متوقف شدن مذاکرات صلح میان امریکا و طالبان یک پیام روشن داشت؛ گفتگو‌های صلح بدون پایان خونریزی و جنگ و برقراری آتش‌بس در افغانستان، سرانجامی نخواهد داشت؛ امری که در جریان نه دور مذاکره میان دیپلمات‌های امریکایی و نمایندگان طالبان، هیچگاه رعایت نشد.
دولت افغانستان قبل از متوقف شدن مذاکرات طالبان و امریکا، بر آغاز گفتگو با گروه طالبان بدون هیچ‌گونه پیش‌شرطی تأکید داشت، اما اکنون رویکرد دولت افغانستان تغییر کرده و آغاز گفتگو با طالبان را مشروط به برقراری آتش‌بس کرده است.
در پیامی که دیروز ارگ ریاست جمهوری به مناسبت "روز جهانی صلح" منتشر کرد، تأکید شده است که دولت افغانستان صلح می‌خواهد، اما افزوده که صلح واقعی زمانی تأمین می‌شود که آتش‌بس برقرار شود و خونریزی در افغانستان پایان یابد.
مشروط کردن مذاکره با گروه طالبان به برقراری آتش‌بس، یکی از خواست‌های اصلی مردم افغانستان است که متاسفانه مقامات امریکایی در جریان مذاکرات شان با گروه طالبان در نظر‌ نگرفتند و همزمان با حملات تروریستی طالبان در افغانستان و کشتار غیرنظامیان، گفتگو با طالبان ادامه یافت.
اما مشروط کردن آغاز مذاکره با گروه طالبان به برقراری آتش‌بس از سوی دولت افغانستان، نشان لبیک گفتن به یکی از خواست‌های همیشگی مردم افغانستان در روند صلح و درس گرفتن از مذاکرات بی‌نتیجه امریکا و طالبان است.
واقعیت این است که آغاز گفتگوی صلح بدون برقراری آتش‌بس، نوعی مشروعیت بخشیدن به گروه طالبان و فراهم کردن زمینه مانور سیاسی برای این گروه است؛ چنانچه این مسئله در جریان نُه دور مذاکره این گروه با امریکا، کاملا روشن بود و اعضای گروه طالبان با استفاده فرصت گفتگو با امریکا، به کشورهای مختلف سفر کردند، با رسانه‌های مختلف و جهانی گفتگو کردند و از حالت اختفا بیرون شدند.
برقراری آتش‌ در جریان مذاکرات صلح، نوعی آمازیش تعهد طالبان برای رسیدن به صلح است. اگر آنها در جریان مذاکرات به آتش‌بس متعهد ماندند و حملات تروریستی شان را پایان دادند، نشان می‌دهد که آنها آمادگی لازم برای پیوستن به روند صلح را دارند، اما اگر در جریان مذاکرات نیز حملات تروریستی را ادامه دادند، نشان این است که اعضای این گروه به صلح باورمند نیستند و از گفتگوهای صلح به عنوان ابزاری برای مانور سیاسی استفاده می‌کنند.
گروه طالبان خود را به هیچ اصل و قانونی متعهد نمی‌داند و بر اساس تفسیرهای افراطی و نادرست از اسلام، دست به خشونت و کشتار می‌زند. این گروه تاکنون هیچ‌گونه انعطافی از خود برای رسیدن به صلح، پایان دادن به جنگ و خونریزی و زندگی مسالمت آمیز در افغانستان، نشان نداده است. متعهد کردن این گروه به رعایت اصول و قوانین بین‌المللی، کار دشوار و تقریبا ناممکن است، اما این امر می‌تواند با فشار بیشتر بر این گروه ممکن شود.
تنها راه برای وادار کردن طالبان به برقراری آتش‌بس، دست کشیدن از جنگ و نشستن پشت میز گفتگو با دولت افغانستان، وارد کردن فشارهای بیشتر نظامی و قطع منابع پولی این گروه است. تا زمانی که این گروه تحت فشار شدید نظامی قرار نگیرد و منابع مالی آن قطع نشود، بعید به نظر می‌رسد که آتش‌بس را قبول کنند.
امریکا و متحدان بین‌المللی افغانستان نیز اکنون باید به این نتیجه رسیده باشند که بدون برقراری آتش‌بس، گفتگو با طالبان هیچ‌گونه ثمری نخواهد داشت و باعث کاهش خشونت در افغانستان نخواهد شد.
مشخص نیست که بن بست بوجود آمده در گفتگو میان امریکا و طالبان، چه زمانی خواهد شکست، اما توقع مردم افغانستان این است که اگر فرستاده ویژه امریکا بار دیگر می‌خواهد پشست میز گفتگو با طالبان بنشیند، باید در گام نخست، همانند دولت افغانستان، این کار را مشروط به برقراری آتش‌بس در افغانستان کند و به صدای مردم افغانستان گوش دهد؛ کاری که در یک سال گذشته انجام نداد.