لحاظ انسانی و حقوق بشری تنها جان شهروندان شما و همکاران افغان شما ارزش دارد؟ آیا نجات جان همکاران افغان شما می تواند از شما رفع مسوولیت کند؟ کشته شدن هزاران نفر در شهرهای مختلف هلمند، نیمروز، بدخشان، تخار، سرپل، جوزجان، غزنی و... از نظر شما اهمیت ندارد؟ آوارگی و دربدری هزاران خانواده حس انسانی شما را بر نمی انگیزد؟
3-  این شب و روزها تمام مردم افغانستان در آتش جنگ می سوزد. مردم هیچ پناهی ندارند، همه خسته و درمانده انتظار می کشند که چه به سرشان خواهد آمد. برای این مردم در چنین شرایط، محتوای اعلامیه های شما مأیوس کننده و ناراحت کننده است.
4-  شما به صورت غیر مستقیم به جنگ روانی طالبان کمک می کنید. طالبان همواره پیروزی قطعی خود را القا می کند و شما با اعلامیه های تان ادعای گروه طالبان را تقویت می کنید. مردم باور می کنند که وقتی شما با این عجله افغانستان را ترک می کنید، معنایش این است که آتش جنگ در این کشور شعله ورتر شده و طالبان به پایتخت نزدیکتر می شود.
5- امروز بسیج عمومی برای مقابله با طالبان شکل گرفته است. مردم به صورت خودجوش تفنگ به دست گرفته و در برابر طالبان می جنگند. اعلامیه های شما بدون شک در کاهش انگیزه مردم برای دفاع و پایین آوردن مورال نظامی نیروهای امنیتی بی تأثیر نخواهد بود.
انتظار ما از سفارت های کشورهای خارجی و بخصوص امریکا و بریتانیا این است که اگر امیدی به این مردم بیچاره داده نمی توانید، حد اقل با نشر اعلامیه های مأیوس کننده، آنها را نا امید و نا راحت نیز نسازید. اجازه دهید تا مردم با مورال بالا از خاک، حیثیت و ناموس شان دفاع کنند و تا می توانند جلو پیشروی طالبان را به شهرها بگیرند.