روز پنجشنبه گذشته دونالد ترامپ رییس جمهور ایالات متحده در یک تماس تلفنی با رییس جمهور غنی از نقش وی در آزادی دو استاد آمریکایی از چنگ طالبان تقدیر کرد و او را برای یک دیدار دوستانه از ایالات متحده امریکا دعوت کرد. بدون شک اگر رییس جمهور افغانستان در این زمینه همکاری نمی کرد نه سه زندانی مشهور طالبان آزادی می شدند و نه دو استاد آمریکایی. افغانستان در مبادله اسرا نقش مثبت بازی کرد و بدین ترتیب پس از کش و قوس‌های زیاد در روابط دو طرف، مسیر یک تعامل نو و مناسبات نیک با شرکای بین المللی به خصوص ایالات متحده باز شد.
شکی در این نیست که مناسبات نیک و تعامل مثبت افغانستان با جامعه بین المللی بخصوص با کشورهایی چون آمریکا برای امروز و فردای کشور یک ضرورت مبرم است. افغانستان کشوری است که هنوز در خط مقدم مبارزه با تروریسم قرار دارد. بیش از 20 گروه تروریستی به شمول شبکه حقانی، طالبان، القاعده، داعش و دیگر گروه های افراطی هنوز در سراسر افغانستان فعال هستند و با ماهیت تروریستی دست به جنگ و خشونت و حملات انتحاری می‌زنند. همسایه‌های افغانستان هنوز متقاعد به برقراری آرامش کامل در کشور ما نشده اند و هر روز دست به توطیه‌های پیدا و پنهان می‌زنند. جامعه بین المللی و به ویژه ایالات متحده در ایجاد یک دولت دموکراتیک و روند جدید سیاسی در افغانستان و شکست حکومت طالبان نقش محوری داشته اند. جبهه ضد تروریسم به رهبری ایالات متحده اگر تصمیم بر نابودی امارت اسلامی طالبان نمی‌گرفت و در باره اقدام نمی‌کرد، شاید افغانستان وضعیتی بدتر از امروز می‌داشت. کمک‌های میلیاردی ایالات متحده و متحدان نظامی و سیاسی اش برای افغانستان در سال‌های گذشته غیر قابل اغماض و چشم‌پوشی است. به همین خاطر داشتن مناسبات نیک و مثبت با این کشورها در تداوم نظام سیاسی کشور یک ضرورت است.
متاسفانه در سال‌های گذشته مناسبات افغانستان با شرکای بین المللی آن به بهانه‌های مختلف به تیرگی گرایید. آخرین روزهای حکومت حامد کرزی اوج تنش میان افغانستان و ایالات متحده امریکا بود. در آن زمان موضع گیری‌های ناسنجیده سران حکومت افغانستان سبب شد که نیروهای بین المللی میزان حضور خویش را در افغانستان به شدت کاهش دهند و کشور تا مرز سقوط نیز پیش رفت. در نخستین روزهای حکومت وحدت ملی اگر چه پیمان امنیتی میان افغانستان و ایالات متحده امضا شد؛ ولی این کار به دلیل کاهش نیروهای بین المللی برای کاهش خشونت‌ها و تضعیف تروریسم موثر واقع نشد. حکومت وحدت ملی توانست با سیاست‌های همسوگرایانه با ایالات متحده و دیگر شرکای بین المللی بقای نظام را تضمین کند، ولی در تامین امنیت و کاهش خشونت ها متاسفانه چندان موفق نبود.
در آستانه انتخابات ریاست جمهوری یک بار دیگر مناسبات افغانستان و ایالات متحده به دلیل انحراف در مسیر روند صلح و به حاشیه رفتن دولت افغانستان تیره شد. این که مقصر اصلی این اختلاف چه کسی بود و چه چیزهایی سبب تیرگی روابط دو طرف گردید مهم نیست. مهم این است که تعامل منفی میان افغانستان و شرکای بین المللی آن چون زهر بوده و هست و تا کنون سبب تقویت تروریسم گردیده است. اکنون که این تعامل در مسیر اصلی خود قرار گرفته است امیدواریم که هم‌چنان ادامه یابد و سبب همکاری‌های بیشتر و مناسبات نیک میان دو کشور گردد.
در شرایط فعلی علاوه بر تقویت جبهه ضد تروریسم، تعامل مثبت با جامعه بین المللی باعث خواهد شد که افغانستان از گردنه بحران‌های پساانتخاباتی نیز بسلامت عبور کند. متاسفانه هر بار که انتخابات ریاست جمهوری در کشور ما برگزار گردیده است یک بحران پس از آن نیز متولد شده است. در این روزها برخی از تیم های انتخاباتی که احتمالا درانتخابات ریاست جمهوری با شکست مواجه شده اند، قصد برهم زدن وضعیت کنونی تا سر حد سقوط نظام را دارند. برخی از کاندیدان در روزهای گذشته از ایجاد یک حکومت عبوری یا موقت برای برگزاری انتخابات جدید ریاست جمهوری سخن گفته اند. برخی دیگر به شرکای سیاسی خود، حکومت موازی پیشنهاد کرده اند. برخی نیز به ایجاد جنجالی هم‌چون سال 2014 تصمیم گرفته اند. بدون شک مردم افغانستان بیش از هر چیزی خواهان آرامش در سایه نظام سیاسی موجود هستند و این نظام را محصول ده‌ها سال مبارزه و مجاهدت مردم افغانستان می‌دانند و هرگز حاضر نیستند که برای گسست و انقطاع تاریخی دیگر صرف به دلیل تامین منافع شخصی و گروهی یک عده از سیاستمداران تلاش کنند. در هر صورت تعامل مثبت و مناسبات نیک با شرکای بین المللی و همکاری و حمایت جامعه بین المللی از دولت و نظام سیاسی افغانستان سبب می‌شود که دیگر چنان خیالاتی به سر کسی نزند.