صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

جنگ و ضرورت استراتژی روشن دفاعی

-

در واکنش به حمله طالبان بر ریاست امنیت ملی سمنگان، ریاست عمومی امنیت ملی هشدار داده است که بهزودترین فرصت، انتقام این حمله را از طالبان خواهد گرفت.
ریاست عمومی امنیت ملی گفته است که نیروهای عملیاتی و قطعات رزمی این ریاست در حالت آماده باش قرار گرفته و بهزودترین فرصت حملات انتقامجویانه را برای سرکوب طالبان و گروههای تروریستی خارجی راهاندازی خواهند کرد.
وقتی در ده حوت 1398 توافقنامه امریکا و طالبان به امضا رسید، قرار بود که تا ده روز دیگر مذاکرات بین الافغانی شروع شود. اکنون بیشتر از چهار ماه (125 روز) از آن تاریخ می گذرد؛ اما هنوز گفتگوهای بین الافغانی آغاز نشده است. انتظار مردم و جامعه جهانی از حکومت و طالبان این بود که کاهش خشونت هایی که در زمان امضای موافقتنامه امریکا و طالبان در سراسر افغانستان برقرار شده بود، همچنان ادامه یابد تا زمینه های بیشتر برای مذاکرات بین الافغانی فراهم گردد؛ ولی طالبان بر جنگ و کشتار تأکید کردند و گفتند که در مورد آتش بس و یا کاهش خشونت ها باید در جریان مذاکرات تصمیم گرفته شود.
طالبان با توجه به اختلافات و ناهمسویی های که در درون حکومت وجود داشت می خواست از دو طرف حکومت افغانستان را تحت فشار قرار دهد، یکی از طریق فشارهای جنگی که با حملات گسترده و پیوسته گروه طالبان بر مراکز ولسوالی ها و ولایت ها و پاسگاه های امنیتی انجام می شد؛ دیگری از طریق فشارهای سیاسی داخلی و بین المللی که حکومت را به اخلال در روند صلح و شروع گفتگوهای بین الافغانی متهم می کردند.
در آن زمان طالبان اولا فکر می کردند که حکومت به دلایل گوناگون از جمله اختلافات داخلی قادر به تشکیل تیم مذاکره کنندهای که مورد توافق همه احزاب و جریانات سیاسی و شخصیت های ملی باشد، موفق نخواهد شد؛ ثانیا شروع مذاکرات را با حضور اشخاص و افراد پراکنده، نا منسجم و بی برنامه بیشتر به نفع خود ارزیابی می کردند. طالبان می خواستند مانند پروسه قطر حکومت افغانستان را دور بزنند و نقش حکومت را به افراد، اشخاص و گروه های پراکنده تقسیم کنند، طوری که دیگر حضور حکومت در میز مذاکرات برجسته نشود.
ولی اکنون قضیه فرق کرده است. نه طالبان می تواند حکومت را دور بزند و نقش آن را در پروسه صلح نادیده بگیرد و نه مذاکرات را می تواند به دلخواه خود مدیریت کند. طالبان پیش از این انتظار داشت که نشست های صلح شبیه به نشست های مسکو و دوحه باشد، تنها به این تفاوت که نماینده حکومت هم در آن جمع حضور داشته باشد؛ اما اکنون متوجه شده است که چنین انتظاری خواب وخیالی بیش نخواهد بود. حکومت به عنوان یک آدرس مقتدر به نمایندگی از مردم افغانستان با طالبان روبرو خواهد شد و از موضع واحد با طالبان سخن خواهد گفت.
به این دلیل گروه طالبان هم اکنون به دو دلیل خواهان شروع مذاکرات بین الافغانی نیستند:
1- در مذاکرات بین الافغانی گروه طالبان به عنوان یک گروه شورشی در برابر حکومت مشروع و مردمی قرار می گیرند و این پرستیژ طالبان را در سطح داخلی و بین المللی تنزل می دهد.
2- طالبان مشروعیت خود را از جنگی که به نام جهاد توجیه می شود، به دست می آورد، با شروع مذاکرات بین الافغانی این جنگ مشروعیتش را از دست می دهد و با از بین رفتن مشروعیت جنگ، رهبران طالبان از این هراس دارند که مشروعیت خودشان نیز در نزد فرماندهان جنگی و نیروهای رزمی شان از بین برود و آنها از دستورات رهبران شان اطاعت نکنند.
همین حالا نیز گزارش های رسانه های داخلی و خارجی از اختلاف نظر عمیق در درون طالبان حکایت دارد. در حالی که رهبران سیاسی این گروه در قطر به مذاکره و گفتگوهای سیاسی تن داده اند؛ اما نیروهای جنگی این گروه در داخل افغانستان به کمتر از سرنگونی نظام و حاکمیت امارت اسلامی رضایت نمی دهند.  دلیل این که طالبان تعهدات شان را در توافقنامه صلح با امریکا نادیده گرفته و به حملات تهاجمی و تروریستی و قتل های هدفمند و سازمان یافته افزوده است و ارتباط نزدیک و تنگاتنگ شان را با گروه القاعده و سایر گروه های تروریستی حفظ کرده است؛ نا امیدی آن گروه از نتایج گفتگوهای بین الافغانی و نتیجه اختلافاتی است که در درون آن خودنمایی می کند.
ولی چیزی که حکومت افغانستان باید آن را مد نظر بگیرند این است که خون نیروهای امنیتی و مردم ملکی نباید در پیچ و خم ملاحظات سیاسی و رویکرد صلح محور حکومت نادیده انگاشته شود. حکومت همچنان که تعهد خود را به کاهش خشونت ها نشان می دهد، بایستی از جان و مال و حیثیت مردم افغانستان و نیروهای امنیتی نیز به گونهای شایسته دفاع کند. موضع انفعالی در برابر گروه طالبان، انگیزه های مقاومت در برابر تروریست ها را کاهش داده و به روند هدفمند مبارزه و دفاع مقدس اخلال می کند و تلفات نیروهای امنیتی را فزونی می بخشد. حکومت نباید به دشمنان مردم افغانستان فرصت دهد تا به بهانه صلح، قدرت عریان خود را به نمایش بگذارد.
حفظ اقتدار حکومت مرکزی در آن است تا با تمام توان در برابر دشمنان واکنش نشان دهد و از دستاوردهای مردم افغانستان محافظت کند. حکومت باید بر مبنای یک استراتژی روشن دفاعی عمل کند و حرکت های واکنشی و انتقام جویانه با حیثیت حکومت به عنوان مرکز اقتدار مشروع سازگاری ندارد.

دیدگاه شما