افغانستان بدون شک در این شب و روزها دوران سختی را سپری می کند. از هر گوشه وطن خون جاری است و دشمن در پشت دروازه های یکایک مردم افغانستان ایستاده است. وضعیت نگران کننده است و مداخلات خارجی و استخبارات کشورهای منطقه و فرامنطقه ای بیش از هر زمان دیگر بیشتر و جدی تر شده است. نهادهای امنیتی افغانستان جانانه می رزمند و هر لحظه قربانی می دهند. کشورهای حامی افغانستان نیز تا حد زیادی پشت افغانستان را خالی کرده اند و از افغانستان خارج شده اند. آنان به چیزی ما را فرا می خوانند که خود می دانند ممکن نیست. همه تاکید به صلح دارند ولی طالبان واقعا صلح را نمی خواهند و برای تصاحب قدرت خشونت ها را به طور بی سابقه و وحشیانه ای گسترش داده اند. در چنین وضعیتی تنها راه ممکن برای افغانستان یک خیزش مردمی فراگیر و به عبارت دیگر کلید زدن مقاومت ملی در برابر گروه طالبان و حامیان بین المللی آن است.
در میدان واقعی نبرد تا کنون مقاومت ملی شکل گرفته است. در روزهای اخیر خیزش عمومی علیه گروه طالبان به اوج خود رسید. حرکت نمادین نعره الله اکبر در حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان نشانه روشن از عزم عمومی برای مقاومت در برابر طالبان و دیگر گروه های تروریستی بود. از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب افغانستان یک پارچه ایستادگی و مقاومت در برابر طالبان شکل گرفته است. در حمایت مردم از نظام و نیروهای امنیتی و هم چنین اراده آنان در جهت مقاومت در برابر طالبان هیچ تردیدی نیست. اما در عرصه های سیاسی و رسانه ای گاهی تشکیک ها و تردیدهایی از برخی از آدرس های عمدتا سیاسی و یا افراد نا آگاه در باره مقاومت ملی و خیزش های مردمی ایجاد می گردد که به نظر می رسد بیشتر انگیزه هایی چون امتیازطلبی شخصی و جناحی و هم چنین تضعیف آگاهانه حکومت و نظام سیاسی کشور در هماهنگی با دشمنان مردم افغانستان سبب این کار می شود. دلیل عمده دیگر در ایجاد تردیدها و یا تشکیک ها در باره مقاومت ملی و خیزش های مردمی عدم روشن بودن مفهومی این پدیده نیز هست. متاسفانه پس از نزدیک به سه دهه حضور تروریسم بین المللی در افغانستان و تحمیل یک جنگ نامشروع بر مردم ما هنوز مرزهای دشمن و دوست روشن نیست. هنوز بسیاری از مردم افغانستان نمی دانند که دشمن واقعی کیست و ما باید علیه چه کسانی به برخیزیم؟ کشورهای منطقه هزاران تن از انسان های وحشی صفت و آدم کش را در قالب گروه های تروریستی و افراطی به خاطر قتل و غارت و حتی برای به دست آوردن غنایم جنگی و زنان زیبارو به درودست ترین مناطق افغانستان می فرستند ولی ما هنوز نمی دانیم که آنان را برادر خطاب کنیم یا دشمن؟
باید اذعان کنیم که ما در تولید ادبیات مقاومت ملی در برابر بیگانه و دشمنان این سرزمین ناکام بوده ایم. ناکامی ما تنها در ملت سازی و دولت سازی مربوط نمی شود بلکه پیش از آن ما نتوانسته ایم بر محور منافع و مشترکات ملی یک هویت ملی و یک پارچه به وجود آوریم. بیهوده نیست که روزگاری ما قاتلان فرزندان این مردم را برادران ناراضی خطاب کردیم و گاهی از به کار بردن صفت تروریست بر همه تروریستان مضایقه کردیم و گاهی نیز مخالفان مسلح شان خواندیم. حتی با خوش خیالی تمام و تنها به درخواست آقای خلیلزاد بیش از شش هزار زندانی خطرناک طالبان را از زندان های افغانستان رها کردیم. وضعیت کنونی ما نتیجه بی مبالاتی ها و مماشاتی است که در در برابر دشمنان صورت گرفت. بنابراین امروز ما نیازمند تولید ادبیات مقاومت و تولید انگیزه بیشتر برای خیزش و بسیج عمومی هستیم. تنها در این صورت است که می توانیم از یک مقاومت ملی فراگیر سخن بگوییم.
محور مقاومت ملی باید مردم و مطالبات عامه مردم و در هماهنگی کامل با نظام و نهادهای امنیتی افغانستان باشد. اجماع و وفاق سیاسی با محوریت احزاب و چهره های سیاسی یک ضرورت است. اما محور مقاومت ملی باید مردم بدون در نظر گرفتن تفاوت های قومی، مذهبی، زبانی، سمتی و سیاسی باشد. بدون تردید چهره های سیاسی امروز با تجربه هایی که هر کدام از خود به یادگار گذاشته اند به تنهایی نمی توانند محور مقاومت ملی باشند. زیرا هر کدام در طول سال های گذشته کامیابی ها و ناکامی هایی نیز داشته اند که خاطرات تلخ هم برای مردم کم به میراث نگذاشته اند. هم چنین ماموریت اصلی مقاومت ملی باید دفاع از تمامیت ارضی و استقلال، حفاظت از نظام، قانون اساسی و نهادهای امنیتی کشور باید باشد. اگر محور مقاومت ملی مردم نباشند و ماموریت آن نیز دفاع از استقلال و تمامیت ارضی نباشد مسلما تبدیل به باج خواهی و امتیازطلبی سیاست گران و چهره های سیاسی خواهد شد که در این صورت ضربه دیگر بر پیکر خونچکان افغانستان خواهد بود. از این رو مقاومت ملی در صورتی تحقق می یابد و نمود عینی پیدا می کند که مردم بدون هیچ تفاوتی در محوریت اصلی آن قرار داشته باشند.