صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

افغانستان به صلح واقعی نیاز دارد

-

یک سال است که مذاکرات صلح میان ایالات متحده امریکا و طالبان جریان دارد. در این مدت نُه دور مذاکره میان هیأت های دو طرف در قطر صورت گرفت و تا تدوین موافقتنامه و امضای آن نیز پیش رفت؛ اما در دقیقه نود ترامپ رییس جمهور امریکا روند مذاکرات را متوقف ساخت و از امضای توافقنامه با طالبان نیز ابا ورزید. اگرچه دلیل این کار رییس جمهور امریکا کشته شدن یک شهروند امریکایی در جریان حمله انتحاری در کابل خوانده شد؛ اما بدون شک علاوه بر حمله انتحاری مسایل دیگری نیز در رد توافقنامه با طالبان دخیل بوده است.
با توجه به مطالبی که از محتوای موافقتنامه با طالبان به بیرون درز کرده بود، بسیاری از مقامات بلندپایه امریکا و کارشناسان معتبر بین المللی، این توافقنامه را یکجانبه و به نفع طالبان دانستند و دولت امریکا را مسؤل هرگونه عواقب و پیامدهای منفی آن دانستند. آنها معتقد بودند که توافقنامه امریکا با طالبان جز مشروعیت دادن به طالبان و چشم پوشی کردن از تمامی جنایات این گروه در نزدیک به سه دهه گذشته، دیگر هیچ دستاوردی در راستای صلح و امنیت افغانستان نخواهد داشت. به این دلیل آنها خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را فاجعه بار توصیف کردند.
روند صلحی که توسط خلیل زاد به نمایندگی از امریکا به راه افتاد، هرچند با پیشرفت های قابل ملاحظهای همراه بود، اما این پیشرفت ها در راستای صلح واقعی و دایمی و همسو با منافع مردم افغانستان به وجود نیامده بود. این پیشرفت ظاهری در واقع یک پسرفت وحشتناک به دهه نود و غلبه تفکر امارتی بر تفکر جمهوری و سپردن سرنوشت یک ملت به دست یک تعداد تروریست جنایت کار و حامیان منطقهای شان بود. این پیشرفت ممکن است برای امریکا یک راه فرار و بیرون رفت از بحران افغانستان را فراهم می کرد، اما برای مردم افغانستان و آینده این کشور فاجعهای بیش نبود.
موضوعی که در این روند به کلی نادیده گرفته شده بود، حکومت و مردم افغانستان بود. درحالی که آینده این کشور مربوط مردم افغانستان است و پیامدهای مثبت و منفی آن سرنوشت همین مردم را متأثر می سازد؛ اما وقتی این مردم از روندی که در آن در رابطه به زندگی شان تصمیم گرفته می شود و سرنوشت آینده خودشان و کشورشان تعیین می گردد، چگونه می توان اذعان کرد که منافع و خواست های اساسی این مردم در چارچوب موافقنامه های کذایی در نظر گرفته می شود؟!
به همین دلیل بود که حکومت افغانستان نسبت به روند مذاکرات صلح امریکا و طالبان با بی میلی و حتا با شک و تردید می نگرست و بار بار موضع خود را به صورت واضح در ارتباط با پروسه صلح اعلام کرد. حکومت افغانستان تنها به تلاش های ارج می نهد که در آن هدف، صلح واقعی تحت رهبری و مدیریت دولت افغانستان باشد. از اینرو هرنوع تلاشی که موجب دور زدن حکومت افغانستان گردد و در راستای اهداف و منافع بیگانگان بچرخد، برای حکومت و مردم افغانستان قابل پذیرش نخواهد بود.
حکومت افغانستان موازی با مذاکرات قطر، پروسه انتخابات ریاست جمهوری را مطابق قانون به پیش برد و بر برگزاری انتخابات ریاست جمهوری تأکید نمود. حکومت استدلال می کرد که پروسه صلح تنها تحت رهبری یک حکومت مشروع و برخواسته از آرای واقعی مردم افغانستان می تواند به نتیجه برسد و حکومت های ضعیف و مؤقت نمی تواند از منافع مشروع و اساسی مردم دفاع کند. 
حالا که انتخابات برگزار شده و به تاریخ 23 عقرب نتایج ابتدایی آراء اعلام می شود و پس از اعلام نتایج نهایی انتخابات، حکومت آینده با قدرت و اقتدار قانونی می تواند روند صلح را بهتر از گذشته به پیش ببرد. صلح یک بازی نیست که سرنوشت مردم را در گرو آن قرار داده و پیامدهای زیانبار آن را به دوش یک ملت تحمیل نماییم.  صلح یک خواست و نیاز عمومی است که در آن باید تمامی ابعاد و جوانب مسأله با دقت مورد بررسی قرار گرفته و پیامدهای مثبت و منفی صلح با توجه به خواست ها و منافع مردم سنجش شود.
پیچیدگی صلح در شرایط فعلی در این است که نه طالبان در ارتباط با چگونگی صلح همنظر و همفکر اند و نه کشورهای همسایه و منطقه در این رابطه به توافق نسبی دست یافته اند. از آنجایی که مسأله افغانستان ابعاد داخلی و بین المللی دارد، باید به نظر تمامی جوانب در پروسه صلح اهمیت داده شود؛ وگرنه هرگونه توافق در راستای صلح ناقص، شکننده و بحران آفرین خواهد بود.

دیدگاه شما