دیروز صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) در گزارشی تازه‌ی خود آورده بود که در ۹ ماه اول سال ۲۰۱۹ به طور متوسط روزی ۹ کودک در افغانستان کشته و یا معلول شده‌اند. این رقم نسبت به زمان مشابه در سال گذشته ۱۱ درصد افزایش را نشان می‌دهد.
این نشان می دهد که دوام جنگ و ناامنی در افغانستان تأثیرات مرگباری بر مردم و بخصوص کودکان داشته است. طبیعی است که در کشور در حال جنگ و درگیری های مسلحانه، خواه ناخواه مردم و بخصوص اقشار آسیب پذیر؛ مانند زنان و کودکان در معرض تهدید و تحمل ضررهای جانی و مالی قرار می گیرند؛ اما در کشوری مانند افغانستان که بیشتر از بیست گروه تروریستی در آن فعالیت می کنند و بیش از هشتاد در صد خاکش به گونه های گوناگون مورد حملات نظامی و انتحاری قرار دارد و گروه های درگیر جنگ، نه تنها قوانین بین المللی را در ارتباط با قواعد جنگ و محافظت از زنان، کودکان و افراد ملکی رعایت نمی کنند؛ بلکه برای محدود کردن عملیات های نظامی حکومت و ضربه زدن به نیروهای امنیتی به طور عمد در میان قریه ها و خانه های مردم جابجا می شوند و از افراد ملکی و بخصوص زنان و اطفال به صورت سپر انسانی استفاده می کنند. مخالفان مسلح دولت در مناطق جنگی بی باکانه و بدون کمترین نگرانی کودکان را مورد خشونت مستقیم قرار می دهند و در جریان حمله و تسلط بر منطقه بر آنها رحم نمی کنند. در حملات انتحاری و انفجار ماین ها نیز بیشترین قربانیان را افراد ملکی و زنان و اطفال تشکیل می دهند.
گروه های خشونت طلب نه به آموزه های اسلام پایبندی نشان می دهند و نه به قوانین بین المللی احترام می گذارند؛ لذا در بسیاری از جنگ ها و حملات انتحاری و انفجاری از کودکان استفاده می کنند و کودکان را از طریق نیرنگ، فریب و حتا زور به جبهات جنگ انتقال می دهند و آنها را به انجام حملات انتحاری و انتقال اسلحه و مهمات نظامی تشویق و ترغیب می کنند. وقتی هیچ اصول و معیاری برای محافظت از جان اطفال در نظر گرفته نشود، به این درک می رسیم که در کشورهای درگیر جنگ عموما و در افغانستان خصوصا، اطفال و زنان خشونت ها و بیرحمی های وحشتناکی را تجربه می کنند.
گزارش یونیسف اگر برای مردم دنیا تازه و رنج آور باشد، برای ما که همه روزه با خبرهایی از کشته و زخمی شدن کودکان در اثر جنگ، حملات انتحاری و انفجار ماین و نیز اختطاف، سؤ استفاده، آزار و اذیت و خشونت های گفتاری و رفتاری دیگر مواجه می شویم، چیزی تازه و تعجب آور به شمار نمی آید. کشتار کودکان در افغانستان تقریبا به یک امر معمول و عادی تبدیل شده است و گروه طالبان و سایر گروه های تروریستی، هیچ ابایی از انجام این جنایت ندارند. بنابراین تا زمانی که جنگ و خشونت بیقاعده در افغانستان جریان داشته باشد، انتظار نمی رود که کشتار اطفال در صحنه های درگیری و محل انفجار و انتحار کاهش پیدا کند.
حکومت افغانستان و نیروهای امنیتی تنها از طرف خودشان می توانند، مسایل بشردوستانه را در روند درگیری و جنگ رعایت کنند؛ اما نمی توانند جلوی قانون شکنی‌ها و بداخلاقی‌های مخالفان مسلح را نیز بگیرند؛ لذا در این گونه موارد باید نقش و مسؤلیت جامعه جهانی و نهادهای بین المللی مدافع حقوق کودکان و سازمان های مسؤل در جلوگیری از جنایات جنگی، برجسته تر شود. متأسفانه این سازمان ها تا کنون در زمینه‌ی حمایت و حفاظت از کودکان در کشورهای درگیر جنگ و از آن جمله در افغانستان ناکام بوده و کدام راهکار و تدابیر مؤثری را برای کاهش خشونت علیه اطفال ارائه نداده اند.
در حالی که کشتار کودکان در کشور به یک امر روزمره تبدیل شده است، سازمان های بین المللی تنها به انتشار اعلامیه و گزارش و محکومیت های لفظی و بدون پیامدها و پیگیری های حقوقی بسنده کرده اند. تا هنوز عاملان کشته و زخمی کردن کودکان در کشور نه از سوی نهادهای عدلی و قضایی افغانستان و نه از سوی نهادهای مسؤل بین المللی مجازات شده اند. بنابراین انتظار می رود که سازمان های بین المللی با توجه به وخامت اوضاع کودکان در افغانستان، به مسؤلیت های خود فراتر از نشر اعلامیه و گزارش عمل کرده و در راستای کاهش قربانیان جنگ از جمله کودکان و رعایت حقوق کودکان از سوی طرف های جنگ مسؤلانه تر تلاش نمایند.