گروه طالبان باردگر گفته است  که گفت‌وگوهای بین الافغانی پس از تکمیل شدن روند مبادلۀ زندانیان آغاز خواهد شد. سهیل شاهین سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در دوحۀ قطر در حساب توییترش نوشته کرده، این گروه آماده است که زندانیان باقی ماندۀ حکومت افغانستان را تا عید قربان رها کند مشروط بر این‌که حکومت هم زندانیان باقی ماندۀ طالبان را مطابق فهرست سپرده شده آزاد کند.
وی افزوده که طالبان برای آغاز مذاکرات بین افغانان پس از ایام عید آمادگی دارد. رهایی پنج‌هزار تن از زندانیان طالبان و حدود یک‌هزار زندانی حکومت افغانستان بخشی از موافقتنامۀ امریکا و طالبان است که در ۲۹ ماه فبروری در دوحه پایتخت قطر امضا شد.
اما حکومت افغانستان با رهایی حدود ۶۰۰ زندانی طالبان مخالفت کرده و گفته که آنها به ارتکاب جرایم سنگین متهم اند. حکومت از طالبان خواسته که فهرست جدید از زندانیان خود را ارائه کنند. دیبرا لاینز نمایندۀ ویژۀ سازمان ملل متحد برای افغانستان در توییتی گفته، برای خوبی تمام مردم افغانستان است که هر دو طرف سطح خشونت را کاهش دهند، زندنیانِ را که الزامی اند رها کنند، جنگ را در عیدِ آینده توقف دهند و سپس به صورت فوری گفت‌وگوها را آغاز کنند.
رولاند کوبیا نمایندۀ ویژۀ اتحادیۀ اروپا برای افغانستان نیز گفته است که پروسۀ صلح افغانستان بیشتر با مشکل میزان غیرقابل قبولِ خشونت رو به رو است تا مسئلۀ رهایی زندانیان. او گفته که شاهد پایان خشونت نیستند و افزوده که اگر جوانب، آتش‌بس را به اجرا می گذاشتند، خشونت به شدت کم می‌شد.
چهار مشکل در روند گفتگوهای بین الافغانی وجود دارد:
1. زندانیان طالبان به گونه مشروط آزاد شده اند. آنها هنگام رهایی سوگند یاد کردند که به جنگ باز نمی‌گردند؛ اما شماری از آنها دوباره برضد مردم افغانستان می‌جنگند.
2. دفتر طالبان در قطر تعهد کرده که از برگشت زندانیان آزاد شده به میدان جنگ جلوگیری کند.
3. مطابق توافقنامه باید طالبان خشونت ها را کاهش دهد تا زمینه برای گفت‌وگوهای مستقیم  فراهم شود.
4. طالبان باید روابطش را با گروه های تروریستی و از جمله القاعده قطع کند.
طالبان تا هنوز به تعهدات خود عمل نکرده است. بسیاری از گزارش ها از اشتراک نیروهای آزاد شده طالبان در جنگ ها خبر می دهند. بازگشت این زندانیان به میدان جنگ اعتبار به وجود آمده را لطمه زده و اعتراضات مردمی علیه حکومت را در رابطه با آزادی زندانیان طالبان افزایش می دهد.
دفتر طالبان در قطر هیچ تلاشی برای جلوگیری از برگشت زندانیان آزاد شده به میدان های جنگ نکرده است. بنابراین به تعهدات خود عمل نکرده و سعی کرده از پروسه صلح استفاده ابزاری بکنند.
طالبان نه تنها سطح خشونت ها را کاهش نداده که در ماه های اخیر بیشترین حملات را در مراکز نظامی و غیر نظامی داشته اند و بیشترین افراد را در اثر انفجار مین، مواد انفجاری و حملات انتحاری از بین برده است.
گروه طالبان هنوز روابط اش با گروه های تروریستی برقرار بوده و پیوند استراتژیک آن با القاعده به قوت خود باقی می باشد.
پس آن طور که طالبان می گوید مسأله تنها آزادی زندانیان نیست؛ بلکه  مسأله عدم تعهد آن گروه به مسایلی اند که پیش از این پایبندی اش را به آنها اعلام کرده است. طالبان اگر می خواهند گفتگوهای بین الافغانی هرچه زودتر آغاز شود؛ باید اول به تعهدات خود در رابطه به جلوگیری زندانیان آزاد شده به میدان جنگ و کاهش خشونت ها و قطع رابطه با القاعده و سایر گروه های تروریستی عمل کند. در مرحله دوم روی آزادی تروریستان خارجی و مجرمان داخلی تأکید نورزند و به جای آن لیست دیگری را از نیروهای مربوط به خودشان ارایه کنند.
به هر حال بروز چنین مشکلاتی در مسیر گفتگوهای بین الافغانی یک امر قابل پیش بینی به شمار می رود، اما انتظار از هر دو جانب آن است که به دلیل مشکلات کوچک، مسیر یک روند بزرگ را به انحراف نکشانند.
طالبان باید درک کنند که آنها با یک نظام حقوقی مواجه می باشند و در این نظام قوانین لازم الاجرا و تغییر ناپذیر قرار دارد که در برخی مواقع اجازه هیچ نوع انعطاف و دخل و تصرف در آنها داده نمی شود. چنانچه در روند صلح تمام الزامات و قوانین را نادیده بگیریم؛ دیگر چیزی برای صلح و گفتگو باقی نمی ماند.
گروه طالبان اگر معتقد به گفتگوهای صلح هستند و باور دارند که این گفتگوها برای تأمین امنیت افغانستان ضروری می باشد، باید همگام با حکومت، اقدامات مؤثر و مفیدی را در راستای صلح روی دست بگیرند. برخوردهای صادقانه در روند صلح می تواند در نشان دادن حسن نیت طرف و تقویت اعتماد متقابل مؤثر واقع شود.
طالبان اگر می خواهند صلح و امنیت در افغانستان برقرار شود، باید مسوولیت های خود را به عنوان یک طرف قضیه، درک کرده و مانند حکومت، حسن نیت خود را در برابر صلح و امنیت افغانستان نشان دهند و گام های جدی را برای تحکیم پایه های اعتماد بردارند. صلح تنها وظیفه حکومت نیست؛ طالبان نیز اگر خود را جزؤ مردم افغانستان و شریک در غم و شادی های آنان می دانند؛ بایستی در این راستا گامهای مهم و محسوس بردارند. با فرافگنی و انداختن تقصیر به گردن طرف، روند صلح به سرانجام نمی رسد.