در روزهای اخیر بسیاری از هموطنان ما در برخی از نقاط کشور دچار آسیب های جدی بر اثر سیلاب های گردید. تنها در شهر چاریکار ولایت پروان صدها خانه ویران گردید و بسیاری از خانواده ها نه تنها هست و بود زندگی شان را از دست دادند بلکه خود شان نیز از بین رفتند و اکنون نه اثری از خود شان است و نه از خانه و کاشانه شان. در بسیاری از ولایات دیگر نیز سیلاب های ویرانگر سبب خسارات جانی و مالی زیاد شده است اما ولایت پروان دچار مصیبیتی گردیده است که هنوز زوایای اصلی آن پنهان مانده است.
نهادهای مرتبط دولتی تلاش های فراوانی برای کاهش رنج ناشی از این مصیبت به خرج داده اند و مرتب در حال برنامه ریزی و انتقال کمک ها و بیرون کردن اجساز از زیر آوارها است. ولی باید اذعان کنیم که متاسفانه ظرفیت کافی برای رسیدگی به مشکلات پیش آمده وجود ندارد و مسلما وسعت مشکلات به اندازه ای است که از توان نهادهای ما خارج است. یک شهر به معنای واقعی کلمه از بین رفته است و چیزی فراتر از ویرانی رخ داده است. به همین خاطر ابعاد فاجعه بسیار گسترده تر و عمیق تر از آن است که فعلا برای آن پلانی سنجید و بر زخم های ناشی از این مصیبت و حادثه طبیعی مرهم گذاشت.
در روزهای گذشته خوش بختانه موجی از همدلی و سرآزیرشدن کمک های مردمی از سراسر کشور به سوی ولایت پروان به وجود آمد که می تواند بخشی از رنج های ناشی از این مصیبت را درمان کند. همدلی و تلاش برای کاهش رنج های ناشی مصیبت واردشده بر مردم پروان تقریبا در کشوری مثل افغانستان که در آن منازعات قومی و سمتی بسیار داغ است، بی سابقه بوده است.
در روزهای گذشته تقریبا از سراسر کشور و از سوی اقشار مختلف مردم کمک ها و پیام های همدلی به سمت ولایت پروان سرآزیر شد که در نوع خود بی بدیل بود و اکنون باید این همدلی ها پاس داشته شود و به رفتار رایج مردم افغانستان مبدل گردد.
نفرت افکنی، خودزنی، منازعات بی حاصل، جنگ های تنظیمی و نفاق های قومی و سمتی، همواره سکه های رایج در این سرزمین بوده اند. متاسفانه این شکاف ها در سال های اخیر نه تنها کم نشده بلکه اوج گرفته و ما در ورطه ای از منازعات و شکاف های اجتماعی به سر می بریم. اکنون که فضای همدلی حاکم شده و مردم به صورت خودجوش از راه های گوناگون بر این همدلی و برادری دامن می زنند، باید آن را غنیمت شمرد و از هر طریقی کوشش کرد تا تحکیم یابد.
به خصوص که در دو روز اخیر عزاداران حسینی نیز به این کاروان پیوسته و به نحوی در ایجاد این فضای همدلی پیشگام شده اند، معنای خاصی دارد و نشان می دهد که مردم افغانستان با همدیگر نه مشکل قومی دارند و نه مشکل مذهبی. از سوی دیگر هر ساله در ایام عاشورا بسیاری از مردمان اهل سنت به خصوص علما نقش برجسته در تجلیل از مراسم عاشورا می گیرند که در کشورهای اسلامی بی مانند است.
این تجلیل ها در سال جاری که خطر افراط گرایی مذهبی بیشتر شده است، بیش از هر زمان دیگر ارزشمند است و در کنار فضای همدلی به خاطر حادثه سیلاب پروان، باید سبب تعمیق فکر برادری و همدلی در کشور گردد. ایام عاشورا که نوعی مصیبت تاریخی برای پیروان اهل تشیع به حساب می آید، همدلی و همگامی در تلطیف عواطف عمومی از سوی اهل سنت می تواند بسیاری از تهدیدها و خطرات افراط گرایی را از بین ببرد و جامعه بحران زده افغانستان را به سمت ادغام اجتماعی و ملت شدن سوق دهد.
به موازات گسترش و اوج این همه همدلی و حس برادری هم در باره حادثه غم انگیز ولایت پروان و هم مصیبت عاشورا برخی گفتارها و رفتارهای نفاق افکنانه نیز وجود دارد که هر انسان آگاه و وطن دوست باید از آن ها پرهیز کند و نگذارد زخم های تاریخی ما دو باره سر باز کند. کشور ما نیاز به همدلی و وحدت دارد و از هر فرصتی که به این موضوع کمک می کند استفاده کنیم و مردم را به همدلی و یک پارچگی بیشتر دعوت کنیم.