صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

دلایل تأخیر در مذاکرات بین الافغانی

-

درهفته گذشته سه نشست منطقهای، فرامنطقهای و بینالمللی به میزبانی افغانستان برگزار شد. محور این نشست ها صلح، امنیت و اجماع منطقهای در باره صلح بود.
در دهم ماه حوت که توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان به امضا رسید، قرار بود تا ده روز دیگر مذاکرات بین الافغانی صلح نیز آغاز شود؛ اما از آن زمان تا حالا نزدیک چهار ماه می گذرد؛ ولی هنوز این گفتگوها آغاز نشده است.
هرچند برخی مقامات حکومتی گفته بودند که در هفته جاری ممکن است این گفتگوها آغاز شود؛ اما با توجه به مشکلاتی که پیش روی این مذاکرات وجود دارد، شروع مذاکرات را در آینده نزدیک با سؤال و ابهام روبرو می کند.
یکی از چالش های عمده فراروی مذاکرات بین الافغانی عدم تمایل و اراده رهبران گروه طالبان به شروع این مذاکرات است. طالبان گروهی است که به هدف پیشبرد جنگ در افغانستان به وجود آمده و با جنگ ادامه حیات داده است. فلسفه وجودی این گروه را جهاد در راه خدا و مبارزه با اشغالگران توجیه می کند. این  گروه جوانان کم اطلاع از مسایل سیاسی را حول همین محورها بسیج کرده و به جبهات جنگ اعزام می کند.
مذاکرات صلح مبنای توجیه اعمال جنگی طالبان را متزلزل می کند و قدر و اعتبار رهبران این گروه را در نزد فرماندهان و نیروهای جنگی زیر سؤال می برد. بنابراین این ترس و هراس در رهبران طالبان وجود دارد که با آغاز مذاکرات صلح، تعدادی از فرماندهان جنگی این گروه از اطاعت رهبرشان سرباز زنند و با پیوستن به گروه های تروریستی دیگر، از صف طالبان جدا شوند.
دوم، طالبان ارتباط نزدیک با گروه های تروریستی و بخصوص شبکه القاعده دارند. این ارتباط بر هیچ کس پوشیده نیست. به همین دلیل قطع ارتباط طالبان با گروه های تروریستی یک بخش مهم توافقنامه امریکا و طالبان را تشکیل می دهد. صلح با حکومت و برگشت به زندگی عادی تعدادی از رهبران این گروه را میان این دو انتخاب قرار می دهد که آیا پیوستن به پروسه صلح به نفع آنها است یا حفظ ارتباط استراتژیک با القاعده و برخورداری از منابع مالی آن گروه؟
مسأله سومی که گروه طالبان را از گفتگوهای صلح دلسرد کرده، توافقاتی است که میان رییس جمهور و داکترعبدالله صورت گرفت. گروه طالبان آن زمان امیدوار بود که با استفاده از اختلافات سیاسی درونی، حکومت و مردم افغانستان را دور زده و با همسویی و همکاری گروه های سیاسی دیگر زمینه حاکمیت شبیه امارت اسلامی را در افغانستان فراهم آورد.
حل اختلافات سیاسی و تعقیب پروسه صلح از آدرس واحد که منافع کشور و خواست مردم افغانستان در محور آن قرار دارد، تمام امید طالبان را به یأس تبدیل کرد. امروز آنها اطمینان دارند که از مذاکرات صلح آنچه را که در یک سال گذشته انتظار داشتند، به دست آورده نمی توانند.
بی میلی طالبان به مذاکرات صلح سبب گردیده که آنها در روند آزادی زندانیان اخلال کنند. در این مدت از 750 نفری که طالبان آزاد کرده است، تنها 500 نفر آن مربوط نیروهای امنیتی است؛ بقیه از افراد ملکی اند که از جاهای مختلف توسط طالبان به گروگان گرفته شده اند. مشکل دومی که طالبان ایجاد کرده این است که تعدادی از جنایتکاران مشهور خارجی و داخلی را در لیست خود جا داده اند. افرادی که به کشتار مستقیم مردم نقش داشته و شاکیان شخصی دارند و در قاچاق مواد مخدر و جرایم سنگین دیگر دست داشته اند.
تأکید و اصرار طالبان بر آزادی این افراد به وضوح می رساند که یک پیوند عمیق و ناگسستنی میان گروه طالبان و شبکه های جرمی داخلی و خارجی وجود دارد.
دولت افغانستان گفته است که افرادی که به جرایم سنگین متهم هستند آزاد نمی شوند، اما طالبان می گویند تا 5000 زندانی به طور کامل آزاد نشوند، گفتگوهای بین الافغانی صورت نمی گیرد. این مسایل و بسیاری از مسایل دیگری که به کشورهای منطقه بر می گردد، امکان آغاز گفتگوهای بین الافغانی را در روزهای آینده دشوار می سازد.

دیدگاه شما