گروه های دهشت افگن، صبح دیروز با دو حمله انتحاری در دو ولایت غزنی و زابل تعدادی از هموطنان ما را کشته و زخمی کردند.  کشتار و ایجاد هرج و مرج در کشور، که جزئی راهبردهای اصلی تروریستان در سال جاری است، بار بار تکرار شده است و عرابه‌ای خشن جنگی طالبان و متحدانش همچنان بر تن و جسم شهروندان بی گناه کشور می چرخد و خانواده های بسیاری را سوگوار می سازد.
شناسایی و تحلیل راهبردها و تاکتیک های دشمن از وظایف اصلی ارگان های امنیتی است. جنگ طالبان در سال روان تنها به جنگ نظامی و سخت محدود نمی شود؛ بلکه آنها می خواهند اهدافی را مورد حمله قرار دهند که بهره تبلیغاتی برای آنها داشته باشند.
گروه طالبان از یک طرف می خواهند که با حملات انتحاری، توان نیروهای امنیتی را به چالش بکشانند و از سوی دیگر تلاش دارند با برجسته سازی عملیات ها، روح و روان جامعه را تحت تأثیر قرار دهند. هدف این گروه این است که مردم را از حکومت و سازمان های امنیتی مأیوس و نا امید ساخته و این باور را ایجاد کنند که حکومت قدرت، توان و اراده برای تأمین امنیت شهروندان را ندارد و این گروه ها می توانند در هر زمان و مکانی که بخواهند، اهداف مورد نظر شان را هدف قرار دهند. ایجاد ترس و وحشت در میان جامعه از خواست های دیگر گروه طالبان است که به گونه های مختلف اجرا می شود. 
طالبان می دانند که در جنگ رویاروی شانس پیروزی ندارند؛ از اینرو سعی می کنند با تشدید اختلافات قومی و مذهبی و برجسته سازی تفاوت دیدگاه های سیاسی میان رهبران احزاب و گروه ها و بزرگنمایی خلأ ها و شکاف هایی که به فاصله مردم از حکومت، کمک کند، حمایت وسیع مردم از نظام و حکومت را کاهش داده و مشروعیت آن را زیر سؤال ببرند.
ولی گذشت چندین ماه از وحشی گری های گروه های تروریستی در افغانستان، نشان داد که تاکتیک های دشمن با شکست انجامیده و نتایج معکوس در پی داشته است. جنایات ضد بشری طالبان و سایر گروه های تروریستی، سبب اتحاد و همبستگی مردم افغانستان شده و به حمایت وسیع و آشکار مردم از نظام جمهوری انجامیده است. در ماه های اخیر نفرت و بدبینی نسبت به طالبان اوج گرفته و مخالفت با این گروه و ایستادگی در برابر آن به یک خواست جمعی تبدیل شده است.
در طی یک سال گذشته از سوی حلقات مشخص تبلیغ می شد که رویکرد طالبان نسبت به ارزش های دموکراتیک تغییر کرده و این گروه با مسایل حقوق بشری آشتی کرده است؛ اما با شروع مذاکرات قطر و تشدید خشونت ها در افغانستان و اعمال وحشیانه ترین و بی شرمانه ترین جنایت های ضدبشری در افغانستان، پرده از چهره آن گروه برداشته شد و ثابت شد که هیچ تغییر و انعطافی در باورهای ایدئولوژیک طالبان به وجود نیامده است.
اکنون حملات انتحاری دشمنان بر مراکز نظامی و محلات تجمع مردمی، هرچند دلها را می شکند و روان ها را می آزارد؛ اما نفرت و دشمنی اعضای جامعه را از طالبان و گروه های هراس افگن، بیشتر و شدیدتر می سازد. هرقدر بر خشونت ها افزوده شود و نیروهای ملکی آماج حملات قرار گیرند، بدبینی جمعی نسبت به طالبان و بی باوری مردم نسبت به ادعاهای آنها بیشتر و عمیق‌تر می شود.
طالبان با آگاهی از این موضوع می خواهند از پذیرفتن مسؤلیت حملاتی که مردم ملکی را هدف قرار داده اند، شانه خالی کنند و مسؤلیت این گونه حملات را به عهده گروه خیالی داعش بیندازند. در حالی که شهروندان افغانستان به خوبی آگاه هستند که اولا داعش و شبکه حقانی نسخه دوم گروه طالبان است و ثانیا؛ بدون همکاری و زمینه سازی این گروه، فعالیت سایر گروه های تروریستی در کشور ناممکن می گردد. بنابراین از نظر مردم افغانستان مسؤلیت گروه طالبان در حملات انتحاری و کشتار افراد ملکی، به هرحال انکار ناپذیر می باشد.
رهبران طالبان با فرستادن هیأت مذاکره کننده در قطر، نشان می دهند که این گروه به مذاکرات سیاسی باور دارند و می خواهند که مشکلات افغانستان از طریق گفتگوهای سیاسی حل شود؛ اما در داخل افغانستان دیوانه وار به جان مردم افتاده و اطفال و جوانان و مردان و زنان بی گناه را هدف حملات انتحاری قرار می دهند. بر اساس معلومات شورای امنیت ملی در آینده این گروه می خواهند محل تجمعات مردم را هدف قرار دهند. این رفتار طالبان منافی با ارزش های اسلامی و معارض با کنوانسیون ها و معیارهای بین المللی بوده و با رفتارهای انسانی همخوانی ندارد. این تعارض رفتاری طالبان، یا نشانه دو رویی طالبان است که برای فریب مردم طراحی شده است یا بیانگر اختلافات درونی طالبان است که جدایی و تمرد فرماندهان جنگی طالبان را از رهبران سیاسی شان برملا می کند.