در روزهای اخیر تخریب ساختمان قدیمی و تاریخی سینماپارک در شهر نو کابل واکنش‌های گسترده فرهنگیان و هنرمندان را در پی داشته است. این ساختمان زمانی تخریب گردید که گویا در یکی از جلسات شش و نیم صبح معاون اول ریاست جمهوری این اقدام با پیشنهاد شاروالی کابل تصویب شد. تقریبا از همان روزهای اول که خبر تخریب آن نشر گردید و فراخوان داده شد که جز سالون عروسی هر طرح دیگری برای ساخت یک مرکز فرهنگی مدرن  به جای سینما پارک ارایه گردد قابل مطالعه است، واکنش‌های فرهنگیان و هنرمندان نیز شروع گردید. کسانی چون فرهاد دریا آوازخوان مشهور، صدیق برمک رمان نویس مشهور، محمد کاظم کاظمی شاعر پرآوازه، احمد سرمست رییس مرکز ملی موسیقی، وزارت اطلاعات و فرهنگ، سینماگران و ده‌ها شخصیت و نهاد فرهنگی و هنری در این باره واکنش نشان دادند و خواستار توقف تخریب ساختمان سینما پارک شدند.
این واکنش‌ها اما با تحصن صحرا کریمی رییس افغان فیلم دو شب پیش در محل این ساختمان جهت جلوگیری از تخریب آن، جنجالی‌تر شد و تقریبا در صدر اخبار رسانه‌ها قرار گرفت. پس از این عمل فرهاد دریا دومین نامه سرگشاده خود را با لحن طنزآمیز خطاب به معاون اول ریاست جمهوری نوشت و نشان داد که گویا از عدم توجه به این اعتراضات ناخشنود و رنجیده است. در مورد این تصمیم عجیب و مهم‌تر از آن عدم توجه به اعتراضات فرهنگیان و هنرمندان شناخته شده کشور و لجاجت بر تخریب این بنای تاریخی و فرهنگی چند نکته قابل یادآوری است:
1- مکان‌های تاریخی و فرهنگی بخشی از هویت هر ملتی است و به مرور زمان نقش مهم در شناخت تاریخ و حفاظت از حافظه جمعی ایفا می‌کنند. به همین خاطر در تمام دنیا معمولا نشانه‌های فرهنگی و مکان‌های تاریخی قدر دانسته می‌شود و مبالغ و منابع قابل توجه برای حفاظت از آن‌ها مصرف می‌گردد. بدون شک سینما پارک یک مکان تاریخی و فرهنگی است که برای بسیاری از مردمانی که به طور تصادفی از گزند حوادث مرگ بار در این کشور در امان مانده اند حس خوبی را القا می‌کند و بدون شک آن حس نوستالوژیک برای هر انسانی ارزشمند است. به اجماع همه فرهنگیان و هنرمندان سینما پارک بخشی از هویت شهر کابل است و نباید این نشانه هویتی محو گردد. در این سرزمین آن قدر نشانه جنگ و خشونت زیاد است که در بدن هر شهروند این کشور و در نقطه نقطه این سرزمین نشانگان خشونت موج می‌زند. بنابراین ما باید بکوشیم که نشانه‌های خشونت را محو کنیم و نشانگان فرهنگ و هنر را قدر نهیم.
2-  از این که شاروالی و یا دیگر نهادهای مرتبط هنوز یک جواب قانع کننده و یا حداقل یک پاسخ تفصیلی در این مورد ارایه نکرده اند، نشان می‌دهد که دلیل متقن برای تخریب نداشته اند و تنها بر اساس سلیقه و عدم آگاهی مقامات شاروالی نسبت به ارزش مکان‌های فرهنگی و تاریخی انجام یافته است. با تمام جنجال‌های بسیاری که برخاسته است هنوز هیچ کس در صدد پاسخگویی به اعتراضات برنیامده است و هم‌چنان بی‌پروا از کنار همه جنجال‌ها و پرسش‌ها و نامه‌های فراوان اهالی فرهنگ و فرهنگ گذشته اند. این بی توجهی دلیلی بر عدم وجود پاسخ قناعت‌بخش برای جامعه فرهنگی و هنری است.
3- در همه دنیا رسم بر این است که وقتی جنجال یک طبقه خاص نسبت به عملکرد مقامات و نهادهای حکومتی در موردی بر می‌خیزد باید این انتقادها و مطالبات جدی گرفته شود و بدان‌ها پاسخ مناسب داده شود. در نظام سیاسی ما پاسخگویی به مطالبات مردم و اقشار مختلف به عنوان یک اصل اساسی پذیرفته شده است و اگر مطالبات و خواست‌های مردم گوش فرا داده نشود مشروعیت و فلسفه بینادین نظام دموکراتیک زیر سوال می‌رود و دیگر سخن گفتن از اراده مردم و شهروندان بی‌معنی می‌گردد. در روزهای گذشته ده‌ها تن از چهره‌های سرشناس و مشهور کشور از حکومت خواستند که دست به تخریب ساختمان سینما پارک نزند. اما متاسفانه هیچ وقعی به این همه انتقاد و خواست گذاشته نشد و سرانجام آن بنای فرهنگی تخریب گردید. این بی‌اعتنایی به مطالبه چهره‌های مشهور فرهنگی و هنری عین بی‌اعتنایی به فرهنگ و هنر است.
4- بهترین کار در این مورد این بود که شاروالی نباید بنای ساختمان سینما پارک را تخریب می‌کرد. بلکه باید آن را مثل همه مکان‌های تاریخی دیگر مرمت و بازسازی می‌کرد و این کار را نه تخریب بلکه بازسازی سینما پارک عنوان می‌کرد تا موجبات رنجش اهالی فرهنگ و هنر را فراهم نمی‌کرد. اکنون که این بنا تخریب گردیده است معقول نیست که از مردم بخواهیم که طرح‌های فرهنگی ارایه کنند. بلکه راه حل و حرمت نهادن به فرهنگ و هنر این است که شاروالی طرح بنای سینما پارک را با همان دیزاین تاریخی و با همان نام روی دست گیرد و آن را بازسازی کند. همین مکان با همان نام سینما پارک می‌تواند موزه سینما باشد و یا کاربری جدید فرهنگی برای آن تعریف گردد.