در روزهای گذشته و در سلسه تحرکات پس از خروج ایالات متحده از افغانستان تحولات جدیدی در ماحول قضیه افغانستان رخ داده است که نشان‌دهنده تغییرات اساسی در سیاست‌های منطقه‌ای است. ایران در کنفرانس تهران که با حضور نمایندگانی از گروه طالبان و دولت افغانستان برگزار شد به نحوی اقتدار منطقه‌ای و تاثیرگذاری خود را به نمایش گذاشت. این در حالی بود که همزمان با همین کنفرانس گروه طالبان شهر مرزی اسلام قلعه را در مرز ایران به تصرف خود درآورد و در حین مانور طالبان در نقطه صفر مرزی افغانستان و ایران طالبان به پرچم افغانستان اهانت کردند و سربازان ایرانی کف زدند. ویدئوهایی که از این رویداد در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است عمق استراتژی سیاسی میان دو کشور را نشان می‌دهد. هم‌چنین به تازگی جمهوری اسلامی ایران تلاش‌های گسترده‌ای را در رسانه‌های اصول گرای این کشور و شبکه‌های اجتماعی آغاز کرده است تا گذشته و ماهیت طالبان را تطهیر و در شرایط فعلی حضور این گروه را توجیه کند.
همزمان با تلاش‌های بی‌سابقه تهران در حمایت از طالبان و تلاش برای به دست گرفتن ابتکار، روسیه نیز از یک هیات بلندپایه طالبان در حال پذیرایی است و تلاش می‌ورزد تا چهره جدیدی از این گروه تروریستی به نمایش بگذارد. طالبان احتمالا با مشوره روسیه از خود یک چهره حق به جانب به نمایش گذاشته است و سخنان ملا دلاور حتی برخی از رسانه‌های غربی را که مدتی است به نحو آشکار از طالبان حمایت می‌کنند جلب کرده است. اگرچه شهاب الدین دلاور چیزی تازه‌ای نداشته است ولی همان حرف‌های قدیمی را به گونه‌ای مطرح کرده است که مورد توجه رسانه‌های غربی و روسی قرار گرفته است. او تلاش کرده است تا کارشکنی گروه طالبان و سبوتاژ روند صلح از سوی این گروه را به دوش دولت افغانستان بیندازد. مهم‌تر از همه از کلمات تهدیدآمیز استفاده کرده است و از جمله گفته که ما اگر بخواهیم در ظرف دو هفته تمام افغانستان را تصرف می‌کنیم ولی به دلیل جلوگیری از خون ریزی بیشتر این کار را نمی کنیم. عکس فاتحانه ضمیر کابلوف در کنار هیات طالبان به نحوی نشان دهنده عمق استراتژی روسیه در قضیه افغانستان است. او با این تصویر می‌خواهد برای همه ما اعلان کند که روسیه قادر است انتقام شکست تاریخی شوروی سابق را حالا دو باره از افغانستان بگیرد.
واقعیت مساله این است که متاسفانه تلاش کشورهای مختلف برای تاثیر گذاری بر قضایای افغانستان و جستجوی منافع ملی خویش در قامت تلاش‌های به ظاهر دیپلماتیک به مرحله فراتر از مداخله در امور افغانستان رسیده است. آن چه در مورد تلاش های دو کشور مهم منطقه که می‌خواهند بعد از خروج ایالات متحده از افغانستان ابتکار مسایل منطقه‌ای را به دست گیرند تنها بخشی از مداخلات آشکار کشورها در مورد افغانستان است. یک همسایه دیگر افغانستان بیش از چهل سال است که به صورت شبانه روزی مشغول تخریب تمام زیرساخت های افغانستان است و اکنون یک لشکر ویرانگر را تمویل، تجهیز و تسلیح و یک جنگ تمام عیار را مدیریت می کند.
به موازات این همه مداخله و جست و خیز کشورهای دور و نزدیک در عرصه افغانستان متاسفانه ایالات متحده و هم پیمانان غربی آن افغانستان را به یک باره رها کردند و به مثابه یک موجود زخمی و خون چکان در میدان تنها گذاشتند و رفتند. ایالات متحده بیش از دو دهه در افغانستان فعال مایشا بود و هر آن چه دلش خواست انجام داد. یکی از بنیادهای اساسی دوام خشونت و مشروعیت نسبی گروه طالبان در میان بخشی از مردمان افغانستان و در نهایت تداوم حیات یک گروه افراطی و تروریستی همین حضور همه جانبه ایالات متحده و هم پیمانان غربی آن بود. اما تصمیم یک جانبه و نادیده گرفتن دولت افغانستان به عنوان یک شریک استراتژیک در این تصمیم گیری مهم زمینه حضور همه جانبه رقبای بین المللی خود را در افغانستان و هم چنین زمینه تقویت طالبان را فراهم کرد. همین تصمیم رییس جمهور جدید ایالات متحده سبب شد که طالبان احساس فتح و پیروزی کنند و دشمنان تاریخی ایالات متحده به طمع حضور همه جانبه در افغانستان بیفتند. در یک کلام آن چه امروز شاهد آن هستیم میراث شرکای بین المللی افغانستان از جمله ایالات متحده است.
در مجموع آن چه قبلا صورت گرفت و آن چه در این روزها در حال وقوع است چیزی فراتر از مداخله کشورها در امور افغانستان است. از لحاظ قواعد بین المللی مداخله در امور کشورها ممنوع است و دولت افغانستان علی‌رغم این که در یک دام گرفتار آمده است باید از نگاه دیپلماتیک فعال تر شود و اجازه ندهد که کشورهای مختلف بر این پیکر زخمی تاخت و تاز جدید راه بیندازند.