روند گفتگوهای صلح میان حکومت و طالبان به پیچ اخیر خود نزدیک شده است. حکومت اعلام کرده که برای آزادی 400 زندانی طالبان لویه جرگه مشورتی باید تصمیم بگیرد. قرار است لویه جرگه مشورتی صلح با شرکت نمایندگان پارلمان، شورای عالی مصالحه و نمایندگان نهادهای مربوطه، اعضای جامعه مدنی و زنان در آینده نزدیک تشکیل شود. در این جرگه روی مسایل رهایی زندانیان طالبان، آتش بس و گفتگوهای صلح بحث خواهد شد و نظریات اقشار مختلف مردم در ارتباط با صلح شنیده خواهد شد.
در این جرگه، حکومت، نمایندگان اقشار جامعه را در جریان پیشرفت ها و چالش‌های صلح قرار خواهد داد و نظریات جدید نمایندگان  مردم را در روند گفتگوهای بین الافغانی مد نظر قرار خواهد داد.
اگر طالبان و کشورهای دیگر در مسیر صلح مانع ایجاد نکند، تمام موانع هم اکنون از جانب حکومت افغانستان برداشته شده است. محول کردن رهایی زندانیان به لویه جرگه مشورتی، در واقع به معنای احترام گذاشتن به نظام، قوانین افغانستان و در نظر گرفتن چارچوب صلاحیت های اشخاص و نهادها بر مبنای قانون است. لویه جرگه مشورتی نیز با توجه به شرایط افغانستان در این مورد تصمیم مثبت خواهند گرفت و راه را برای گفتگوهای بین الافغانی باز خواهند کرد.
آنچه به عنوان سؤال باقی می ماند این است که گروه طالبان در این راستا چه گام هایی برداشته است؟ آیا طالبان یک طرف جریان صلح نیستند؟ آیا این گروه بیش از همه از خیر و صلاح ملت افغانستان سخن نمی گوید؟ آیا این گروه  پس از امضای موافقتنامه با امریکا بیش از اندازه از گفتگوهای صلح پشتیبانی نمی کند؟ پس جز شعار و انداختن مسؤلیت ها به عهده طرف مقابل، چه اقدامات مثبتی در راستای صلح انجام داده است؟
یکی از مهمترین و فوری ترین مسأله که زمینه‌ای گفتگوهای صلح میان حکومت و طالبان را فراهم می کند، آتش بس و کاهش مؤثر خشونت‌ها در افغانستان است. در شرایطی که ما  هر روز شاهد کشته شدن نیروهای امنیتی و شهروندان عادی افغانستان باشیم؛ چگونه می توانیم با خیال راحت در پشت میز مذاکره نشسته و به لاطایلات طرف مقابل گوش فرا دهیم. اگر طالبان می خواهند که روند گفتگوها با اطمینان و آرامش خاطر به پیش برود، باید مسأله آتش بس سراسری را جدی گرفته و در آن مورد تصمیم بگیرند.
اکنون که با برگزاری لویه جرگه، مسیر صلح از جانب حکومت هموار می شود، آیا طرف مقابل به این تصامیم مردم ارج خواهند نهاد و مذاکرات بین الافغانی را هرچه زودتر آغاز خواهند کرد؟
اعلام آتش بس در روزهای عید و رعایت آن از سوی طالبان، امیدواری هایی را خلق کرده است که این گروه شاید به مذاکرات صلح پایبند بمانند و به تعهدات خود عمل کنند؛ اما با توجه به عملکرد فعلی این گروه در تشدید خشونت‌ها و افزایش کشتارها به نظر نمی رسد که این گروه به صلح و گفتگوهای سیاسی باورمند باشند.
هنوز گروه طالبان تنها از منافع روند صلح بهره برده است. اعضایش را از لیست سیاه سازمان ملل متحد و امریکا بیرون کرده و هزاران زندانی خطرناکش را از زندان های حکومت رها کرده و پرستیژ سیاسی شان را در عرصه بین المللی بالا برده و قدرت نظامی اش را در داخل افغانستان برای برهم زدن نظم و تضعیف ادارات محلی و ترساندن مردم نشان داده است.
ولی گروه طالبان به عنوان یک گروه تروریستی که در قتل ده ها هزار شهروند افغانستان دست دارند و ده ها آثار باستانی و تاریخی کشور را نابود کرده و در مسیر توسعه و پیشرفت علمی و اقتصادی مردم مانع ایجاد کرده و امنیت عمومی را برهم زده است؛ هیچ تاوانی برای مذاکره نپرداخته است.
از اینرو برداشت های کارشناسان سیاسی این است که گروه طالبان با استفاده از ادبیات جدید دیپلماتیک و نیز حرکت‌های نمایشی سعی دارند، توجه و حمایت کشورهای خارجی را به سوی گروه طالبان جلب کند. این گروه سعی می کند با حمایت برخی کشورهای همسایه، کشورهای کمک کننده افغانستان و از جمله امریکا را متقاعد سازد که طالبان دشمنان آن‌ها نیستند و منافع آن‌ها از جانب این گروه به خطر نمی افتد؛ بلکه این گروه بهترین گزینه برای حمایت در مقابل گروه های تروریستی مخالف منافع غرب در افغانستان می تواند باشد. گروه طالبان با لابی گری و زبان نرم دیپلماسی می خواهد خود را به عنوان قدرت بدیل حکومت فعلی در افغانستان معرفی نماید.
اگر این برداشت درست باشد، طالبان تا زمانی با روند صلح همراه خواهد شد که این روند در راستای منافع آن گروه به پیش برود؛ اما زمانی که این گروه احساس کنند که گفتگوهای صلح در عرصه داخلی و خارجی منافع آن گروه را تأمین نمی تواند، یک شبه آن را رها خواهد کرد و دوباره با همکاری گروه های تروریستی و سازمان های استخباراتی منطقه به جنگ و نا امنی دوام خواهد داد.