در هفته گذشته سازمان همکاری های اسلامی، اتحادیه اروپا و سفارت خانه های کشور های خارجی مقیم کابل با نشر اعلامیه های خواستار کاهش خشونت ها و همچنان آغاز فوری گفتگو های بین الافغانی شده بودند.
نمایند‌گان کشورهای جهان و منطقه در جریان نشست های هفته گذشته از طالبان خواسته‌ بودند که خشونت‌ها را کاهش دهند و زمینه را برای شروع مذاکرات بین‌الافغانی فراهم کنند. جامعه جهانی و کشورهای منطقه‌ از افزایش خشونت‌ها توسط طالبان اظهار نا رضایتی کرده بودند. چین و پاکستان نیز از طالبان خواسته بودند که خشونت ها را کاهش دهند. مقامات بلندپایه دولتی بارها تأکید کرده اند که کاهش خشونت ها راه را برای مذاکرات بین الافغانی باز می کند. آنها می گویند که زمان آن فرا رسیده تا گروه طالبان، دست از خشونت بردارند و به گونه‌ی واقعی وارد پروسه‌ی صلح شوند.
پس از توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان انتظار این بود که سطح خشونت ها همچنان پایین نگهداشته شوند؛ اما گروه طالبان نه تنها خشونت ها را کاهش ندادند که حملات خود را بر مراکز نظامی افزایش دادند و از حملات انتحاری و کارگزاری مین های کنار جاده‌ای برای کشتار افراد ملکی استفاده کردند. حمله بر نیروهای امنیتی و دفاعی کشور، انفجار ماین‌های کنار جاده و قتل های هدفمند و سازمان یافته، انتظار مردم افغانستان و جامعه‌ی جهانی را برای آغاز گفت‌وگوهای بین الافغانی خدشه دار ساخته است.
ولی گروه طالبان در برابر خواست جامعه جهانی و مردم افغانستان گفته است که توقف جنگ قبل از آغاز مذاکرات بین الافغانی غیر منطقی است. ذبیح الله مجاهد از سخنگویان این گروه گفته است که اگر کسی می خواهد که اول جنگ متوقف شود، بعد مذاکرات شروع شود، این غیر منطقی است. او در توضیح منطق دوام جنگ گفته است که ما انتخابات دیگری نداریم.
این که طالبان توقف جنگ را منطقی می داند، معنایش این است که منطق این گروه بر جنگ و تداوم جنگ و خشونت استوار می باشد و جز جنگ منطق دیگری ندارد. ثانیا گروه طالبان گفته است که آنها راه دیگری ندارند؛ مگر آغاز مذاکرات بین الافغانی و روند صلح راه دیگری برای انتخاب نیست؟ آیا طالبان نمی تواند راه صلح را انتخاب کنند تا مجبور نشوند به جنگ و کشتار مردم بی گناه ادامه بدهند؟ کی طالبان را به جنگ مجبور ساخته است؟ اگر تا هنوز حضور نظامی امریکا در افغانستان بهانه برای تداوم جنگ بود، اکنون که این گروه با امریکا توافقنامه امضا کرده و امضای توافقنامه را پیروزی بزرگ خوانده است؛ پس دیگر بهانه‌ای برای دوام جنگ باقی نمانده است.
قتل و کشتار اطفال، زنان و مردم بی دفاع نه منطق است و نه انسانیت. طالبان همین دیروز یک موتر مسافربری را در دره قیاق ولایت غزنی هدف مین کنار جاده قرار دادند که در اثر آن شش تن از اطفال و زنان کشته و هشت تن دیگر به شدت زخمی شدند. طالبان به این عمل خود مباهات می کنند و آن را منطقی می دانند؛ اما پیوستن به پروسه صلح، کاهش خشونت و توقف کشتار مردم ملکی را غیرمنطقی می دانند.
طالبان در جریان مذاکرات صلح با امریکا مراکز نظامی و سیاسی امریکا و متحدانش را هدف قرار نمی دادند و بر نیروهای خارجی حمله نمی کردند و در زمان امضای توافقنامه با امریکا ده روز آتش بس سراسری اعلام کردند؛ اما وقتی سخن از گفتگوهای بین الافغانی می شود که طالبان خود را جزؤ مردم افغانستان می دانند، می گویند توقف جنگ پیش از شروع مذاکرات غیر منطقی می باشد. آیا این منطقی است که تعدادی از مردم بی گناه در اثر حملات انتحاری کشته شوند؛ اما رهبران سیاسی در دور سفره پر نعمت صلح نشسته با هم لبخند بزنند؟ آیا این به مسخره گرفتن مردم افغانستان و پایمال کردن کرامت و عزت این مردم نیست؟
اگر طالبان بر آزادی زندانیان شان تأکید دارند، باید توجه داشته باشند که آزادی نیروهای دولتی نیز جزؤ پروسه آزادی زندانیان به حساب می آید؛ لذا همانطوری که حکومت را متهم به مانع تراشی در مسیر آزادی زندانیان می کنند، به اعمال و کردارخود نیز در این زمینه توجه داشته باشند.  به هر حال مانع امنیتی و قانونی که در راه آزادی زندانیان طالبان به وجود آمده است، باید با تغییر فهرست زندانیان از سوی طالبان بر طرف شود. طالبان نباید روی آزادی کسانی تأکید کنند که به جرایم سنگین متهم هستند. پس از آزادی زندانیان؛ اما این سؤال برجسته خواهد شد که چه منطقی جنگ و ادامه خشونت توسط طالبان را در کشور توجیه می کند؟
باور بیشترمردم بر این است که گروه طالبان به هدف پیشبرد جنگ در افغانستان تشکیل شده است و در بستر جنگ رشد کرده و پرورش یافته و به حکومت رسیده است. پس از آن نیز با جنگ به حیات شان دوام بخشیده است؛ بنابراین این گروه جز در بستر جنگ و خشونت، شانسی برای تداوم حیات سیاسی خود نمی بیند. به همین دلیل طالبان از مفاهیمی مانند صلح، عدالت، حقوق بشر، زیست مسالمت آمیز، انتخابات و... می ترسند.