کاهش نیروهای خارجی باید وابسته به شرایط افغانستان باشد. هرگونه تصمیم در باره کاهش نیروهای خارجی باید پس از بررسی و مطالعه وضعیت سیاسی وامنیتی افغانستان صورت گیرد؛ در غیر این ممکن است اوضاع به سمتی هدایت داده شود که نه حکومت افغانستان قادر به مدیریت آن باشد و نه امریکا و اعضای ناتو فرصتی برای کنترل آن پیدا کند.
تعیین جدول زمانی خروج نیروهای خارجی از افغانستان در سال 2012 نیز یک تصمیم عجولانه و شتابزده بود که نگرانی های مردم افغانستان در مورد ناامنی و بی ثباتی کاملا نادیده گرفته شد. پس از سال 2014 جامعه جهانی اعتراف کردند که جدول خروج نیروها بدون بررسی همه جانبه اوضاع و شرایط افغانستان گرفته شده و پیامدها و خسارات ناشی از این تصمیم قابل جبران نیست.
اکنون که مسؤلیت امنیتی افغانستان به نیروهای امنیتی این کشور منتقل شده است و بار سنگین جنگ با گروه های تروریستی را نیروهای امنیتی و دفاعی کشور تحمل می کنند و نیروهای خارجی صرف وظیفه آموزش و مشوره بانیروهای امنیتی را به عهده دارند؛ نه تنها امنیت کاهش نیافته که هر روز بیشتر از دیروز افزایش می یابد. هزاران سرباز اردو و پولیس و امنیت ملی در این چند سال در مقابله با گروه های هراس افگن کشته و زخمی شده اند.
وضعیت سیاسی و امنیتی افغانستان پس از سال 2014 همه کشورهای کمک کننده را به این نتیجه رسانده اند که خروج شتابزده و بی برنامه‌ای نیروهای خارجی در سال 2014 نه تنها به بهبود وضعیت افغانستان کمک نکرد و مخالفان مسلح دولت را به گفتگوهای صلح تشویق نکرد، که بسیاری از دستاوردهای سال های قبل ناتو و جامعه جهانی در افغانستان را نیز تحت تأثیر قرار داد.
خروج نیروهای خارجی در سال 2014 نوعی بی اعتمادی میان مردم افغانستان و همکاران بین المللی آن به وجود آورد. مردم افغانستان چنین برداشت کردند که جامعه جهانی نه برای دفاع از مردم افغانستان و نه برای مبارزه با هراس افگنان؛ بلکه صرف برای تأمین منافع سیاسی و نظامی خودشان در منطقه لشکر کشیده اند. هرزمانی که این منافع را تأمین شده ببینند و یا به این نتیجه برسند که پیگیری منافع شان دیگر به صرفه نیستند، بدون این که فکر کنند یک ملت به خاطر تصامیم سیاسی شان قربانی می شوند و یا یک کشور به پایگاه امن تروریستان و هراس افگنان تبدیل می شود، صحنه را ترک می کنند و مردم را درمیان خون، آتش، انتحار و انفجار رها می کنند.
همه باور داریم که جنگ افغانستان طولانی ترین جنگ در تاریخ ناتو به شمار می آید و همه می دانیم که شهروندان کشورهای اروپایی و امریکایی از تحمل هزینه این جنگ خسته شده اند و برای شان سخت است که شاهد کشته شدن عزیزان شان در افغانستان باشند، اما با آن هم باید توجه داشته باشیم که اگر جنگ با تروریستان در پناهگاه ها و قرارگاه های اصلی شان مهار نشود، ممکن است به زودترین زمان منافع ناتو و هم‌پیمانانش را در درون کشورهای خودشان در معرض تهدید قرار دهند. در آن صورت مهار و کنترل نیروهای تروریستی در کشورهای مقصد، بسیار پرهزینه تر و خسارت بارتر از مهار حملات آنها در کشورهای مبدأ خواهد بود. حملات یازدهم سپتامبر و ده ها حمله تروریستی دیگر قبل از آن، نیز نتیجه بی تفاوتی غرب نسبت به اوضاع سیاسی و حقوق بشری افغانستان بود.
این بار اما همه دنیا به پیامدهای ناگوار خروج بی موقع و شتابزده نیروهای خارجی از افغانستان واقف اند. چنانچه امریکا و متحدان آنها بازهم مردم افغانستان را در برابر تروریستان تنها بگذارند، دیگر جایگاه و پایگاه شان در منطقه متزلزل می شود و سطح اعتماد و اطمینان به حمایت های ناتو و غرب در افکار عمومی تنزل پیدا می کند.
چند روز قبل دونالد ترامپ در سفر به افغانستان گفته بود که نیروهای امریکا به صورت عمده در افغانستان کاهش می یابد؛ اما او از میزان و زمان کاهش نیروها چیزی نگفت. دیروز وزیر دفاع امریکا گفته است که کاهش نیروهای امریکایی از افغانستان لزوما به معنای موفقیت گفتگوهای صلح نیست. پس باید پرسید که خروج این نیروها تحت چه شرایطی انجام می شود؟ آیا وضعیت امنیتی و سیاسی افغانستان در برنامه خروج تأثیر دارد یا نه؟ اگر تأثیر دارد، پس چه امیدواریی غیر صلح برای بهبود اوضاع سیاسی وامنیتی کشور وجود دارد که امریکا با توجه به آن به کاهش نیروها اقدام می کند، بدون این که نگران تهدیدات منافع آینده شان در افغانستان و منطقه باشد. چنانچه شرایط افغانستان تأثیری در تصمیم خروج نیروهای خارجی نداشته باشد، باید گفت که سیاست های امریکا یکباردیگر در مسیر نادرست قرار گرفته است و این سیاست هم برای افغانستان و هم برای امریکا و متحدانش پیامد خوبی به دنبال نخواهد داشت.