ترامپ با امضای توافقنامه با طالبان، بیشترین امتیاز را به گروه طالبان داد و بیشترین فشار را به دولت افغانستان برای پذیرش صلح مورد نظر امریکا آورد. امریکا که پیش از آن، گروه طالبان را به عنوان گروه حامی تروریسم می شناخت، یکباره آن را در حد یک گروه سیاسی موجه، قابل مذاکره و حامی صلح و امنیت در افغانستان ارتقا داد.
در مذاکره با طالبان، امریکا دقیقا به جای حکومت افغانستان نشست و خلیلزاد به عنوان رییس جمهور این کشور با طالبان مذاکره کرد و در غیاب حکومت در مورد افغانستان فیصله کرد. فیصله هایی که به لحاظ قوانین بین المللی جزؤ صلاحیت های ویژه دولت به حساب می آمد و یک دولت و یا مقام خارجی هرگز صلاحیت تصمیم گیری در آن موارد را نداشت.
ترامپ از پروسه صلح افغانستان می خواست به عنوان برگ بازی در انتخابات ریاست جمهوری استفاده کند و بازگشت نیروهای امریکایی را به حیث یک دستاورد بزرگ برای حکومت خودش تلقی کند.
با روی کار آمدن حکومت جدید در امریکا، انتظار این بود که رییس جمهور جدید با رویکرد متفاوت تر به مسأله افغانستان نگرسته و دورنمای یک صلح پایدار و با دوام را در این کشور ترسیم کند و مطابق با آن سیاست های صلح را در افغانستان تعقیب نماید؛ اما نامه آنتونی بیلنکن وزیرخارجه امریکا به رییس جمهور غنی و عبدالله عبدالله رییس شورای عالی مصالحه، نشان می دهد که امریکا عامدانه می خواهد دور دیگری از جنگ و خونریزی و کشتار در افغانستان آغاز شود.
اول؛ افشای این نامه از سوی منابع نزدیک به امریکا بیانگر این است که این کشور برخلاف پروتکل بین المللی عمل کرده و بی مهابا اصول دوستی میان دو کشور را زیرپا کرده است.
دوم؛ در این نامه عرف دیپلماتیک رعایت نشده و حتا ادبیات سیاسی درست در این نامه به کار نرفته است.
سوم؛ این که در نامه وزیر خارجه امریکا به مسأله صلح به عنوان یک پروژه نگاه شده که در زمان معین باید انجام شود.
چهارم؛ در نامه واقعیت های عینی افغانستان نادیده انگاشته شده و بر سلطه قومی و مذهبی کتله‌های خاص تأکید شده است.
پنجم؛ در این نامه به ارزش هایی که دولت امریکا خود را مسؤول تطبیق آن در جهان می داند و حتا با نام و عنوان آن بسیاری از لشکرکشی های خود را در کشورها توجیه می کند، نیز احترام گذاشته نشده است.
ششم؛ لحن این نامه هرچند زننده، تهدید آمیز و متضاد با اصول دیپلماتیک است؛ اما نیت امریکا را برای آینده افغانستان به خوبی روشن می سازد. حالا هم حکومت و هم مردم افغانستان، خوب می دانند که امریکا در افغانستان چه بازی خطرناک و خونینی را شروع کرده است.
این در حالی است که حکومت افغانستان علیرغم سیاست های نادرست امریکا، بیشترین همکاری‌ها را در روند صلح افغانستان داشته و بزرگترین گام ها را در این راستا برداشته است. حکومت از مذاکرات امریکا و طالبان به شرطی که با حاکمیت سیاسی و ملی افغانستان منافات نداشته باشد، استقبال کرد. حکومت برای نشان دادن حسن نیت خود، آتش بس یک طرفه در ایام عید اعلام کرد و به نیروهای طالبان اجازه داد که بدون کدام ترس و مانعی به شهرها بیایند و با خانواده های شان دیدار کنند. حکومت زندانیان طالبان را تحت شرایطی آزاد کرد و همواره از این گروه برای مذاکره و گفتگوی صلح دعوت می کرد. حکومت نیروهای امنیتی را از حالت تهاجمی به حالت دفاعی در آورد و حمله بر پایگاه طالبان را در سراسر کشور متوقف کرد. حکومت هیأت جامع و با صلاحیتی را در دوحه برای پیشبرد مذاکرات صلح فرستاد و پیوسته طرح ها و نظریات معقول خود را با طرف دیگر شریک می کند و هیچگاه میز مذاکره را ترک نکرده است.
حکومت زندانیان خطرناکی را که در قتل، قاچاق مواد مخدر، قاچاق انسان و کشتار مردم دست داشتند و در محکمه افغانستان به جزا محکوم شده بودند، آزاد کرد تا هیچ بهانه ای برای امتناع طالبان از مذاکره باقی نماند؛ اما در مقابل طالبان چه کرد؟
طالبان زندانیان آزاد شده را بر خلاف پروتکل، دوباره به جبهه های جنگ اعزام کرد. طالبان به جای نشان دادن حسن نیت، حملات تبلیغاتی خود را علیه دولت افغانستان شدت بخشید. طالبان از حالت دفاعی نیروهای امنیتی سؤ استفاده کرد و بیشترین حملات را بر پوسته ها و پایگاه های نیروهای امنیتی سازمان داد. طالبان شاهراه ها را ناامن ساخت و باج گیری و گروگان گیری را برای تحت فشار قرار دادن مردم آغاز کرد. طالبان علاوه بر اهداف سخت، دامنه عملیات خود را گسترش داد و روی اهداف نرم نیز به عنوان یک  تاکتیک جنگی تکیه کرد. قتل علما، خبرنگاران، قضات، سارنوالان، دانشجویان، اعضای جامعه مدنی، کارمندان ملکی دولتی و زنان از اهداف نرم این گروه به حساب می آیند.  طالبان در مسیر پروسه صلح دوحه مانع ایجاد کردند و به بهانه های مختلف میز مذاکره را ترک کردند. ولی از نظر امریکا باز هم این حکومت افغانستان است که باید کوتاه بیاید و از تمامی ارزش های خود بگذرد و مطابق خواست مثلث امریکا، پاکستان و طالبان عمل کند.
شاید حکومت امریکا بداند که صلح یک پروسه تحمیلی نیست. صلح تحمیلی یک تجربه ناکام و خونین در تمام کشورها بوده و پیامدهای مرگباری را به دنبال داشته است. مردم افغانستان هرگز به چنین صلحی تن نخواهند داد. مردم افغانستان صلح می خواهند؛ اما صلحی که عادلانه و پایدار باشد و حقوق سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی همه مردم در آن تأمین شده باشد.