دیروز گروه طالبان برای دومین بار سه روز تعطیلی عید فطر را آتش بس اعلان کرده و به نیروهای خود دستور داده است که در این سه روز به مناطق تحت کنترل دولت وارد نشوند و در صورت ضرورت از خود دفاع کنند. در اعلامیه طالبان ادبیات جالب به کار رفته و در آن به طور ضمنی اعتراف کرده که این گروه امن و آسایش مردم را سلب کرده و زندگی مسالمت آمیز را بر هم زده است. زیرا در متن اعلامیه طالبان آمده است که به خاطر فضای امن و اعتماد میان مردم این گروه روزهای عید را آتش بس اعلان می کند تا مردم در فضای امن عید را تجلیل کنند. طالبان قبلا نیز یک بار در سال 1399 در عید فطر چند روز محدود را آتش بس اعلان کرده بود که مورد استقبال مردم و دولت قرار گرفت. اما پرسش اصلی این است که طالبان چرا به میز مذاکرات حاضر نمی شوند تا یک آتش بس دایمی در کشور برقرار گردد و مردم برای همیشه در فضای امن و خالی از هراس زندگی نکنند؟ بدون شک مردم افغانستان پس از تحمل چهار دهه جنگ و خشونت دیگر توان  ایستادن ندارند و برای آتش بس و ختم دایمی جنگ لحظه شماری می کنند.
طالبان تا کنون به بهانه جهاد در برابر اشغال خارجی می جنگیدند و دو دهه است که با همین شعار کام مردم را تلخ و یک لحظه آرامش را بر چشم مردم حرام کرده اند. اگرچه ادعای جهاد در زمان حضور نیروهای خارجی در افغانستان نیز بیهوده بود و تمام جنگ بر سر کسب قدرت و به دستور بیگانگان بوده است. علاوه بر آن تمام علما و مراکز دینی جهان اسلام جنگ افغانستان را غیر مشروع دانسته اند و هیچ دلیل شرعی برای آن نیافته اند. اما اکنون که طالبان با ایالات متحده توافقنامه صلح امضا کرده اند و نیروهای خارجی بر اساس این توافقنامه روند خروج کامل را آغاز کرده اند دیگر هیچ دلیلی برای تداوم جنگ به نام جهاد باقی نمانده است. 
گروه طالبان علی رغم قدرت یابی بی سابقه هم در عرصه جنگ و هم در عرصه سیاست در نزد افکار عمومی اکنون بیش از هر زمان دیگر متهم است و بنیاد ادعای آن مبنی بر جهاد در برابر اشغال خارجی زیر سوال رفته است. گروه طالبان نزدیک به دو سال است که به موازات گفتگوهای صلح با ایالات متحده و توافقات علنی و پنهانی با این کشور در قطر تقویت گردیده است. در عرصه جنگ واضح است توان محاربوی این گروه افزایش یافته و جنگ ها در تمام نقاط کشور بیش از هر زمان دیگر تشدید گردیده است. حملات انتحاری و انفجاری نیز در شهرها گسترش یافته و دو مور آخر از این نوع حملات بی سابقه بوده است. حمله بر مردم ملکی در شهر پل علم لوگر و نیز حمله بی سابقه تروریستی بر مکتب سیدالشهدا در غرب کابل از بزرگ ترین حملات تروریستی در طول سال های گذشته بوده است. این گروه در عرصه سیاسی نیز اکنون بیش از هر زمان دیگر تقویت شده و به عنوان یک گروه نازدانه ظهور کرده است. اکنون طالبان مطالباتی را به میان می آورند که در گذشته حتی تصور آن ها برای مردم غیر ممکن بود. مثلا رهایی هفت هزار زندانی این گروه و کشیدن نام های رهبران این گروه از لیست سیاه به عنوان پیش شرط های اصلی مذاکره نشان از تقویت این گروه در عرصه سیاسی دارد. طالبان اکنون از یک گروه تروریستی تحت تعقیب به یک گروه سیاسی و دیپلماتیک تبدیل شده است بدون این که هیچ تغییری در ماهیت تروریستی و خشونت آفرینی آن حاصل شده باشد.
اما با همه پیروزی هایی که این گروه در طی دو سال به دست آورده و هم در عرصه سیاسی و هم در عرصه جنگ تقویت گردیده است، در عرصه منطق و استدلال برای بقای سیاسی و نظامی بیش از هر زمان دیگر شکست خورده است. اکنون هیچ کسی در دنیا به ماهیت و اهداف این گروه تردید ندارد و همه می دانند که طالبان برای چه و با دستور چه کسانی می جنگند. بنابراین حیات جهادی و مشروعیت هستی این گروه به شدت متزلزل شده است. از همین رو بهتر آن است که طالبان و حامیان آن سر بر عقل آمده و به یک روند معقول و منطقی در پروسه تن دهند و برای این جنگ احمقانه را علیه مردم افغانستان خاتمه دهند. این تنها خواست همه مردم افغانستان از گروه طالبان و حامیان منطقه ای آن است.