طی روزهای اخیر موضع گیری های زیادی به نفع حکومت موقت از سوی چهره های سیاسی صورت گرفت و جنجال های بسیار بر پا شد. این جنجال ها زمانی به اوج خود رسید که در پارلمان یک گروپ در جهت صلح تشکیل شد و رییس پارلمان رسما از حکومت موقت طرفداری کرد و سپس با واکنش تند بسیاری از اعضای پارلمان مواجه شد. اکثریت اعضای پارلمان نظر رییس خود را یک نظر شخصی دانستند که بر اساس منافع شخصی اتخاذ گردیده است. البته پیش از آن نیز کسانی حتی پیش از انتخابات ریاست جمهوری افغانستان سخن از یک طرح پنهانی برای حکومت بر زبان می راندند و دو سال است که به هر دری می زنند. حتی کسی که گفته می شود تحت تعقیب پلیس فدرال آمریکا است نزدیک به دو سال است که در دوبی لنگر انداخته و به نام رییس جمهور حکومت موقت بزرگان سیاسی و البته بیرون از دایره قدرت را سرگرم می کند. پرسش اساسی این است که این ایده و یا طرح پنهانی چیست و از کجا برخاسته است؟
در روزهای گذشته طرحی در برخی از سفارت خانه های خارجی مقیم کابل و در میان چهره های سیاسی افغانستان دست به دست می شود که گویا در آن میکانیزم های یک حکومت موقت و عبوری طراحی شده است. خیلی ها گفته اند که این طرح یکی از ضمایم توافقنامه دوحه است که میان ایالات متحده و گروه طالبان به امضا رسیده است. اما برخی دیگر آن را انکار می کنند و منبع این طرح را مبهم می دانند.
بر اساس این طرح پس از توافق صلح بین الافغانی یک حکومت موقت به وجود می آید که البته دارای چندین سناریو است. نخستین سناریو این است که رییس جمهور حکومت موقت با معاونین خود در راس قوه مجریه قرار دارند و تمام وزارت های دیگر میان طرف های مختلف افغانی که در مقابل طالبان قرار دارند و گروه طالبان به شکل نصف نصف تقسیم می گردد. در سناریوی دوم در راس حکومت یک رییس جمهور و یک صدر اعظم اجرایی که هر کدام دارای یک معاون است قرار دارند و باز هم وزارت خانه های کلیدی و غیر کلید میان طرف طالبان از یک سو و دیگر طرف های اصلی قضیه افغانستان از سوی دیگر به صورت نصف نصف تقسیم می گردد.
در این طرح قانون اساسی فعلی نادیده گرفته شده است و پیش بینی شده است که یک قانون اساسی جدید با درنظرداشت نظرات طالبان تدوین شود. هم چنین حضور طالبان در همه نهادهای انتخابی و غیر انتخابی پیش بینی شده است. به عنوان گفته شده است که پارلمان و شورای ولایتی یا به کلی ملغی شود و یا در صورت موجودیت 8 نفر از اعضای گروه طالبان در پارلمان عضویت داشته باشد و 25درصد در شوراهای ولایتی سراسر کشور.
به نظر می رسد که این طرح همان چیزی است که خیلی ها را در این مدت یا به طمع واداشته است و یا به هراس انداخته است. به همین خاطر خیلی ها به طمع عضویت در حکومت موقت آینده به طرفداری از آن سخن گفته اند و یا به دلیل هراس از منبع پشت سر این طرح در برابر آن سکوت کرده اند. حتی برخی از اعضای هیات مذاکره کننده دولت جمهوری اسلامی نیز به طرفداری از حکومت موضع گرفته اند و سروصداهای بسیار به پا کرده اند.
اما واقعا چه کسی و یا کسانی در پشت این طرح قرار دارند و چگونه علنی شده است؟ به نظر می رسد در پشت این طرح برخی از کشورهایی که با طالبان به توافقاتی رسیده اند قرار دارند و ان را در مشوره با حامیان اصلی گروه طالبان تدوین کرده اند. اگرچه برخی گفته اند این طرح یکی از ضمایم توافقنامه قطر است ولی به نظر می رسد که مفاد آن با طالبان توافق شده است ولی بخشی از ضمایم آن توافقنامه نیست.
حداقل مفاد این طرح از دو سال پیش با برخی از رهبران جهادی و چهره های سیاسی و حتی با برخی از مقامات عالی رتبه در میان گذاشته شده است و نشانه هایی از آن دو سال پیش و حتی بسیار پیش تر از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری افغانستان دیده می شد. جلسات و شب نشینی های زیادی در حلقه های خاص در آن زمان برگزار شد ولی رییس جمهور غنی در برابر آن مقاومت کرد و نگذاشت که پیش نیازهای آن طرح عملی گردد. یکی از پیش نیازها آن زمان عدم برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و بیهوده قلمداد کردن آن بود که موفق نشدند و انتخابات ریاست جمهوری با تمام چالش های خود برگزار شد و یک مانع جدی سر این طرح ایجاد کرد.
به نظر می رسد که با علنی شدن این طرح از سوی مردم افغانستان با واکنش های تند مواجه خواهد شد. زیرا ما فعلا در مرحله ای هستیم که ضرورت به یک حکومت عبوری یا موقت نیست. این طرح شبیه یک توطیه از پیش سنجیده شده است که مثل روند صلح در آن مردم و دولت مشروع افغانستان نادیده گرفته شده است. به همین خاطر هرگز به موفقیت نخواهد رسید.