صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

آیا طالبان به صلح باور دارند؟

-

راس ویلسن شارژ دافیر سفارت ایالات متحده امریکا در افغانستان از رهبران افغانستان خواسته است که کابینه را تشکیل دهند، شورای عالی مصالحه را ایجاد کنند، روند آزادی زندانیان را تکمیل کنند و به سمت آغاز مذاکرات بین الافغانی بروند. وی در ادامه توییترش گفته است: که همین اکنون مذاکره را شروع کنید تا گفتگو در مورد آتش بس دایمی و سراسری آغاز شده بتواند.
گفته های آقای ویلسن در مورد صلح تا حدودی یکجانبه بوده و تنها یک طرف قضیه را مورد توجه قرار داده و از طرف دیگر غفلت ورزیده است. صلح افغانستان حد اقل دو طرف دارد، یک طرفش حکومت و مردم افغانستان است و طرف دیگرش گروه طالبان است که طی دو دهه گذشته صلح و امنیت در افغانستان را برهم زده است.
ویلسن می توانست چنین خواست هایی را از طالبان نیز مطالبه کند و از آنها بخواهد که خشونت ها را کاهش دهند، به توافقنامه دوحه پایبند باشند، در آزادی زندانیان نیروهای دولتی تعلل و مشکل تراشی نکنند و صادقانه در راستای صلح گام بردارند. این خواست ها دلیل منطقی هم دارد و مبنای آنها تعهداتی است که طالبان در چارچوب توافقنامه پذیرفته اند.
به نظر می رسد که آقای ویلسن آدرس را اشتباه کرده و به جای طالبان، حکومت را به زمینه سازی برای صلح ترغیب کرده است. در حالی که حکومت مانع بر سر راه صلح نیست؛ بلکه این طالبان است که به دلایل مختلف می خواهند گفتگوهای صلح  به تعویق بیفتد.
یکی از دلایلی که طالبان نمی خواهند وارد گفتگو شوند، این است که اکنون بر خلاف چندماه قبل، حکومت و مردم افغانستان منسجم و یکپارچه از داعیه صلح و گفتگو حمایت می کنند و از یک آدرس با طالبان وارد مذاکره می شوند. در این صورت توافق طالبان با هیأت مذاکره کننده حکومت در مورد نظام، چگونگی مشارکت در قدرت سیاسی، تغییر قانون اساسی، ارزش های دموکراسی و دستاوردهای جمعی بسیار دشوار می شود. طالبان از این هراس دارند که با وارد شدن به فاز مذاکره از یک طرف مشروعیت جنگ و جهاد از دست بدهند واز سوی دیگر در مذاکرات صلح به اهداف خود نرسند.
مسأله دوم که انگیزه طالبان را از گفتگوهای صلح  پایین آورده، اختلافات درونی آن گروه در مورد صلح است. هنوز تعدادی از رهبران و فرماندهان نظامی طالبان پروسه صلح را نپذیرفته اند. تعدادی از فرماندهان و رهبران طالبان همین اکنون از سوی شبکه تروریستی القاعده تمویل می شوند و این گروه بدون شک آنها را به ادامه جنگ و خشونت ترغیب خواهد کرد.
مسأله سوم همبستگی و پیوستگی طالبان با مافیای قدرت و ثروت، باندهای جنایتکار و قاچاقچیان مواد مخدر می باشد. نفوذ این گروه ها در میان طالبان غیر قابل انکار می باشد. بنابراین این گروه ها هرگز نمی گذارند طالبان به روند صلح بپیوندند.
با توجه به دلایل فوق گروه طالبان در ماه های اخیر با شیوه های گوناگون سعی کرده است که در مسیر مذاکرات مانع ایجاد کند. گسترش حملات نظامی و تشدید خشونت ها و کشتارهای افراد ملکی و امنیتی نمی تواند دلیلی جز سبوتاژ کردن روند صلح و مذاکرات بین الافغانی داشته باشد. طالبان می دانند که در شرایط جنگ و خشونت، گفتگوهای صلح بی معنا می شود. گروگانگیری افراد ملکی و آزادی آنها در جمع نیروهای امنیتی، عملی است که به منظور اخلال پروسه صلح انجام می شود. تأکید آن گروه بر آزادی تروریستان خارجی و جنایتکاران حرفهای هیچ توجیهی جز تخریب پروسه صلح و به چالش کشاندن گفتگوهای بین الافغانی ندارد.
بنابراین امریکا بایست بیشتر گروه طالبان را تحت فشار قرار دهد تا از توافقنامهای که خود امضا کرده اند، عدول نکنند و صادقانه در مسیر صلح گام بردارند و سهم خود را به عنوان یک طرف قضیه در این ارتباط  ادا کنند. اما اظهارات شارژ دافیر امریکا بیشتر نشان دهنده این است که گویا دلیل تأخیر مذاکرات، مشکلات درونی در حکومت افغانستان است. حکومت تاکنون گام های خوبی در راستای صلح  برداشته و حتا پیش از امضای موافقتنامه میان امریکا و طالبان، در چندین نوبت زندانیان طالبان را به خاطر حسن نیت از زندان ها رها کرد و امتیازات سیاسی برای آن گروه داد و در مناسبت های مختلف آتش بس یک طرفه اعلام کرد. پس از توافقنامه نیز این حکومت است که به صورت یکجانبه و در چارچوب قانون تلاش می کند تا مسیر صلح هموارتر گردیده و مشکلات و چالش ها از میان برداشته شود؛ اما مانع اصلی طالبان است که تا هنوز حتا در اراده و توانایی آنها در مورد صلح شک و تردید وجود دارد.  

دیدگاه شما