در نخستین روزهای شروع مبارزات انتخاباتی فضا تا حدی زیادی سرد و بی رمق بود. کاندیدان انتخابات ریاست جمهوری چندان علاقه ای به کمپین های انتخاباتی نشان ندادند. بجز یکی دو تیم، دیگر تیم ها اصلا محفل انتخاباتی نگرفتند و تنها به ثبت نامی که قبلا انجام داده بودند اکتفا کردند. نزدیک به یک ماه تنها یک تیم به گونه جدی در میدان حضور داشت و دیگر تیم ها حضور چندانی نداشتند. اما در روزهای اخیر و با توجه به تحولاتی که در درون برخی از تیم های انتخاباتی و رفت و آمدهای چهره های سیاسی این تیم به سمت تیم های مطرح دیگر، فضا تا حد زیادی انتخاباتی شده و حداقل فعلا یک فضای دو قطبی به وجود آمده است. چون بسیاری از تیم های دیگر هنوز به گونه جدی وارد نشده اند و تعداد اندکی که کم و بیش فعالیت انتخاباتی دارند، در محاسبات کلان جایگاه قابل توجهی ندارند.
دلیل انتخاباتی شدن فضا و جدی شدن انتخابات ریاست جمهوری برخی ایتلاف ها و همسویی های مقطعی است که معمولا سیاستمداران افغان در مواقع خاص بدان توجه نشان می دهند. اگرچه به لحاظ سیاسی و استراتژی های تیمی یکی از تیم های انتخاباتی امروزه انتخاباتی شدن فضای سیاسی را محصول تلاش چند ماهه خویش و دستاورد مهم برای خود می داند، در حالی که همه به نحوی به دنبال منافع سیاسی خویش است و این منافع را حتی در گسست وضعیت موجود و شکست نظام به کام طالبان جستجو می کنند، کشاندن همگان به سمت انتخابات دستاورد مهمی است، ولی ناگزیری در برابر دو قطبی شدن جامعه و سیاست بر مبنای قومیت واقعیت تلخی است که نباید آن را نادیده انگاشت.
تجربه نشان داده است که چهره های سیاسی و احزاب خانوادگی هر وقت که احساس کنند در جایی منفعت شخصی و حزبی شان تامین می گردد به همان طرف رو می گردانند. کسانی که امروز همدیگر را در آغوش می کشند و با همدیگر چاق سلامتی می کنند، دیروز دشمنان خونی هم بوده اند. هیچ تضمینی وجود ندارد و ممکن است همین فردا به دلیل یک تحول دیگر رو در روی هم قرار گیرند و به خون همدیگر تشنه باشند. این طبیعت دنیای سیاست است. گفته مشهوری وجود دارد که سیاست پدر و مادر ندارد؛ اما این بی پدر و مادری سیاست در افغانستان بیش از هر جای دیگر است.
آن چه برای ما همیت دارد این است که این ایتلاف ها و همسویی های مقطعی و مصلحتی به خصوص در زمان انتخابات جامعه ما را به سمت قومی شدن پیش می برد. کسانی که دور یک میز می نشینند و بر سر مسایل کلان بر اساس منافع شخصی و تنظیمی خویش تقسیم می کنند، تنها عاملی را که برای جلب منافع خویش فرا می خوانند بسترهای قومی و ظرفیت های نامتعادلی است که به لحاظ قومیت در این سرزمین بنا گردیده است. همه می دانیم که قومیت در افغانستان به مثابه آتش زیر خاکستر عمل می کند. به محضی که یک حادثه در جایی اتفاق می افتد، آن را رنگ و بوی قومی می دهیم و از تنش های قومی به وجود آمده آن در راستای منافع و مطامع شخصی و تنظیمی و خانوادگی استفاده می کنیم.
در فضای سیاسی کنونی دو تیم قدرتمند وجود دارد که به احتمال زیاد تا آخر رو در روی هم قرار گیرند و در صحنه انتخابات باقی بمانند. هر دو تیم صرف نظر از این که چه اندازه به برد در عرصه انتخابات باورمند هستند، انگیزه های سیاسی کافی دارند که پروسه انتخابات را تا آخر همراهی کنند و در آن باقی بمانند. سایر تیم ها احتمالا یکی پس از دیگری به این دو تیم خواهند پیوست و انگیزه های جدی برای برد واقعی را ندارند.
فضای دو قطبی که احتمالا بر بنیاد قومیت به وجود خواهد آمد یک بار دیگر جامعه ما را به سمت تنش و بحران سوق خواهد داد. به همین خاطر بحران های کنونی که بخش مهمی از آن بر اساس مسایل قومی استوار است، هم چنان تداوم خواهد یافت.
بنابراین جامعه امروز ما نباید به ایتلاف ها و همسویی های مقطعی و احیانا به جدایی های فصلی چهره ها و جناح های سیاسی دل خوش کنند و یا از آن ها ناراحت شوند. قطب نمای سیاست در این کشور به سمت منافع شخصی کشیده شده است و دیگر معیاری برای سیاست وجود ندارد. به همین خاطر رسانه ها و سامانه های فرهنگی در کشور تلاش کنند که اصل روندهای دموکراتیک را تقویت کنند و از لغزیدن در دام قومیت و نفرت پراکنی های قومی پرهیز کنند.