پس از هفته ها از تعلیق کنفرانس استانبول به دلیل عدم حضور گروه طالبان در این نشست تازه این گروه دلایل خود برای فرار از مذاکره وگفتگو را علنی کرده است. منابعی از درون این گروه به تازگی مواردی را افشا کرده است که هم ماهیت تروریستی این گروه را نشان می دهد و هم نشان دهنده هراس آن از صلح و آرامش است. این منبع  به تازگی از سه شرطی سخن به میان آورده است که برای برگزاری کنفرانس استانبول از سوی طالبان مطرح شده است. این سه شرط به خوبی نشان می دهد که طالبان از چه چیزی هراس دارند و چرا از مذاکره فرار می کنند.
سه شرطی که علنی شده اند عبارتند از: نشست فیصله کننده نباشد و قطعنامه ای در اخیر آن منتشر نگردد، جزییات مذاکرات از قبل با طالبان شریک گردد و مذاکرات در سطح پایین برگزار شود. این منابع گفته اند که طالبان نمی خواهند اجلاس بن در استانبول تکرار شود و سرنوشت جنگ و صلح به طور کامل در ترکیه رقم بخورد. اکنون این پرسش مطرح است که طالبان از چه چیزی می هراسند؟
مدت ها قبل منابع در دولت افغانستان نیز می گفتند که طالبان از آن می ترسند که ممکن است سرنوشت صلح در استانبول مشخص گردد و این گروه در یک پلان از پیش تعیین شده در دام ایالات متحده بیفتد. طالبان احساس می کنند که در استانبول ممکن است یک حکومت توافقی به وجود آید و این گروه مجبور شود که به یک صلح از پیش ساخته تن دهد. طالبان که در طی دو سال مذاکره با ایالات متحده با خاطر آرام همه خواست ها و مطالبات خود را بر این کشور قبولانده بودند اکنون احساس می کنند که آقای خلیلزاد دیگر صلاحیت سابق را ندارد تا همه تصمیم سازان این کشور را فریب دهد و همه چیز را به نفع طالبان خاتمه بخشد. بنابراین ممکن است این بار در اجلاس استانبول کاسه ای زیر نیم کاسه باشد. چون طالبان تا کنون نشان داده اند که نه باور به صلح دارند و نه آن را به نفع خویش می پندارند. بسیار طبیعی است که وقتی جنگ خاتمه پیدا کند عمر طالبان و گفتمان طالبانی نیز خاتمه می یابد. به خصوص که این گروه فعلا در شرایطی قرار دارد که با خروج نیروهای بین المللی از افغانستان دیگر بهانه ای برای جنگ ندارد و از لحاظ منطق جنگی دچار فقر شدید است.
علاوه بر ترس طالبان از یک توافق ناگهانی در مورد سرنوشت افغانستان حامیان زیرک این گروه نیز احساس خطر کرده بود. اگرچه سرنوشت افغانستان در استانبول ناممکن بود که مشخص گردد. ولی با تمام چالش های بزرگی که در روند صلح هنوز وجود دارد پاکستان نیز فکر می کند که اراده جامعه جهانی در باره صلح افغانستان برخلاف میل این کشور و در تضاد با منافع آن است. پاکستان بیش از چهار دهه است که بحران افغانستان را به سود خویش مدیریت می کند. حتی آن همه دست و دل بازی در عصر جهاد و مقاومت علیه نیروهای شوروی و حمایت های بی دریغ از گروه های مختلف مجاهدین هرگز به خاطر دلسوزی و برای خدا نبوده است. بلکه در عمق استراتژی این کشور از همان ابتدا بحران سازی در افغانستان و تداوم منازعه وجود داشته و تا کنون نیز وجود دارد. از این رو شاید پاکستان هم همان ترسی را دارد که طالبان را بی قرار ساخته است.
از سوی دیگر بلوای کنفرانس استانبول و تاخیرهای مکرر آن، آن هم به وسیله عدم حضور طالبان دست این گروه و حامیان آن را برای همگان رو کرد و حقانیت دولت و مردم افغانستان بیشتر شناخته شد. دولت افغانستان طی دو سال گذشته از مذاکرات میان طالبان و ایالات متحده و در مجموع از روند صلح به کلی حذف شده بود. نشست های مسکو و اسلام آباد و قطر و جایگاه دولت افغانستان در این نشست ها همه چیز را واضح می سازد. به همین خاطر طالبان اکنون شرط های سه گانه را مطرح کرده است که از یک طرف بدنامی جهانی را از دامن خود پاک کند و از سوی دیگر تن به یک توافق خلاف میل خویش ندهد.