دور دوم نشست مسکو با حضور چهره‌هایی از افغانستان و نمایندگان طالبان برای دومین روز اما در پشت درهای بسته برگزار شد. در این نشست که ظاهرا یک طرف طالبان و طرف دیگر رییس جمهور پیشین قرار دارد حتی به رییس شورای صلح که صرفا به خاطر عقب نماندن از قافله و احتمالا بدون هماهنگی با رهبری حکومت به این نشست شرکت کرده بود، اجاز داده نشد که سخنان مبادله شده میان دو طرف را بشنود. البته سفیر افغانستان نیز به عنوان این که نماینده حکومت است در این نشست راه نیافت. جالب این است که دو طرف اصلی که ظاهرا محرم اسرار همدیگر هستند به بهانه کوچک کردن هیات‌ها، از هر طرف یک گروه پنج نفری تشکیل داده اند که ملا برادر و رییس جمهور کرزی در میان این ده نفر قرار دارند. بدین ترتیب آن‌ها توانسته به این بهانه شر خیلی از چهره‌های مزاحم و غیر محرم را از سر نشست اصلی دور بسازند. بنابراین این نشست کاملا محرمانه بوده و ممکن است محتوای گفتگوهای انجام شده در این حلقه کوچک تا مدت‌ها هم‌چنان در پرده اسرار باقی بماند. اگر در اینده اسامی اعضای ده نفری دو طرف افشا گردند شاید خیلی از زوایای این گفتگوها نیز روشن تر گردد.
نشست مسکو کم کم ماهیت اصلی خود را نشان می‌دهد. از ابتدا نیز معلوم بود که پروسه صلح افغانستان که در ظاهر شتاب بیشتری گرفته است بیش از آن که ماهیت خیرخواهانه و منفعت عمومی را در بر داشته باشد، ماهیت استخباراتی و رازآلود داشته است. این رازآلودگی نه تنها در مسکو بلکه در قطر نیز با تمام معنی اعمال گردیده است. زیرا هم در مسکو و هم در قطر تمام گفتگوهای اصلی در پشت درهای بسته انجام یافته است و هیچ‌گونه معلومات رسمی تا کنون از آن گفتگوها به بیرون درز نکرده است. به خصوص گفتگوهای طولانی قطر که سراسر دور از انظار رسانه‌ها و بدور از دسترس عموم به صورت گفتگوهای طولانی و چند روزه و در شش دور متوالی برگزار شده است.
در تمام این گفتگوها جایگاه دولت و بالتبع مردم افغانستان خالی بوده است. به خاطر این که هیچ نهاد و یا چهره‌ای در این گفتگوها تا کنون حضور نداشته است که بتواند از دولت و مردم افغانستان نمایندگی کند. دقیقا گره اصلی و به عبارتی حلقه مفقوده این گفتگوها نیز در همین نکته نهفته است. طبیعی است تا زمانی که اشخاص حقیقی و یا حقوقی به نمایندگی از مردم افغانستان در این گفتگوها حضور نداشته باشند این پروسه هرگز به مقصد نخواهد رسید و هیچگاه نتیجه مطلوب و ملموس در بر نخواهد داشت.
دولت افغانستان که تا کنون به هر دلیلی در میز گفتگوها غایب اصلی بوده است از این منظر که تا کنون با سیاست های سری قدرت های بزرگ و کشورهای همسایه و دشمنان مردم افغانستان همگام نشده است، چانس آورده است. زیرا پروسه صلح افغانستان متعلق به مردم افغانستان و هر گونه تصمیم مخفیانه و سری بی احترامی به مردم و نادیده گرفتن حقوق مسلم آنان است. هر زمان که گفتگوها از مسیر اصلی خود منحرف می‌شود و در پشت درهای بسته منتقل می‌گردد، باید به تمام نتایج آن تردید روا داشت و آن را مخالف با منافع و مصالح مردم افغانستان تلقی کرد. وگرنه دلیلی ندارد که دایره این گفتگوها آن قدر تنگ و در یک حلقه محدود صورت گیرد که هیچ کسی از محتوای گفتگوها اطلاع نیابد.
بدون شک هر کسی می‌تواند با هر کسی خواسته باشد به صورت محرمانه و یا علنی گفتگو و مذاکره کند. هیچ کسی نمی تواند مانع گفتگوهای دو یا چند جانبه با طالبان شود. ولی مسلم است که هر گونه تصمیمی که به نحوی با سرنوشت مردم افغانستان ارتباط داشته باشد و از جنبه های عملی برخوردار باشد، هرگز مورد پذیرش مردم افغانستان نخواهد بود. وقتی کسانی که هیچگونه مسولیت رسمی از سوی دولت و مردم افغانستان ندارند و در پشت درهای بسته با طالبان به گفتگو می نشینند، برآیند کار و توافقات احتمالی شان نیز هرگز به رسمیت شناخته نخواهد شد. طالبان تا کنون به معنای واقعی کلمه دشمنان مردم افغانستان هستند و هر روز با انجام حملات تروریستی و به خاک و خون کشیدن مردم بی گناه بر این دشمنی تاکید می‌ورزند. بنابراین رقصیدن با این گروه تروریستی با ودکای روسی و آن هم در پشت درهای بسته هرگز مورد پذیرش مردم افغانستان قرار نخواهد گرفت و هیچگاه جنبه عملی نیز پیدا نخواهد کرد.