صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

آهنگ برگشت طالبان به خشونت‌ها

-

نزدیک دو سال است که از آغاز گفتگوهای صلح امریکا و طالبان می گذرد. این گفتگوها پس از یک و نیم سال به امضای توافقنامه میان امریکا و طالبان منجر شد که امروزه به توافقنامه دوحه شهرت یافته است.
در توافقنامه موضوع خروج نیروهای خارجی، گفتگوهای بین الافغانی و تعهد طالبان بر قطع رابطه با جریان های تروریستی از جمله القاعده مورد توافق قرار گرفته است. قرار بود پس از ده روز از امضای توافقنامه، گفتگوهای بین الافغانی نیز آغاز شود؛ اما این پروسه به دلایل مختلف به تعویق افتاد.
مذاکره امریکا با گروه طالبان، فرصت خوبی را برای این گروه فراهم کرد تا در جریان مذاکرات و استفاده از تکنیک های دیپلماتیک هم مشروعیت سیاسیاش را در عرصه بین المللی بالا ببرد و هم امتیازات لازم را از امریکا نصیب شود. از این رو هیأت مذاکره کننده طالبان در قطر سعی می کردند با بزرگنمایی طالبان و برجسته سازی نقش این گروه در تحولات افغانستان، امریکا و جامعه بین المللی را متقاعد کنند که بدون رضایت طالبان هیچ راه حلی در افغانستان به مؤفقیت نمی رسد.
طالبان به خوبی درک کرده بود که دولت ترامپ به دلایل انتخابات و شرایط داخلی امریکا، مایل است که به جنگ افغانستان خاتمه داده شود و زمینه خروج نیروهای امریکایی از افغانستان فراهم گردد. این گروه با استفاده از علاقهمندی امریکا به ختم جنگ، خواهان بیشترین امتیاز از دولت امریکا شده بود. گروه طالبان برای رسیدن به این امتیازات، از یک طرف قتل و کشتار را در افغانستان تشدید می کردند و به این صورت به امریکا پیام می دادند که اگر به خواست این گروه توجه نشود، هیچ یک از مراکز نظامی و غیر نظامی خارجی در افغانستان مصئون نخواهند ماند.
به هر حال طالبان بهترین بهره را از مذاکره با امریکا نصیب شد و امریکا نیز برای راضی کردن این گروه به مذاکره و صلح، به خواستهای آن گروه تن داد و این نیاز دوجانبه، بالاخره منجر به امضای توافقنامه گردید که اکنون بخش های از آن اجرایی شده است.
آغاز گفتگوهای بین الافغانی منوط به تحقق دو پیش شرط بود:
یک؛ آزادی 5000 زندانی طالبان در قبال آزادی 1000 زندانی نیروهای امنیتی.
دو؛ کاهش خشونتها. طالبان؛ اما کاهش خشونت ها را قبل از شروع مذاکرات منطقی نمی دانند. آنها می گویند که در مورد کاهش خشونتها و آتش بس باید در جریان مذاکرات بحث شود.
درمورد آزادی زندانیان اگرچه پیشرفتهای خوبی صورت گرفته است، اما مرحله پایانی این پروسه با مشکلات و چالشهایی همراه گردیده است. آزادی نزدیک به ششصد تن از کسانی که به گفته حکومت افغانستان متهم به ارتکاب جرایم سنگین می باشند، با موانع حقوقی و قانونی روبرو شده است. طالبان باید لیست بدیل ارایه کنند؛ اما این گروه تأکید می کنند که روی همان لیست توافق شده و باید همان افراد بدون تعلل آزاد شوند. این گروه حکومت افغانستان را به ایجاد مانع در راه صلح متهم می سازد.
با توجه به رجز خوانی های طالبان درمورد صلح، انتظار می رفت که رهبر طالبان در پیام خود روی چند اصل تکیه می کرد:
1. راهکار جدیدی برای بیرون از بن بست آزادی زندانیان ارایه می کرد.
2. به منظور فراهم سازی زمینه گفتگو و تسهیل این روند از طالبان می خواست که خشونت ها را کاهش دهند.
3. به منظور نشان دادن این که طالبان امروز، طالبان دهه نود میلادی نیست؛ باید ادبیات سیاسی خود را تغییر می داد و از زاویه جدیدتر به وضعیت فعلی و آینده افغانستان می پرداخت.
4. نسبت به حفاظت جان افراد غیر نظامی و مصئونیت زنان و کودکان، دستور روشن و قاطع صادر می کرد.
رهبر طالبان تنها در بخشهایی که مربوط کشورهای خارجی می شود، از ادبیات نرم و دیپلماتیک استفاده کرده است که خود یک نوع تاکتیک سیاسی برای جلب توجه بین المللی به سوی طالبان است؛ اما نسبت به مردم افغانستان هیچ انعطافی مشاهده نمی شود، حتا دستور آتش بس روزهای عید را نیز از مردم دریغ داشته است.
5. هرچند طالبان هیچگاه از خشونت دست نکشیده بود تا آهنگ برگشت به سوی خشونت معنا پیدا کند؛ اما با توجه به خواست بین المللی مبنی بر کاهش خشونتها، انتظار می رفت که این گروه پیش از آغاز گفتگوها خشونت ها را کاهش دهند. ولی پیام رهبری طالبان و ادبیات غیر منعطف آن بیانگر آن است که این گروه به دوام و افزایش خشونت ها بیشتر تمایل دارند تا به کاهش خشونتها. روند گروگانگیری، اخاذی از موترها در مسیر شاهراه ها و آزار واذیت مسافران و موتروانان و دستور ثبت تمامی مؤسسات خصوصی، دولتی، داخلی و خارجی از تاکتیک هایی اند که نشان می دهد، این گروه نه به صلح و پایان جنگ که به تعمیق و گسترش خشونت ها در ابعاد مختلف می اندیشند.

دیدگاه شما