دو روز قبل گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی پس از بازگشت از یک سفر چندروزه به پاکستان طی یک کنفرانس خبری سخن از حکومت موقت بر زبان رانده است. استدلال آقای حکمتیار این است که چون طالبان حکومت افغانستان را قبول ندارند و حکومت هم جمهوریت را، بنابراین بهترین راه این است که یک حکومت موقت به وجود آید و پس از آن انتخابات برگزار شود. جالب این است که آقای حکمتیار مساله حکومت موقت یا عبوری را پس از سفر به پاکستان ابراز می کند و پیش از آن به چنین چیزی باور نداشت.
در مورد اظهارات اخیر رهبر حزب اسلامی چند نکته حایز اهمیت است که مدعای آقای حکمتیار را به عنوان یک خطر محتمل تقویت می کند:
نکته اول این است که به نظر می رسد همسایه جنوبی ما دست از خواب های رنگین و مسلسل بر نمی دارد. متاسفانه پاکستان بیش از چهل سال است که بحران را در افغانستان مدیریت می کند و نمی گذارد که در کشور ما ثبات و امنیت به وجود آید. این کشور زمانی به بهانه حمایت از جهاد در برابر تجاوز شوروی و زمان دیگر به عنوان حمایت از امارت اسلامی و در دو دهه اخیر به عنوان حمایت از تروریسم و اینک به بهانه صلح همواره دست به مداخلات خود ادامه داده و هنوز نگذاشته است که حتی یک روز آتش بس در افغانستان حاکم گردد.
اکنون به بهانه تحقق روند صلح پاکستان به رهبران جهادی دست پرورده رو آورده است و ایده حکومت موقت را با آنان در میان گذاشته است. ظاهرا به هر کدام قول و وعده های سنگین هم داده است که نمونه اخیر آن اظهارات آقای حکمتیار است. در روزهای گذشته ترافیکی از رفت و آمدهای سیاستمداران به پاکستان وجود داشته است و احتمالا در روزهای آینده نیز برخی دیگر به خاطر اینکه از قافله عقب نمانند به این کشور سفر خواهند کرد. 
نکته دوم و جالب این است حکمتیار در زمانی این کنفرانس خبری پس از سفر به اسلام آباد را برگزار کرد که همزمان با خاک سپاری 30 تن از دانش آموزان بی گناه مرکز آموزشی کوثر دانش بود. او در این کنفرانس در باره همه چیز سخن گفت و دریغ از یک یادآوری از شهدای آن حادثه فجیع و تسلیت گفتن به بازماندگان شهدا. این بی حرمتی و بی پروایی حکمتیار به خون مردم افغانستان نشان از عمق کینه و کدورت وی نسبت به شهروندان افغانستان دارد و نشان می دهد که اگر روزی فرارسد که او دو باره کابل را راکت باران کند هیچ پروایی ندارد و حتی برای چنان روزی لحظه شماری می کند.
نکته سوم و مهم این است که آقای حکمتیار مدعی است که طالبان حکومت فعلی را به رسمیت نمی شناسد و حکومت هم امارت اسلامی را، پس بهتر آن است که یک حکومت موقت به وجود آید تا زمینه انتخابات را فراهم کند. نکته در این است که اگر حکومت موقت برای جذب طالبان و صلح با این گروه باشد که این گروه اساسا با هر نوع انتخابات مخالف است و انتخابات را از مظاهر دموکراسی و در جامعه اسلامی شرک می داند. طالبان اگر انتخابات را قبول می داشتند که برای استقرار امارت اسلامی لجاجت نمی کردند و دست به این همه کشتار و جنگ نمی زدند.
بنابراین وقتی آقای حکمتیار خودش می داند که سخن گفتن از انتخابات با طالبان بیهوده و لغو است، معلوم می شود که وی به تنها چیزی که فکر می کند اعاده تباهی و ویرانی است. اگرچه افغانستان هم اکنون نیز با دست طالبان ویران می شود و این گروه هیچ چیزی در این راستا کم نمی گذارد. ولی آقای حکمتیار به دنبال تباهی مطلق و ویرانی فراگیر است. البته او در این مسیر تنها نیست. هستند کسانی که تمام تلاش خود را خرج می کنند تا همین نظام آسیب ببیند حتی اگر حکومت بعد از سقوط نظام فعلی طالبان و امارت اسلامی باشد. آقای حکمتیار و همفکرانش در این زمینه خوب اندیشیده اند و دیگر راهی به ذهن شان نمی رسد.
اما همه ما می دانیم که هر گونه عنوانی اعم از موقت، عبوری، انتقالی و ... که نظام فعلی را به تعلیق درآورد منجر به گسست تاریخی و ویرانی دو باره خواهد شد. همسایه جنوبی و دیگر همسایگان افغانستان نیک می دانند که اگر یک بار دیگر انقطاع را فراروی ما قرار دهند افغانستان حداقل 50 سال دیگر به عقب برخواهد گشت و همه چیز از صفر آغاز خواهد گردید. البته که این همان چیزی است که آن ها می خواهند. امیدواریم که بزرگان سیاسی و کسانی که مدعی یک عمر جهاد هستند، به همان یک عمر اکتفا کنند و کاری نکنند که نسل های بعدی هم هر کدام میراث دار یک عمر جهاد باشند.