در روزهای گذشته جنگ طالبان سمت و سوی دیگری به خود گرفته است و سقوط برخی از مراکز نظامی و حکومتی در سراسر کشور نگرانی های عمیق مردم را برانگیخته است. متاسفانه باید اذعان کرد که بسیاری از تحولات در روزهای گذشته پرابهام و مشکوک بوده است. به خاطر این که اکثر ولسوالی ها ومراکز بدون درگیری های بسیار حاد و شدید به دست طالبان سقوط کرده و همین موضوع بدگمانی های بسیاری را نیز دامن زده است. در حالی که رهبری حکومت و در راس همه رییس جمهور با قاطعیت تمام در برابر تمامیت خواهی طالبان ایستاده اند و تنها راه نیز همین است. اما متاسفانه تحولات روزهای گذشته سبب شده است که افکار عمومی بیش از هر زمان دیگر مسموم شود و شایعات علیه نیروهای امنیتی و رهبری حکومت به اوج خود برسد. طبیعی است که بخشی از تبلیغات به نفع طالبان از سر ناآگاهی و به صورت ناخواسته صورت می گیرد. اما بخشی از آن ها به نظر می رسد که پلان شده است و تنها استخبارات منطقه و کشورهای همسایه توان چنین حجمی از تبلیغات منفی علیه حکومت و نهادهای امنیتی ما را دارا هستند. نه طالبان توان سازماندهی یک جنگ تمام عیار در سراسر افغانستان را دارند و نه کدام گروه و دسته سیاسی دیگر توان سازماندهی تبلیغات علیه حکومت را دارد. اکنون تنها راه مقابله با طالبان و حامیان منطقه ای آن هم در عرصه جنگ و هم در عرصه تبلیغات منفی علیه نهادهای رسمی دولت افغانستان بسیج عمومی است.
در جبهه های جنگ در طول سال های گذشته نیروهای خیزش های مردمی در قالب نهادهای مختلف نهادهای امنیتی چون اردو، امنیت ملی و پلیس ملی تجربه های خوبی در مقابله با دشمن از خود بر جای گذاشته اند. خیزش های مردمی، نیروهای اربکی و اردوی منطقوی تنها برای جنگ با طالبان کارآمدی نداشته بلکه در تامین اعتماد میان دولت و مردم نیز نقش اساسی داشته اند. وقتی نهادهای امنیتی در کنار خود نیروهای مردمی را داشته باشند هم روحیه می گیرند و هم بخشی از سنگینی جنگ از دوش آن ها برداشته می شود. زیرا نیروهای مردمی در محلات کاملا با افراد طالبان و هم با تاکتیک های آنان آشنایی دارند. این آشنایی در بسیاری از مناطق سبب شده است که ماشین جنگی طالبان زمین گیر شود و یا با شکست سختی مواجه شود.  البته در این زمینه مشکلاتی نیز وجود دارد که دولت باید تمام اقدامات لازم را برای رفع این مشکلات انجام دهد.
نخستین مشکل تجهیز و فراهم سازی اعاشه و اباته نیروهای مردمی است که به نظر می رسد امنیت ملی در این زمینه در روزهای اخیر گام های خوبی برداشته است و باید این بخش تقویت شود. در بسیاری از جبهه هایی که طالبان تا کنون ده ها بار حمله کرده اند و شکست خورده اند دلیل آن هماهنگی میان نیروهای مردمی و دولتی بوده است. مردم اگر مطمین شوند که حکومت پشت سر آنها ایستاده است سهم جدی در جنگ خواهند گرفت و انگیزه کافی نیز وجود دارد.
مشکل دوم فقدان اعتماد کامل میان مردم دولت است که در طی سال های گذشته به دلیل برخی عملکردهای نادرست و هم چنین اوج تبلیغات منفی سازماندهی شده علیه حکومت شکل گرفته است. باید اذعان کنیم که کشور ما علاوه بر بحران هایی چون جنگ، خشونت، فقر، شکاف های اجتماعی، بیکاری و مانند آن ها با بحران عدم اعتماد میان دولت و مردم نیز مواجه است. از همین رو باید رهبری حکومت در روزهای سختی که بر ما تحمیل شده است و ممکن است در آینده بیشتر نیز شود به ترمیم شکاف میان مردم و حکومت به گونه جدی بیندیشد و اعتماد از دست رفته را باز گرداند.
در عرصه تبلیغات و مدیریت شایعات بی اساس نیز باید پلان های جدی روی دست گرفته شود. طبیعی است که دشمن در این زمینه از حکومت پیش است. زیرا توقعات و انتظارات از حکومت بسیار بالا و پاسخدهی بسیار کم است. وقتی یک رخداد امنیتی و یک حمله تروریستی در هر جای این سرزمین رخ می دهد همه دستگاه تبلیغاتی حکومت را تحت تاثیر قرار می دهد و از کار می اندازد. کافی است که یک ولسوالی سقوط کند و یا یک حمله انتحاری با تلفات بالا صورت گیرد در این صورت تمام انتقادها به آدرس حکومت سرآزیر می شود. در این زمینه نیز تنها راه ممکن آگاهی دهی به مردم و یک بسیج عمومی علیه بیگانگان و دشمنانی است که بیش از چهار دهه برای ما تباهی به ارمغان آورده اند. همه کسانی که در شبکه های اجتماعی و رسانه های همگانی فعال هستند باید از نیروهای امنیتی و مدافعان سرزمین خود دفاع کنند. باید همه بدانند که اگر دشمنان کشور موفق شوند باز هم افغانستان را به دهه های گذشته برگردانند، رسیدن به مرحله فعلی سال ها طول خواهد کشید. بنابراین تنها راه مقابله با طالبان فعلا بسیج عمومی هم در عرصه جنگ و هم در عرصه تبلیغات است.