نزدیک هفت ماه است که از آغاز گفتگوهای صلح میان هیأت های دولت افغانستان و گروه طالبان می گذرد؛ اما علیرغم انعطاف دولت، هیچ تغییری در موضع گیری طالبان احساس نمی شود.
در حالی که در توافقنامه امریکا و طالبان که این گروه روی آن زیاد مانور می دهد، موضوع خروج نیروهای خارجی، گفتگوهای بین الافغانی و تعهد طالبان بر قطع رابطه با جریان های تروریستی از جمله القاعده مورد توافق قرار گرفته است. قرار بود پس از ده روز از امضای توافقنامه، گفتگوهای بین الافغانی نیز آغاز شود؛ اما این پروسه به دلایل مختلف به تعویق افتاد و بالاخره پس از هفت ماه این گفتگوها شروع شد.
مذاکره امریکا با گروه طالبان، فرصت خوبی را برای این گروه فراهم کرد تا در جریان مذاکرات و استفاده از تکنیک های دیپلماتیک هم مشروعیت سیاسی‌اش را در عرصه بین المللی بالا ببرد و هم امتیازات لازم را از امریکا نصیب شود. از این رو هیأت مذاکره کننده طالبان در قطر سعی می کردند با بزرگنمایی طالبان و برجسته سازی نقش این گروه در تحولات افغانستان، امریکا و جامعه بین المللی را متقاعد کنند که بدون رضایت طالبان هیچ راه حلی در افغانستان به مؤفقیت نمی رسد.
گروه طالبان با استفاده از علاقه‌مندی امریکا به ختم جنگ، خواهان بیشترین امتیاز از دولت امریکا شده بود. گروه طالبان برای رسیدن به این امتیازات، از یک طرف قتل و کشتار را در افغانستان تشدید می کردند و به این صورت به امریکا پیام می دادند که اگر به خواست این گروه توجه نشود، هیچ یک از مراکز نظامی و غیر نظامی خارجی در افغانستان مصئون نخواهند ماند.
به هر حال طالبان بهترین بهره را از مذاکره با امریکا نصیب شد و امریکا نیز برای راضی کردن این گروه به مذاکره و صلح، به خواست‌های آن گروه تن داد و این نیاز دوجانبه، بالاخره منجر به امضای توافقنامه گردید که اکنون بخش های از آن اجرایی شده است.
آغاز گفتگوهای بین الافغانی منوط به تحقق دو پیش شرط بود:
 یک؛ آزادی 5000 زندانی طالبان در قبال آزادی 1000 زندانی نیروهای امنیتی.
دو؛ کاهش خشونت‌ها.
آزادی زندانیان علیرغم مشکلات و موانع حقوقی و قضایی انجام شد؛ اما خشونت ها نه تنها کاهش پیدا نکرد که ابعاد بیشتری پیدا کرد. مردم افغانستان و جامعه شاهد اند که این گروه بر خلاف اصول و تعهد خودشان تا توانستند بر شدت جنگ و خشونت در کشور افزودند و از هیچ بیرحمی دریغ نکردند.
اصول مذاکرات سیاسی اقتضاء می کرد که طالبان برای نشان دادن حسن نیت و اثبات اراده سیاس شان برای صلح گام های مؤثرتری در راستای صلح بر می داشت و حد اقل به تعهدات شان عمل می کردند. اما این گروه نه خشونت را کاهش داد و نه ارتباط شان را با گروه های تروریستی از جمله القاعده قطع کردند و اکنون نیز برای حملات بهاری شان آمادگی می گیرند. امریکا و کشورهای منطقه که برای برقراری صلح در افغانستان تلاش می کنند باید این نکته را در نظر داشته باشند که انتظار انعطاف را نباید تنها از دولت افغانستان داشته باشد. تا هنوز امریکا در هرجا که با بن بست مواجه شده و گروه طالبان را راضی نتوانسته است، بر دولت افغانستان فشار آورده تا از خود انعطاف نشان داده و خواست های طالبان را بپذیرند؛ در حالی که دولت افغانستان نیز در قبال مردم خود مسئولیت دارد و نمی تواند برخلاف خواست مردم تصمیم بگیرد. اکنون پس از هفت ماه زمان آن فرا رسیده است که جامعه جهانی و کشورهای منطقه بر طالبان فشار بیاورند تا با پروسه صلح صادقانه همکاری کرده و راه گفتگو و مذاکره با دولت را مطابق خواست مردم و شرایط افغانستان در پیش بگیرند.
طالبان باید به چند اصل پایبند باشند:
1. به منظور فراهم سازی زمینه گفتگوهای مؤثر و معنادار و تسهیل این روند جنگ و خشونت را در کشور کاهش دهند.
2. به منظور نشان دادن این که طالبان امروز، طالبان دهه نود میلادی نیست؛ باید ادبیات سیاسی خود را تغییر داده و از زاویه جدیدتر به وضعیت فعلی و آینده افغانستان نگاه کنند.
3. نسبت به حفاظت جان افراد غیر نظامی و مصئونیت زنان و کودکان، مسئولیت پذیر باشند.
طالبان پس از توافقنامه تنها در برابر نیروهای خارجی از خود نرمش نشان داده و حملات خود را بر آنها متوقف کرده است؛ اما نسبت به مردم افغانستان هیچ انعطافی نشان نداده و با بیرحمی و قساوت تمام آنها را به قتل می رسانند. طالبان حتا جان خبرنگاران، علمای دین و داکتران را نیز می گیرند و بر واکسیناتورهایی که برای نجات جان بچه ها، کودکان و اطفال خودشان از فلج و بیماری به مناطق تحت کنترل طالبان می روند نیز رحم نمی کنند.  حالا گفته می شود که طالبان دوباره با آغاز حملات بهاری شان به خشونت وجنگ بر می گردد. طالبان کی و در چه زمانی از خشونت دست نکشیده بودند، تا حالا آهنگ برگشت به سوی خشونت معنا پیدا کند؛ اما با توجه به خواست بین المللی مبنی بر کاهش خشونت‌ها، انتظار می رفت که این گروه همزمان با گفتگوهای قطر، مسکو و در آستانه نشست ترکیه، خشونت ها را کاهش دهند. ولی آمادگی های طالبان و ادبیات غیر منعطف آنها بیانگر آن است که گروه طالبان به دوام و افزایش خشونت ها بیشتر تمایل دارند تا به کاهش خشونت‌ها. روند گروگانگیری، اخاذی از موترها در مسیر شاهراه ها و آزار واذیت مسافران و موتروانان و... از تاکتیک هایی اند که نشان می دهد، این گروه نه به صلح و پایان جنگ که به تعمیق و گسترش خشونت ها در ابعاد مختلف می اندیشند.