سرانجام پس از بیست سال تداوم جنگ و بحران همکاران بین المللی افغانستان تصمیم گرفته اند تمام نیروهای خود را خارج کنند و هر کس به کشورهای خویش بروند. بدون تردید این جامعه جهانی در مبارزه با تروریسم شکست خوردند و به صورت غیر مسولانه و یک جانبه تصمیم گرفته اند که از افغانستان خارج شوند. اما آن ها اکنون در بحبوحه خروج و رفتن رفتن نه تنها میراث جنگ و خصومت را بر جای گذشتند بلکه هر روز و هر لحظه با اظهارات عجیب و غریب می کنند و برای افغانستان پس از خود نسخه می پیچند. در آخرین مورد جنرال اسکات میلر فرمانده نیروهای حمایت قاطع و از فرماندهان ارشد ایالات متحده در یک اظهار نظر گفته است که افغانستان پس از خروج نیروهای آمریکایی دچار تشدید جنگ ها خواهد بود و او انتظار دارد که خشونت ها افزایش یابد. اکنون به این جنرال کارکشته ایالات متحده باید گفت که مردم افغانستان نیز انتظار دارند که اگر مسولانه نرفتید، لطفا آرام بروید و دشمنان مردم افغانستان را بیش از این روحیه نبخشید.
متاسفانه باید اذعان کرد که دو سال است تمام رفتارها و دیپلماسی ایالات متحده به نفع طالبان تمام شده و این گروه چندین برابر تقویت گردیده است. معلوم نیست که آیا این رفتارها تعمدا صورت می گیرد و یا ایالات متحده در دام یک سیاست اشتباه افتاده است. آن چه مسلم این است که آن چه را نماینده این کشور آقای خلیلزاد در طی دو سال اخیر انجام داده است عملا به احیای مجدد طالبان انجامیده و این گروه بیش از هر زمان دیگر تقویت گردیده است. طالبان نه تنها در عرصه جنگ و خشونت بلکه در عرصه سیاست نیز اکنون حضور چشم گیر دارد و تقریبا می توان گفت حداقل روند صلح افغانستان بر مدار منفعت و خواست این گروه تروریستی می چرخد. تمام این دستاورد محصول بازی های آقای خلیلزاد و ایالات متحده بوده است.
گروه طالبان دو سال است که نه تنها از یک گروه تروریستی به یک گروه سیاسی و دیپلماتیک تبدیل شده است بلکه به تعبیر بسیاری از تحلیل گران نازدانه نیز شده است. نازدانگی طالبان از آن جا اثبات شد که دولت افغانستان تحت فشار جامعه بین المللی و وعده های دروغین حاضر شد نزدیک به شش هزار زندانی خطرناک طالب را از زندان رها کند. هم طالبان رهاشده به جنگ برگشتند و هم در کنار آن ها ده ها تاجر مواد مخدر و مافیای بین المللی با پرداخت پول های کلان برای رهبری طالبان در قطر از زندان های افغانستان رها شدند. در آن زمان آقای خلیلزاد به رهبری دولت افغانستان وعده سپرده بود که طالبان پس از رهایی زندانیان خشونت ها را کاهش خواهند داد و شعله های جنگ فروکش خواهد کرد. اما دیدیم که پس از امضای توافقنامه میان ایالات متحده و طالبان و پس از رهایی زندانیان خطرناک طالبان نه تنها خشونت ها کاهش نیافت بلکه بسیار بیشتر از گذشته گردید.
طالبان اکنون احساس پیروزی و فتح می کنند و خروج نیروهای بین المللی را با جشن و پایکوبی همراهی می کنند. طالبان بر این باور هستند که با خروج نیروهای خارجی و شکست ایالات متحده در برآورده ساختن اهداف خود در افغانستان، عرصه برای طالبان بازتر شده و آن ها قادر خواهند قدرت را با زور تصاحب کنند. اکنون طالبان بیش از گذشته نازدانه شده و رهایی بیش از هفت هزار زندانی باقیمانده را نیز مطالبه می کنند. علاوه بر آن اصرار می ورزند که توافقنامه میان این گروه و ایالات متحده از سوی دولت افغانستان اجرا شود. تکبر و نازدانگی بیش از این نمی شود که توافقنامه را با ایالات متحده امضا کرده اند و هر کدام تا کنون در راستای این توافقنامه تلاش های وسیع نیز کرده اند. اما اکنون پس از خروج کامل ایالات متحده اجرای آن را از دولت افغانستان نیز انتظار دارند. در حالی دولت افغانستان نه طرف قرارداد بوده و نه مکلفیتی در برآبر دارد.
اکنون شرکای بین المللی افغانستان برای خروج کامل به تنهایی تصمیم گرفته اند و تمام توافقنامه ها و پیمان های استراتژیک با افغانستان را نادیده گرفته اند. همزمان با این تصمیم نه تنها باعث تقویت طالبان گردیده اند بلکه اکنون می خواهند حتی به لحاظ روحی و روانی نیز این گروه را تقویت کنند. آن چه در روزهای اخیر از سوی برخی مسولان ایالات متحده و به خصوص توسط اسکات میلر ابراز شده است به طور آشکارا روحیه بخشیدن به طالبان و تضعیف روحیه مردم افغانستان است. بنابراین خواهش مردم افغانستان از همکاران بین المللی این است که وقتی غیر مسولانه می رودید، لطفا آرام و بدون سروصدا بروید. مردم افغانستان هرگز در برابر طالبان تسلیم نشده اند و از این پس هم تسلیم نخواهند شد.