سال ۲۰۰۱ ناتو و متحدانش با اهداف مشخص وارد افغانستان شد. مبارزه با تروریزم و حامیان آن، بازسازی افغانستان، تاسیس نهادهای قانونی و تامین امنیت و ایجاد ثبات سیاسی در کشور.
متاسفانه جنگ در افغانستان دوام پیدا کرد و این جنگ هزینه های سنگینی را بر کشورهای حامی افغانستان تحمیل کرد. ناتو و متحدان بین المللی آن کم کم از تداوم جنگ خسته شدند. ناتو احساس می کرد که در باتلاق جنگ افغانستان گیر مانده است و قادر نیست تا به جنگ خاتمه دهد و امنیت و صلح و ثبات را در این کشور به وجود آورد.
از این رو هرچه زمان می گذشت، در اهداف ناتو نیز تغییراتی رونما می شد.  امریکا که سردمدار مبارزه با تروریزم در افغانستان قلمداد می شد، طالبان را از صف گروه های تروریستی جدا کرد و آن را در حد یک گروه شورشی مخالف دولت تقلیل داد. در سال ۲۰۰۷ رییس جمهور امریکا رسما اعلا کرد که طالبان دشمن امریکا نیست. جنگ در افغانستان را مساله داخلی خود افغان ها عنوان کرد. به این صورت جنگ ایتلاف بین المللی در افغانستان تنها به مبارزه با شبکه القاعده محدود شد.
در سال های پسین ایجاد صلح و تامین امنیت در افغانستان نیز از فهرست اهداف جامعه جهانی حذف شد و امریکا اعلام کرد که تامین صلح و امنیت در افغانستان به خود افغان ها مربوط می شود.
بازسازی افغانستان نیز تحت الشعاع مسایل سیاسی و امنیتی قرار گرفت و همه ساله کمک به بازسازی کشور کاهش پیدا می کرد.
امریکا و ناتو در سال ۲۰۱۴ بدون توجه به شرایط افغانستان و عواقب ناگوار خروج زود هنگام نیروهای خارجی، جدول خروج نیروهای خود را روی دست گرفت و ماموریت جنگی خود را به کمک های تخنیکی و آموزشی به نیروهای امنیتی تقلیل داد.
محدود سازی اهداف ناتو در افغانستان در واقع پیدا کردن راه گریز از جنگ افغانستان بود. امریکا و ناتو نمی خواست طوری در باتلاق جنگ گرفتار شود که بیرون رفتن از آن گران و دشوار شود. به این دلیل همواره اهداف خود را در افغانستان محدود و قابل تحقق تعریف می کردند تا شکست شان را در این طولانی ترین جنگ بپوشانند.
دوسال قبل امریکا به صورت یکجانبه و غیر مسوولانه مذاکره با طالبان را آغاز کرد و پس از یکسال مذاکره توافقنامه ای
دو جانبه را به امضا رساندند و بر اساس همان توافقنامه بیش از پنجهزار تروریست خطرناک را از زندان افغانستان آزاد کرد. امریکا با دور زدن حکومت می خواست، گروه طالبان را چنان برجسته سازد تا هم وزن حکومت افغانستان در انظار جامعه بین المللی جلوه کند. این رویکرد به منظور تحت فشار قراردادن حکومت به منظور آغاز گفتگوهای صلح مطابق برنامه گروه طالبان صورت می گرفت.
امریکا روند صلح را با فشار سیاسی و دیپلماتیک به پیش می برد و بالاخره در سپتمبر سال گذشته مذاکره میان حکومت و طالبان در قطر آغاز شد، اما این آغاز بدبختی، بیچارگی و شروع جنگ خشونت بار در افغانستان هم بود. حملات انتحاری و انفجاری و قتل های هدفمند در یک سال گذشته، جان بسیاری از شهروندان را گرفت.
اکنون همه به این درک درست رسیده اند که امریکا در افغانستان شکست خورده و به اهداف از قبل تعیین شده نرسیده است.
وضعیت کنونی افغانستان برایند سیاست های امریکا در افغانستان است. این کشور و حامیانش نمی تواند از بار مسوولیت شان در قبال مردم افغانستان شانه خالی کند.
ناتو افغانستان را در برابر گروه های تروریستی تنها مانده است. ناتو نتوانسته رابطه طالبان را مطابق توافقنامه، با گروه های تروریستی قطع کنند. ناتو و امریکا نتو انست کشورهای همسایه افغانستان را به عدم حمایت از گروه های تروریستی وادار سازند.
تداوم آموزش نیروهای امنیتی در بیرون از افغانستان یک بخش از مسوولیت ها و تداوم حمایت هایی است که ناتو و امریکا می توانند برای نجات افغانستان از شر گروه های تروریستی انجام دهند.