درست یک‌سال از امضای توافقنامه صلح میان ایالات متحده و طالبان می‌گذرد ولی در این یک‌سال نه تنها خشونت‌ها در افغانستان کم نشده است بلکه بسیار گسترده تر و هدفمندانه‌تر نیز شده است. اکنون پس از گذشت یک‌سال از عمر این توافقنامه مردم افغانستان می‌پرسند چرا این توافقنامه جنگ بیشتر به بار آورد و وضعیت امنیتی را وخامت بیشتر بخشید؟
به نظر می‌رسد در عرصه عملی و واقعیت عینی جنگ وضعیت مشخص است و نیاز به استدلال ندارد. در این  یک‌سال حتی یک فیر طرف نیروهای آمریکایی شلیک نشده است. مدتی پیش هم آمریکایی‌ها و هم طالبان تایید کردند و از همدیگر تشکر هم کردند که در طی یک سال یک سرباز آمریکایی کشته نشده است. البته این کار یک پیشرفت مهم در دیدگاه طالبان و یک جهش تکاملی برای این گروه به حساب می‌آید. اما به موازات آن نیروهای امنیتی و مردم افغانستان شاهد کشتار بی سابقه و گسترده در این مدت بوده است. خشونت و حملات تروریستی علیه مواضع نیروهای امنیتی افغانستان به شدت افزایش یافته است. تحرکات نظامی در تمام افغانستان بیشتر گردیده است و چندین عملیات بزرگ در ولایات جنوبی و شمالی کشور نیز از سوی طالبان صورت گرفته است. در بیش از 24 ولایت کشور عملا جنگ با تجهیزات نظامی جدید و مدرن از سوی طالبان علیه نیروهای دولتی ادامه دارد. مهم‌تر از همه ترور‌های هدفمند و انفرادی در شهرهای بزرگ افزایش یافته است. اکنون شهرهای بزرگ به شمول پایتخت کشور به معنای واقعی کلمه تبدیل به دهشتکده‌ای شده است که هیچ‌کس در آن‌ها احساس امنیت نمی‌کند و در این میان کارمندان دولت، فعالان حقوق بشر، فعالان رسانه‌ای و فعالان مدنی در صدر اهداف تروریستی قرار دارند. از سوی دیگر در روند صلح نیز هیچ پیشرفتی تا کنون حاصل نشده است. اکنون پس از یک سال تنها چند روز اول مذاکراتی میان هیات مذاکره کننده دولت افغانستان و گروه طالبان در قطر صورت گرفت که در آن در باره کار شیوه مذاکرات فیصله‌های اجباری و اکراهی به وجود آمد ولی حتی همین مذکرات هم ادامه نیافت.
رخدادهای عملی در عرصه عمومی و مسایل عینی کشور و نیز در روند صلح افغانستان اتفاق نیفتاده است. اما در عرصه سیاسی و دیپلماسی تغییرات مهمی پیش آمد و این تغییرات عمدتا به نفع طالبان بوده است. طالبان از دو سال به این طرف به تدریج در حال قوی شدن بوده است و اکنون از یک گروه تروریستی و تحت تعقیب به یک گروه سیاسی تبدیل و دیپلماتیک تبدیل شده است. البته باید تاکید کنیم که در ماهیت و  عملکرد تروریستی طالبان هیچ تغییری نیامده است که اگر چنین می شد مسلما باعث خوشحالی و مسرت مردم افغانستان بود. گروه طالبان با حفظ ماهیت تروریستی و با حفظ عملکرد قبلی خود مبنی بر تشدید خشونت و جنگ و کشتار بیشتر اکنون تبدیل به یک گروه سیاسی و دیپلماتیک نیز شده است که این تغییر کمی نبوده است و نباید آن را دست کم گرفت.
البته یک دستاورد مهم برای ایالات متحده نیز داشته است که آن عدم کشته شدن حتی یک سرباز آمریکایی در افغانستان بوده است. این موضوع را نباید دست کم گرفت و واقعا یک پیشرفت مهم برای ایالات متحده بوده است و از سوی دیگر این کشور نیروهای خود را نیز به حداقل رسانده است و اکثر سربازان خود را همان گونه رییس جمهور قبلی این کشور دونالد ترامپ وعده داده بود به خانه های شان در آمریکا برگردانده است.
اما حرف اصلی این است که اگر ایالات متحده تنها به دنبال حفظ نیروهای خود و به خانه بازگرداندن آنان بوده است و شعارهایی چون مبارزه با تروریسم و نابودی افراط گرایی و تحقق بخشیدن به دموکراسی و حقوق بشر واقعیت نداشته است، چرا از بیست سال در افغانستان جنگیده است و منابع مالی و تسلیحاتی و انسانی بسیار را در این کشور خرج کرده است؟
واقعیت مساله این است که ایالات متحده در جنگ افغانستان به لحاظ اخلاقی به شدت تنزل یافته است و دچار شکست شده است. زیرا شعار اصلی این کشور نزدیک به بیست سال پیش نابودی تروریسم و مبارزه با این پدیده شوم بود. اما  امروز ایالات متحده نه تنها دیگر این شعار را سر نمی دهد بلکه با سردمدار ترور و وحشت یعنی گروه طالبان توافقاتی انجام داده است که تا کنون حداقل برای مردم افغانستان چیزی خشونت و جنگ بیشتر در بر نداشته است.