در تازه ترین رویداد در مورد صلح افغانستان دو روز قبل دبیر کل ناتو در نشست رهبران این سازمان گفته است که اگر طالبان واقعا خواهان صلح در افغانستان هستند، باید از برخی از شرایط خود بگذرند و از خود نرمش نشان دهند. او تاکید کرده است که طالبان تا کنون به جای آوردن آرامش و صلح بیشتر به خشونت ها دامن زده اند. به همین خاطر در صورت شروع دو باره مذاکرات صلح با طالبان باید از این گروه تضمین های معتبر گرفته شود.
این سخنان دبیر کل ناتو پس از سفر اخیر زلمی خلیلزاد نماینده خاص ایالات متحده در امور صلح افغانستان به پاکستان و دیدار با مقامات پاکستانی و طالبان صورت می گیرد. ظاهرا آقای خلیلزاد در پی احیای روندی است که نزدیک به نه ماه با طالبان در قطر در باره آن مذاکره بود و به توافقاتی نیز دست یافته بود. تلاش های نه ماهه آقای خلیلزاد و توافقات او با طالبان در آخرین روزهایی که بنا بود رسما از سوی رییس جمهور ایالات متحده امضا شود، با تشدید حملات تروریستی طالبان در افغانستان و نوشته های تویتری دونالد ترامپ، به طور کامل لغو گردید. خلیلزاد تلاش می کند که آبروی از دست رفته را باز یابد و پروسه شکست خورده صلح را دو باره احیا کند. اما سخنان دبیر کل ناتو به واقعیاتی اشاره دارد که تا کنون متاسفانه در طول مذاکرات صلح با طالبان نادیده گرفته شده است.
دبیر کل ناتو به نکته ای اشاره کرده است که تا کنون هیچ یک از شرکای بین المللی افغانستان بدان اذعان نکرده اند. او به صراحت گفته است که طالبان تا کنون به جای رفتن به سمت صلح و آرامش، بیشتر به خشونت دامن زده اند و این گروه تا کنون اراده ای برای صلح ندارد. این همان نکته ای است که بارها مقامات افغان بدان تاکید کرده اند؛ اما هیچگاه مورد توجه همکاران بین المللی افغانستان به خصوص مذاکره کنندگان آمریکایی با طالبان قرار نگرفته است.
حال که کم کم جهانیان و از جمله ناتو به عنوان بزرگ ترین نهاد نظامی همکار افغانستان به حقانیت ادعاهای افغانستان اذعان می کنند و از سوی دیگر افغانستان تا هفته های دیگر دارای یک حکومت مشروع و منتخب می شود، باید تجدید نظر اساسی در تمام روند صلح و نیز میکانیزم های آن صورت گیرد. دولت افغانستان به عنوان طرف اصلی مذاکره باید از حاشیه به متن روند صلح بیاید و نظرات خود را به عنوان نماینده اصلی و قانونی مردم افغانستان ابراز کند. هیچ کس نباید از این پس دولت افغانستان را نادیده بگیرد و به حاشیه براند و هیچ کسی چنین حقی هم ندارد. اما دولت افغانستان نیز باید پالیسی های روشن و واضح در برابر صلح داشته باشد.
تا کنون متاسفانه دولت افغانستان در مسیر انحرافی صلح روان بوده است و شاید ناگزیری های سیاسی سبب می شده است که نتواند مسیر اصلی صلح را پیدا کند. در طی سال های گذشته دولت افغانستان تا مرز برادر خواندن طالبان پیش رفت؛ ولی هیچگاه از سوی طالبان حتی یک گام کوچک و نمادین در راستای صلح برداشته نشد. بر عکس هر چه از سوی دولت نرمش نشان داده شد، طالبان دست به کشتار بیشتر و ویرانی های افزون تر زدند. اکنون زمان آن فرا رسیده است که دولت افغانستان در گام نخست، شورای عالی صلح و دیگر نهادهای موازی را لغو کند. صلح به خصوص زمانی که مخالفان هیچ اراده ای برای تحقق آن ندارند، نه میکانیزم می خواهد و نه نهاد خاص. تمام نهادهایی که تا کنون در مورد صلح ساخته شده است، ناکام بوده و هیچگونه دستاوردی در طی سال های گذشته در زمینه صلح نداشته است. جز این که این نهادها هزینه های گزافی را بر بودجه اندک دولت تحمیل کرده است، کمترین نتیجه ای در بر نداشته اند.
در گام دوم دولت افغانستان باید به عنوان طرف اصلی مذاکره وارد ماجرا شود. در غیر آن صورت باید آشکارا از روند صلح خارج شود و هیچ گونه توافقی را که در غیاب مردم و دولت افغانستان صورت می گیرد، نپذیرد.
در گام سوم در برابر دشمن از قاطعیت کافی کار گیرد و میکانیزم های سرکوب دشمن را روی دست گیرد. بدون شک تنها راه غلبه بر تروریسم مبارزه قاطع با آن است. در طول سال های گذشته تقریبا همه راه های ممکن تجربه شده؛ ولی کمترین نتیجه به دست نیامده است. بنابراین تنها راه مقابله با تروریسم و رسیدن به یک صلح پایدار مبارزه قاطع نظامی و تجدید نظر در پالیسی های عمومی است.