چند روزی است که مجیب الرحمان انصاری یکی از علمای هرات با اقداماتی که انجام داده است، خبرساز شده است. او مدتی است دم و دستگاه امر به معروف و نهی از منکر را در یکی از محلات فعال کرده و مستقیما به گفته خودش به اجرای حدود و تطبیق احکام شریعت می پردازد. در آخرین اقدام روز پنجشبنه پس از ماجراهای اخیر او کنفرانس مطبوعاتی گرفت و در این کنفرانس از ورود خبرنگاران زن در جلسه خود ممانعت به عمل آورد. او با صراحت گفته است که زنان باید به کارهایی بپردازند که شریعت برای شان مقرر کرده است. متاسفانه باقی خبرنگاران که باید او را تحریم می کردند و جلسه را ترک می کردند و هیچ گزارشی از جلسه او نباید نشر می کردند، با آب و تاب بیشتر به سخنان افراط گرایانه و متحجرانه وی پرداختند.
واقعیت این است مجیب الرحمان انصاری تنها یک شخص و فرد خاص نیست. بلکه او او یک تفکر و شیوه ای از فهم آموزه های دینی است که اکنون در هرات سر بر آورده است و ممکن است در هر جایی از کشورهای اسلامی و در سراسر افغانستان رشد و نمو داشته باشد. گروه های تروریستی چون القاعده، طالبان و اکنون داعش محصول همین تفکر و شیوه فهم از حیات اجتماعی در پرتو آموزه های دینی است. این شیوه تفکر که شاید بتوان آن را چیزی فراتر از یک ایدئولوژی دانست بزرگ ترین خطری است که هم در گذشته سبب ویرانی و تباهی افغانستان گردیده است و هم در آینده ممکن است همه چیز را دود کرده به هوا بفرستد.
مجیب الرحمان انصاری به عنوان یک خطیب و واعظ در گذرگاه شهر هرات تنها یک نشانه از خطری است که افغانستان را تهدید می کند. به همین خاطر هر گونه برخورد سطحی با مجیب الرحمان و یا ساده سازی این پدیده تنها خطر مجیب الرحمانیسم را تقویت می کند. مجیب الرحمان نماینده تفکری است که خود را برتر از هر امری و غیر قابل نقد می داند. هرگونه نقد و یا پرسش در مورد امور قدسی که مجیب الرحمان خود را مکلف به پیاده کردن آن ها در زمین می داند، سبب تکفیر و خروج از دین و در نهایت سبب قتل هزاران انسان می تواند گردد. این برداشت از آموزه های دینی متاسفانه در همه کشورهای اسلامی و در درون همه مذاهب اسلامی نیز وجود دارد و هر روز در حال نضج گرفتن است.
مساله دیگری که این پدیده را خطرناک تر می کند، سیاسی شدن آن و امکان بهره برداری سیاسی کشورهای دیگر از آن است. مجیب الرحمانیسم امری فراتر از ایدئولوژی است و همین امر آن را دارای وجوه مختلف می سازد که هر کسی از زاویه ای می تواند بدان بنگرد و از آن به عنوان یک ابزار سیاسی استفاده کند. در طول سال های گذشته گروه های هراس افکنی چون القاعده و طالبان و اکنون داعش در خدمت سیاست هایی بوده اند که از سوی استرتژیست های برخی کشورهای دیگر طراحی شده است. پدیده هایی چون مجیب الرحمان و تفکر او پتانسیل بسیار بالا برای ابزارگونگی دارند و از همین رو برای سازمان های استخباراتی بسیار جذاب و خوشایند هستند. اصلا کسی تا هنوز فکر کرده است که دستگاه امر به معروف و نهی از منکر مجیب الرحمان، رادیو و دیگر ابزارهای تبلیغاتی وی از کجا تامین می شود؟ بدون تردید در پشت سر آن دستانی پنهان هستند که او را تمویل، تجهیز و در نهایت از لحاظ ذهنی و روانی هار می سازند و آن گاه به جان مردم افغانستان رها می کنند.
حامیان سیاسی داخلی این پدیده را نباید دست کم گرفت. هستند کسانی که فکر می کنند از این پدیده می توانند در راستای منافع سیاسی و مطامع جناحی خویش استفاده کنند و از همین رو همه امکانات خود را برای حمایت از وی بسیج کرده اند.
علاوه بر حمایت مافیای قدرت و ثروت از مجیب الرحمان در راستای مطامع سیاسی خود، بسیاری از  گروه های متحجر مذهبی نیز به مرور در پشت سر آن سنگر گرفته اند و به دفاع از او برخاسته اند. در روزهای اخیر صداهای بسیار برای دفاع از مجیب الرحمان انصاری برخاسته اند که هر کدام دارای عقبه سیاسی خاص و شناخته شده هستند.
مجموع زوایای پیچیده و در هم تنیده مجیب الرحمان سبب شده است که نهادهای امنیتی و اداره محلی هرات نیز گیچ و سردرگم شوند. ریشه های عمیق قدسی او در متون دینی، حامیان منطقه ای و استخباراتی، حمایت های بی دریغ جناح های سیاسی و مراکز دینی و اشخاص مشهور مذهبی از وی سبب شده است که پای اداره محلی هرات در گِل بماند و نتواند در باره برچیدن این ویروس جدید اقدام کند. بنابراین حکومت باید با پدیده مجیب الرحمان به صورت اساسی و ریشه ای برخورد کند. البته باید اذعان کرد که برخورد با این گونه پدیده هایی که به نام دین و مذهب به سرنوشت عمومی و منافع ملی افغانستان آسیب می زنند، کاری سخت و دشوار است. اما باید یک فکر عمیق و همه جانبه در باره آن صورت گیرد. در غیر آن صورت نهادهای رسمی اعتبار خود را از دست داده و سر انجام مغلوب پدیده مجیب الرحمانیسم خواهند شد. امری که تا کنون صورت گرفته است و ما شاهد نمونه های زیاد در تاریخ این کشور بوده ایم.