درست زمانی که مراسم با شکوهی در محوطه وزارت دفاع ملی و در کنار ارگ ریاست جمهوری به مناسب تجلیل از یکصدویکمین سالروز استرداد استقلال افغانستان برگزار شده و مقامات عالی رتبه حکومتی در آن اشتراک ورزیده بودند، صداهای پی در پی 14 راکت این مراسم را مختل کرد. با این حمله راکتی که در نوع خود در سال های اخیر بی سابقه بوده است جریان مراسم قطع شد و سخنرانی هایی که احتمالا مواضع حکومت را در برابر صلح و سیاست های کلان کشور بیان می کردند نیز کنسل شدند.
صداهایی که دیروز یک بار دیگر آرامش کابل و مراسم دیروز را درست در اولین ساعات سالروز استرداد استقلال کشور بر هم زد، نشانه آشکار از تهدید جدی استقلال و تمامیت ارضی افغانستان است. این حمله تروریستی پیام واضح و روشن به رهبری حکومت افغانستان فرستاد و این معنا را به بهترین وجه ممکن در اذهان متبادر ساخت که دست از لجاجت بر دارند و به هرچه همسایگان طماع و حامیان بین المللی تروریسم می خواهند تمکین کنند. علاوه بر این راکت ها در شب گذشته در چندین نقطه کشور طالبان حملات گسترده داشته اند و حتی برخی از ولسوالی ها را نیز تصرف کرده اند.
در سال های اخیر رهبری حکومت افغانستان تلاش کرده است علی رغم اتکای بخش های امنیتی افغانستان به کمک های خارجی به تقویت نهادهای امنیتی بپردازند. همین روحیه سبب شده است که پلان های اصلی طالبان در سال های گذشته ناکام بماند. در سال های گذشته پلان نظامی طالبان به موازات تلاش های سیاسی این گروه، تصرف حداقل پنج ولایت در بخش های استراتژیک افغانستان بوده است. طالبان و حامیان منطقوی آن فکر می کردند که با تصرف بخش های بیشتری از افغانستان می توانند در مذاکرات احتمالی صلح امتیازات بیشتری کسب کنند. اما اراده سیاسی موجود در کشور و نیز تلاش نیروهای امنیتی سبب گردید که این هدف طالبان ناکام بماند.
اکنون که در آستانه مذاکرات بین الافغانی قرار داریم و روند صلح به گونه هدایت شده و تا حد زیادی اجبارا به نقطه مهمی رسیده است، حملات راکتی دیروز در کابل و تشدید حملات نظامی طالبان در نقاط مختلف کشور، پیام واضح تری را افاده می کند. اساسا با تدابیر شدید امنیتی که در کابل در روزهای اخیر گرفته شده بود و تهدیدات امنیتی که از زمان برگزاری لویه جرگه مشورتی صلح تا کنون هم چنان ادامه پیدا کرد، نمی توانست بدون یک نقشه کلان و تنها توسط چند فرد فریب خورده انتحاری باشد. بدون شک در پشت این حملات دست استخبارات منطقه و کسانی قرار دارند که می خواهند روند صلح را به سمت سوی خاص جهت دهند و به همان جایی ببرند که از پیش طراحی شده است.
در هر صورت صداهای مخرب و هراسناک دیروز در کابل در ادامه همان حرکتی است که قریب به یک قرن قبل اصلاحات امانی را زمین گیر کرد. شباهت های زیادی میان امروز افغانستان و افغانستان عصر امانی وجود دارد. یک قرن قبل حرکتی به رهبری ملای لنگ علیه تجدد و نوگرایی امانی شروع شد و حرکت ترقی و توسعه افغانستان را حداقل تا دیروز که یک صد سال از آن می گذرد متوقف کرد. صداهایی که دیروز در کابل شنیده شد و خشونت هایی که در سراسر کشور علیه نیروهای امنیتی تشدید گردیده است درست در ادامه حرکت ملای لنگ قرار دارد.
متاسفانه باید اذعان کنیم که در شرایط دشواری قرار داریم و نیز باید اذعان کنیم که هنوز گوشی برای شنیدن صدای استقلال و ترقی شنیده نمی شود و هنوز مردم افغانستان از سرنوشت اصلاحات امانی و دشمنان متحجر آن عبرت نمی گیرند. جالب این است که بسیاری از فرهنگیان و قلم به دستان دیروز ما نیز به گونه ناخودآگاه در یک تبانی مشترک با افراط گرایی طالبانی قرار گرفته اند و مرتب علیه استقلال و استقلال خواهی در کشور تلاش می کنند. بدون تردید افغانستان پس از استقلال خواهی امانی هیچگاه به طور کامل به استقلال نرسیده است ولی حداقل صدای استقلال خواهی در زیر آتش و باروت هم چنان تداوم یافته است و همه باید به این صدا احترام بگذاریم و به آن بپیوندیم.