با تهاجم طالبان بر ولایت های تخار، کندز، بغلان و فراه و انجام حملات انتحاری پی هم در کابل، حملات نیروهای امنیتی علیه گروه طالبان نیز افزایش یافته است. در هفته گذشته علاوه بر این که حملات گسترده طالبان بر ولایت های فوق دفع گردید، چندین ولسوالی که سال ها به دست طالبان بودند، اکنون از تصرف طالبان خارج شده و به دست نیروهای امنیتی افتاده است. افراد مهم طالبان از والیان نام نهاد گرفته تا فرماندهان جنگی و افراد تخنیکی آن گروه که در طراحی حملات، ساختن بمب های انفجاری و واسکت های انتحاری تخصص داشته اند، کشته شده اند. مطابق آمار ارایه داده شده در یک هفته گذشته نزدیک به هزار نفر از نیروهای طالبان در مناطق مختلف کشور کشته شده اند.
دو پدیده مهم در افغانستان سبب تشدید ناامنی ها و نیز سرکوب طالبان در کشور گردیده است:
یک؛ انتخابات: برگزاری انتخابات همانطوری که برای حکومت و مردم افغانستان یک اصل ضروری و خدشه ناپذیر به شمار می آید، برای مخالفان نیز این امر، حیاتی است و برگزاری و عدم برگزاری آن در اعتبار سیاسی آن گروه ها بسیار مؤثر می باشد. طالبان نمی خواست که در مذاکرات صلح با حکومت افغانستان طرف باشد، به این دلیل تلاش می کردند تا انتخابات لغو شود و یک حکومت مؤقت به وجود بیاید و طالبان با نفوذی که روی برخی رهبران پیدا کرده بودند، می توانستند به آسانی خواست های شان را بر رهبران سیاسی که به صورت سازماندهی شده در رأس حکومت قرار می گرفتند، بقبولانند.
متأسفانه برخی رهبران سیاسی ما چنان شیفته رهبری و معاونت حکومت مؤقت خیالی شده بودند که برای رسیدن به آن به وضوح به عنوان سخنگویان گروه طالبان عمل می کردند و از داعیه آنها در سطح ملی دفاع می کردند و برای توجیه گفته‌ای شان اظهار می داشتند که طالبان فعلی با طالبان دهه هفتاد فرق کرده و آنها به ارزش های مدرن احترام می گذارند. در حالی که این گروه در تئوری و عمل نشان داده اند که هیچ ارزشی برای حقوق بشر، برابری و آزادی قایل نیستند و عدم پایبندی خود به کنوانسیون های بین المللی را نیز بارها اعلام کرده اند.
دو؛ مذاکرات صلح: طالبان که در مذاکره با هیأت امریکایی دچار غرور گردیده بود و به گونه‌ای احساس پیروزی می کرد، پس از امضای توافقنامه با امریکا خواب امارت اسلامی را در افغانستان می دیدند. این گروه با رایزنی ها و چانه زنی های حامیان شان وضعیت سیاسی را طوری رقم زده بود که در عمل حکومت افغانستان را از روند مذاکرات به حاشیه رانده و خود شان ابتکار عمل سیاسی را در دست گرفته بود. در واقع این گروه طالبان بود که می گفت که کی و به چه عنوانی در مذاکرات شرکت کند و کی نباید اشتراک کند. طالبان بارها مذاکره با حکومت افغانستان را رد کرده بود و اظهار می داشت که مقامات حکومتی به صورت افراد مستقل می توانند در مذاکرات بین الافغانی شرکت کنند؛ اما به حیث نماینده حکومت نه. این وضعیت، گروه طالبان را همانند سال 2014 امیدوار کرده بود که با تشدید حملات نظامی، می‌توانند حکومت و مردم افغانستان را مجبور سازند تا به لغو انتخابات و ایجاد حکومت مؤقت تن دهند.
خوشبختانه این خواب ها به نفع گروه طالبان و برخی سیاستمداران درون نظام تعبیر نشد. ترامپ با یک توییت کوتاه روند مذاکرات صلح قطر را متوقف کرد و از دیدار با رهبران طالبان درامریکا نیز صرف نظر کرد. توقف مذاکرات نه تنها به روند صلح لطمه وارد کرد که وضعیت را در جبهات نظامی در افغانستان نیز تغییر داد. پس از آن امریکا همکاری بیشتری در سرکوب مخالفان داشتند و با بمباران مراکز تجمع طالبان، نیروها و افراد مهم این گروه را نابود می کرد و زمینه پیشروی نیروهای امنیتی را در مناطق تحت کنترل طالبان فراهم می نمود.
با پیروزی هایی که در یک هفته گذشته نصیب نیروهای امنیتی گردیده، چنین برداشت می شود که اگر نیروهای بین المللی از سال 2001 تا کنون، انگیزه مبارزه با گروه طالبان را حفظ می کرد و در جهت تقویت نیروهای امنیتی و همکاری نزدیک با آنها مبارزه مشترک با گروه های تروریستی را به پیش می بردند، امروز بسیاری از مشکلات نظامی و امنیتی ما حل بود و مردم افغانستان مجبور نمی شدند تا دوباره به نقطه‌ای برگردد که چند دهه قبل آن را با تلخکامی تمام تجربه کرده اند.
هرچند گفتن این نکته بسیار دیر است؛ اما بازهم شرایط فعلی یک فرصت جدیدی را برای مردم، حکومت، احزاب و گروه های سیاسی فراهم آورده تا با یک اجماع سیاسی از ارزش های دموکراتیک دفاع کرده و به امارت نه بگویند. از انتخابات به عنوان یک فرایند ملی استقبال کنند و در راستای شفافیت آن تلاش ورزند.