صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

تقلای سیاسیون بـرای بازگشت به گذشته

-

در روزهای اخیر رفت و آمد برخی از رهبران سیاسی که احساس می کنند به نحوی از دایره قدرت و به همان میزان از دایره بازی های سیاسی بدور مانده اند به کشورهای همسایه و منطقه رونق خاصی یافته است. در این روزها شهرهای دبی، تهران، آنکارا و اسلام آباد شاهد حضور دو باره کسانی بوده اند که روزگاری در این شهرها دارای دم و دستگاه سیاسی و دفتر و خانه بوده اند. اکثر آنان به زعم خویش دور از چشم رسانه ها سفر کرده اند و احتمالا قول و قرارهایی با مقامات این کشورها داشته اند. در آخرین مورد گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی به دعوت رسمی مقامات این کشور به پاکستان سفر کرده است و تشریفات این سفر نیز به عنوان نخست وزیر سابق افغانستان و یکی از رهبران سیاسی مجاهدین در نظر گرفته شده است. این سفرها در حالی صورت می گیرد که روند صلح و مذاکرات بین دولت افغانستان و گروه طالبان تقریبا در بن بست قرار گرفته است.
پرسش اصلی این است که این سیاسیون در پی این سفرهای طولانی در پی چه چیزی هستند؟ آیا این آقایان از جنگ و تشدید خشونت ها به تنگ آمده اند و به خاطر منافع ملی افغانستان دست به چنین سفرهای معنی دار می زنند یا به خاطر منافع شخصی و حزبی خویش هستند؟
بدون شک بخشی از مشکلات و بحران کنونی افغانستان ریشه در تمنیات و استراتژی های جاه طلبانه کشورهای همسایه و منطقه دارد. متاسفانه کشورهای منطقه و همسایه افغانستان بیش از چهل سال است که هم دستی در مداخله داشته اند و هم مردم افغانستان را منت بار احسان شان کرده اند. میزبانی میلیون ها آواره و حمایت از گروه های مسلح از مهم ترین  افتخارات همسایگان افغانستان به شمار می رود. اما کسی نپرسید که چرا آواره می شویم و چرا نیاز به حمایت های مالی و تسلیحاتی به همسایگان پیدا می کنیم.
در این میان همسایه جنوبی افغانستان هم چنان در فضای دهه های گذشته سیر می کند و هنوز به صورت غیر رسمی و تلویحی افغانستان را اشغال شده و نیازمند تقویت گروپ های مسلح به بهانه جهاد می پندارد. وگرنه استقبال از آقای حکمتیار که هیچ سمت دولتی ندارد و هر از گاهی علیه نظام موجود شاخ و شانه می کشد منطقی در عالم روابط دیپلماتیک ندارد. اهداف استراتژیک کشورهایی چون پاکستان در افغانستان از روز روشن تر است و نیاز به تحلیل و کارشناسی سیاسی ندارد. آن چه تعجب برانگیز است رفتار و تصمیمات رهبران سیاسی و مدعیان استقلال و آزادی افغانستان است.
رفت و آمدهای رهبران سیاسی به پاکستان و دیگر کشورهای دور و نزدیک نشان دهنده اوج درماندگی و تقلای سیاسی برای بازگرداندن افغانستان به دهه های تاریک گذشته است. کسانی که این روزها به هر دری می زنند و تقلاهای نافرجام به خرج می دهند به دنبال بر هم زدن وضع موجود و انارشیسم دهه های شصت و هفتاد هستند. از نگاه آنان تمام مصلحت بر محور منفعت شخصی و حزبی می چرخد و هیچ چیز دیگر به شمول نظام سیاسی باید قربانی منافع شخصی گردد. طبیعی است بر اساس تحلیل این بزرگان منافع هم تنها زمانی تامین می گردد که همین نظام نیم بند نیز نباشد و انارشیسم مطلق حاکم گردد. جالب است که مدتی است فردی به ظاهر سرمایه دار در دبی خیالات به سرش زده و خود را در قامت رییس جمهور موقت تصور می کند و بسیاری از بزرگان تا نزد وی نیز چهارنعل تاخته اند.
در هر صورت بزرگان و عقلای قوم بیش از آن که به دروازه های تکراری و آزموده شده مراجعه می کنند با همدیگر بنشینند و در باره سرنوشت آینده کشور عاقلانه و متعهدانه تصمیم بگیرند. بدون تردید در این صورت هم عزت شان تامین خواهد بود و هم تاریخ این سرزمین از آنان به نیکی یاد خواهد کرد. آنان خوب می دانند که خارجی ها به چیزی جز ذلت و بی ثباتی افغانستان نمی اندیشند. اگر واقعا آنان دلسوز افغانستان بودند از گروهی که هر روز مردم افغانستان را به بهانه های واهی به خاک و خون می کشند حمایت نمی کردند.

دیدگاه شما