در این روزها که تحولات جنگ گویا به نفع طالبان چرخیده است، بسیج مردمی علیه این گروه نیز به اوج خود رسیده است. با آن که در سال های اخیر شکاف هایی میان حکومت و مردم به وجود آمده است و نباید آن را انکار کرد، اما بسیج عمومی و خیزش های مردمی علیه طالبان در سراسر کشور نشانه عقبه های مستحکم نظام و مشروعیت آن در متن مردم افغانستان است. از این رو بسیج مردمی علیه طالبان نه تنها نگران کننده نیست بلکه تنها راه دفع حملات تهاجمی طالبان در شرایط کنونی است. در روزهای اخیر از آدرس های مختلف علیه بسیج مردمی در برابر طالبان واکنش های منفی نشان داده شده است که ما باید این واکنش ها را با دقت مورد ارزیابی قرار دهیم و اهداف شیطانی در پشت این واکنش ها را برای مردم افشا کنیم. واقعیت این است که امروز نباید از خیزش های مردمی و بسیج عمومی علیه طالبان بهراسیم. بلکه باید از مقاومت مردم در برابر تروریسم حمایت کرد و این مقاومت ها را باید به دیده قدر نگریست.
تیپولوژی کسانی که از بسیج عمومی علیه طالبان نگران هستند و یا می خواهند نگرانی های ساختگی و جعلی نسبت به خیزش های مردمی خلق کنند در مجموع نشان می دهد که عقبه های سیاسی این آدرس ها نگران مردم و آینده افغانستان نیستند بلکه نگران سرنوشت طالبان و مواجهه مستقیم مردم افغانستان با این گروه تروریستی است. در صف نخست سبوتاژگران مقاومت مردمی در برابر طالبان حامیان خارجی این گروه هستند. کشورهای دور و نزدیک که سال ها از طالبان حمایت کرده اند اکنون با پیشروی های اخیر این گروه به وجد آمده اند و خیال می کنند که نهال دشمنی با مردم افغانستان در حال ثمر دادن است. کافی است رسانه های کشورهای همسایه را در روزها اخیر رصد کنیم. آن گاه خواهیم دید که چه کسانی نگران بسیج مردمی علیه طالبان هستند و چگونه می خواهند تمنیات ناپاک و حمایت های بی دریغ شان را از طالبان توجیه کنند.
بخشی از سبوتاژگران خیزش های مردمی در برابر طالبان، حامیان داخلی این گروه هستند. کسانی که این روزها به عنوان کارشناسان سیاسی به جای سخنگویان طالبان ایفای نقش می کنند و در برابر این کار شان مزد دریافت می کنند نیز تلاش می ورزند تا چهره طالبان را نسبت به گذشته متفاوت نشان دهند و این گروه تروریستی را به عنوان یک واقعیت در ذهنیت عمومی بقبولانند. کسانی که سال ها در خدمت اهداف طالبان و کشورهای حامی این گروه بوده اند اکنون بیش از  هر زمان دیگر عریان به میدان آمده اند و به نفع طالبان تبلیغ و پروپاگندا به راه انداخته اند.
البته هستند کسانی که تنها به دلیل دلسوزی و از سر تعهد به آینده افغانستان از برخی حرکت های مسلحانه به نام جبهه مقاومت ابراز نگرانی می کنند. نگرانی این عده هم به لحاظ مصداق مقاومت و هم به لحاظ سناریوسازی آینده بر حق است. زیرا در هفته های اخیر به بهانه مقابله با طالبان گروه های مسلحی به وجود آمده اند که اتفاقا منبع تمویل و تجهیز شان با طالبان واحد است. جالب است کسانی هستند که شعار ضدیت با طالبان را سر می دهند و در برخی مناطق مسلح سازی را با همین توجیه به راه انداخته اند ولی عملا در راستای اهداف طالبان و حامیان منطقه ای و بین المللی این گروه گام بر می دارند. از همین رو تا کنون در هیچ نقطه ای از کشور این گروه های مسلح غیر قانونی علیه طالبان نجنگیده اند و تنها در برابر نهادهای امنیتی افغانستان ایستاده اند و امنیت عمومی را همگام با طالبان مختل ساخته اند. نگرانی این طیف از سیاستمدارن و تحلیل گران از آن جهت نیز حایز اهمیت است که اگر حکومت نتواند خیزش های مردمی را مدیریت درست کند ممکن است در آینده حداقل بخشی از این گروه های مسلح مشکل ساز شوند.
در مجموع ما نباید از خیزش های مردمی علیه طالبان در هراس باشیم. بلکه این خیزش ها هرچه بیشتر باید تقویت و سازمان یافته تر شود. در روزهای گذشته برخی از چهره های سیاسی از جلب و جذب خیزش های مردمی در قالب نهادهای امنیتی و رسمی سخن گفته اند که سخنان درستی است. ولی در مجموع از خیزش های مردمی نباید ترسید و باید به این خیزش ها به دیده قدر نگریست و از آن ها به عنوان یک فرصت تاریخی استفاده کرد. مردم انگیزه کافی برای مبارزه با طالبان را دارند. چون تجربه استیلای طالبان را یک بار از سر گذرانده اند و نمی خواهند بار دیگر به نقطه صفر برگردند و همه دستاوردهای دو دهه اخیر به یک باره دود شود و به هوا برود.