عصر حاضر شاهد رشد، توسعه و شکوفایی شگفت انگیز و حیرت آور فناوری های ارتباطی است. از همین روعصر کنونی را به دلیل تأثیرگذاری ها و پیامدهای تکنولوژی ارتباطات به عصر ارتباطات نامگذاری کرده اند. در میان وسایل و ابزار ارتباطات، رسانه های ارتباط جمعی از قبیل سینما، تلویزیون، نشریات چاپی، رادیو، انترنیت و مخابرات از اهمیت بسیار بالایی در توسعه و مدرنیزاسیون جوامع بشری برخوردار است.
امروزه میزان قدرت و توانایی کشورها براساس میزان دسترسی آنها به ابزار و تکنولوژی ارتباطی سنجیده می شود. نقش و تأثیرگذاری وسایل ارتباطی در رشد و توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها برجسته و غیر قابل انکار می باشد. تلاش و سرمایه گذاری کشورها در زمینه توسعه فناوری های ارتباطی نشانه اهمیت آن در توسعه و پیشرفت کشور و تغییر در زندگی شهروندان است. ارتباطات مخابراتي در قرن حاضر در واقع عامل زيربنايي توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي تلقي مي شود و یکی از ستون پایه های شکل گیری تمدن به حساب می آید.
ابزارهای ارتباطی در کشورها موجب کاهش مسافرت های زاید گردیده و مراجعه مردم را در ادارات کم می کند و سبب صرفه جویی در وقت و هزینه های شهروندان می گردد. وسایل ارتباطی به توسعه شهری کمک می کند، سطح سواد عمومی را بالا می برد و درامد سرانه را افزایش می دهد و موجب تقویت پیوندهای اجتماعی و برقراری مناسبات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی میان جوامع و نیز احاد و اعضای یک جامعه می گردد.
از آنجایی که افغانستان یک کشور توسعه نیافته و درگیر جنگ است، متأسفانه نتوانسته در زمینه ارتباطات، رشد چشمگیر و قابل ملاحظه‌ای داشته باشد. پیش از دوران جدید سیاسی، وسایل ارتباطی به شکل بسیار محدود و ابتدایی در افغانستان مورد استفاده قرار می گرفت؛ ولی با روی کار آمدن نظام جدید و به وجود آمدن فضای باز سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، ابزارهای ارتباطی در این کشور رشد کرد و ما در سال های اخیر تغییرات عمده و سریعی را در این زمینه شاهد بوده ایم. با این حال عرصه ارتباطات مانند سایر عرصه های ملی در افغانستان همیشه با چالش ها و مشکلات زیادی روبرو می باشد.
جنگ و ناامنی در افغانستان یکی از معضلاتی است که جلوی رشد و توسعه تکنولوژی ارتباطی را در کشور سد کرده است. با وجودی که شبکه های مخابراتی از رشد و تنوع خوبی برخوردار بوده اند؛ اما بازهم جنگ و ناامنی و ممانعت مخالفان مسلح دولت از فعالیت این شبکه ها، موانع جدی را بر سر راه توسعه و گسترش شبکه های مخابراتی قرار داده است.
در سال های اخیر گروه طالبان می خواهند به ازای فعالیت شبکه های مخابراتی در مناطق تحت کنترل شان، از این شبکه ها آخاذی کنند و به نام عشر و مالیات مبالغ هنگفت را مفت و مجانی نصیب شوند. از سوی دیگر این گروه به دلیل مسایل امنیتی، گاه گاه مانع فعالیت این شبکه ها در برخی از ولسوالی ها و ولایت ها می گردد.
در این اواخر گروه طالبان در ولایت های جوزجان و بلخ به شبکه مخابراتی هشدار داده اند که شبانه باید خدمات مخابراتی را قطع کنند؛ اما ادارات محلی با انتقاد از شبکه های مخابراتی گفته اند که تهدید شبکه ها جدی نیست، بنابراین آنها حق ندارند خدمات خود را از طرف شب قطع کنند. این کشمکش سبب شده که مقامات محلی دروازه این شبکه ها را لاک و مهر کنند و فعالیت این شبکه ها را در این ولایات متوقف سازند.
در این جریان علاوه بر خسارات اقتصادی که بر شبکه های مخابراتی وارد می شود، بیشترین ضرر متوجه مردم می گردد. با توقف شبکه های مخابراتی تمام کار و بار و انجام ارتباطات ضروری مردم با مشکل مواجه شده و هزینه های اقتصادی مردم را در شرایط بسیار بد اقتصادی، افزایش می دهند.
مسؤلیت این سرگردانی، اولا متوجه گروه طالبان است که علیرغم همه شعارها و وعده ها، مانع ارائه خدمات عامه گردیده و مردم را با دشواری ها و تنگناهای زجر آور و آزار دهنده مواجه می سازند. قطع خدمات عامه به معنای دشمنی با مردم و بی مبالاتی به ارزش های اسلامی و انسانی می باشد. ثانیا؛ شبکه های مخابراتی نیز باید متوجه این اصل باشند که آنها در قلمروی حاکمیت دولت زندگی می کنند و مطابق قانون و مقررات دولتی باید رفتارهای خود را سازمان دهند. قطع خدمات مخابراتی در اثر یک تهدید نه چندان جدی، نمی تواند تصمیم این شبکه ها را توجیه کند.
در حالت جنگی همه مردم در تهدید قرار دارند، اما این تهدیدات سبب نمی شود که منافع جمعی در نظر گرفته نشود. ثالثا این دولت است که مسؤلیت حفاظت از جان و مال مردم را به عهده دارد. به این دلیل این دولت است که با توجه به واقعیت های اجتماعی و امنیتی و بررسی سطح تهدید، تصمیم بگیرد و مشکلات مردم را حل کند.