یوناما یا هیات معاونت ملل متحد در افغانستان در تازه‌ترین گزارش خود گفته است که این اداره تا نیمه سال 2021 به تعداد 5183 تن قربانی جنگ را ثبت کرده است که از این رقم 1659 تن غیرنظامی کشته شده و 3254 دیگر زخمی شده اند. این نهاد اعلام کرده است که گروه طالبان و شاخه خراسان داعش مسئول 64 درصد از قربانیان ملکی در افغانستان اند. در گزارش یوناما آمده است که قربانیان ملکی در نیمه اول سال 2021 نسبت به عین زمان در سال 2020 تا 47 درصد افزایش یافته است.
درگزارش یوناما تاکید شده است: مهمترین علل تلفات افراد ملکی در نیمه اول سال ۲۰۲۱ استفاده گسترده از مواد تعبیه شده  انفجاری توسط عناصر مخالف دولت، درگیری‌های زمینی بین طرفین، قتل‌های هدفمند توسط عناصر مخالف دولت و حملات هوایی توسط قوای هوایی افغان بوده است.
یوناما تصریح کرده است که 80 درصد از تلفات ملکی ناشی از بمب‌های کارگذاری شده و حملات انفجاری توسط گروه طالبان و شاخه خراسان داعش بوده است.
یوناما استفاده از مواد انفجاری فشاری را نقض صریح حقوق بین‌المللی بشردوستانه می‌داند. در گزارش آمده است: مواد تعبیه شده فشاری که می تواند حتا با پا گذاشتن کودک روی آن منفجر شود، نقض کننده نورم‌های حقوق بین المللی بشردوستانه بوده و یوناما یکبار دیگر از طالبان میخواهد که استفاده از این وسایل را به طور دایمی منع قرار دهند.
یوناما هشدار داده است: در صورتیکه اقدام فوری برای توقف خشونت صورت نگیرد، تلفات افراد ملکی ممکن به بالاترین رقم خود در سال ۲۰۲۱ برسد.
امضای توافقنامه میان امریکا و طالبان، ایجاد توهم پیروزی برای طالبان در برابر امریکا و ناتو، خروج زود هنگام نیروهای خارجی از افغانستان و رویکرد ضعیف و خوشبینانه نسبت به مذاکرات صلح  در درون نظام، گستاخی رهبران این گروه را افزوده، طالبان و حامیان آنها را به غلبه نظامی امیدوار کرده اند. حملات گسترده نظامی در سراسر کشور و راه اندازی قتل های هدفمند و تهدید افراد مؤثر در درون نظام و... از تاکتیک های جدید این گروه برای ایجاد رعب و وحشت بیشتر در میان شهروندان به حساب می آید. افزایش بی رویه تلفات افراد ملکی نتیجه مستقیم سیاست های امریکا در قبال افغانستان و خروج نیروهای خارجی و بها دادن به گروه طالبان به امید کشانیدن آنها به پای میز مذاکره است. مذاکراتی که بیش از یکسال است حتا یک گام پیشرفت نداشته و یک ذره امیدواری نسبت به آینده خلق نکرده است.
سال گذشته در همین زمان مردم به صلح و مذاکره با طالبان می اندیشیدند و آرزوی تأمین امنیت دایمی، ثبات سیاسی و ایجاد یک نظام فراگیر و مورد توافق همه اقشار و طیف های اجتماعی را داشتند و امروز پس از گذشت یکسال از بازی صلح، اینک مردم به برگشت به دهه نود میلادی می اندیشند و از غلبه نظامی طالبان ترس دارند.
تلفات بی رویه افراد بی گناه ملکی، تخریب گسترده خانه ها در اکثر ولسوالی ها، تلاشی شبانه خانه های مردم و ایجاد وحشت در میان زنان، کودکان و اعضای خانواده ها، آوارگی و کوچ اجباری و غارت اموال و دارایی و تخریب زیربناها و تأسیسات عام المنفعه که میلیون ها دالر زیان وارد کرده است  همه و همه از برکت سیاست های منعفت جویانه کشورهای خارجی و سیاستمداران داخلی است.
طالبان همه روزه یک منطقه یا ولسوالی را مورد حمله قرار می دهند؛ طی این حملات علاوه بر تلفات افراد نظامی و ملکی هزاران خانواده از خانه های شان بیجا می شوند. امروز سازمان های بین المللی شاهدند که خانواده های بیجاشده در بدترین وضعیت قرار دارند و هیچ کمکی از سوی نهادهای بین المللی برای آنها صورت نگرفته و هیچ تدبیری برای زندگی آینده آنان گرفته نشده است.
در حالی که روند مهاجرت به کشورهای خارجی در چند سال اخیر روند نزولی خود را می پیمود؛ اما امروز مهاجرت به خارج از کشور مانند دهه هفتاد هجری روند صعودی گرفته و بسیاری از مردم و حتا خانواده ها تمام زندگی و دارایی خود را گذاشته، راهی دیار بیگانه می شوند.
تمام این مشکلات و بدبختی ها برایند سیاست های ناسنجیده و عجولانه رهبران سیاسی امریکا و خوشباوری و منفعت طلبی برخی رهبران سیاسی افغانستان است. اکنون امریکا و کشورهای اروپایی برای جلوگیری از موج مهاجرت افغان ها به اروپا ناچار شده اند که کمک های نقدی در اختیار کشورهای همسایه و منطقه قرار دهند تا جلوی هجوم مهاجران را به کشورهای اروپایی بگیرند.
چیزی که بیشتر سبب رنجش روح و روان مردم افغانستان می شود، این است که علیرغم تجربیات دو سال گذشته در مورد طالبان و به بن رسیدن مذاکرات صلح و تشدید جنگ و خشونت از سوی گروه طالبان در افغانستان به هدف سرنگونی نظام و غلبه نظامی بر نیروهای امنیتی، متأسفانه بازهم سیاست های ناروا و بیش از حد متملقانه در برابر طالبان دوام دارد و این سیاست ها همانطوری که در گذشته انگیزه و مورال نیروهای امنیتی را کاهش داده بود، اکنون نیز پرسش های بسیاری را در ذهن شهروندان کشور خلق کرده است.
صلح را سیاست های نرم به وجود نمی آورد. سرنوشت صلح در افغانستان در میدان های جنگ تعیین می شود. اگر دولت در میدان های جنگ از خود ضعف و سستی نشان دهد، بدون شک در آینده هم جنگ را باخته و هم صلح را؛ ولی اگر در میدان جنگ پیروزی هایی به دست آورد و برای مردم و نیروهای امنیتی انگیزه ایجاد کند و هدف روشن تعیین کند؛ آنگاه طالبان مجبور می شوند که راه مذاکره را ترجیح دهند.