دیروز در خبرنامه ای از سوی وزارت دفاع ملی اعلان شد که نزدیک به 43 تن از اعضای داعش به شمول اعضای خارجی این گروه در ولایت شرقی کنر در یک حمله هوایی کشته شده اند. این حمله هوایی در جایی صورت گرفته است که اهالی این محل به کلی از آن جا مهاجر شده و این منطقه کاملا در اختیار گروه داعش است. به گفته منابع این منطقه به منظور آموزش اعضای گروه داعش استفاده می شود در این حمله تعدادی از شهروندان پاکستانی و ازبکستانی که عضو گروه داعش بوده اند نیز کشته شده اند.
به نظر می رسد این گونه عمل در برابر تروریست ها تنها راه ممکن برای دولت و مردم افغانستان است. زیرا تروریست ها هنوز نه باور به صلح دارند و نه هنوز انگیزه های پشت صحنه پروژه تروریسم از بین رفته است. واقعیت این است که تروریسم و افراط گرایی پروژه ای است که از سوی برخی کشورهای حامی آن کلید خورده است. به عنوان مثال کشور همسایه جنوبی افغانستان از نخستین روزهایی که دست به تاسیس گروه طالبان زد، هنوز به دنبال تحقق اهداف اولیه خویش است. هم چنین کسانی که این بخش از آسیا را مرکز پرورش تروریست ها انتخاب کردند، هنوز با همان انگیزه های اولیه در پشت صحنه تروریسم قرار دارند. کسانی که تا کنون با قدرت تمام از تروریسم حمایت کرده اند به نظر می رسد هنوز اهداف خویش را برآورده نمی دانند و هم چنان بر حمایت از این گروه اصرار می ورزند. حضور شهروندانی از کشورهای دیگر در یک مرکز آموزشی داعش درشرق افغانستان نشان می دهد که هنوز انگیزه کافی برای پرورش تروریست و تقویت تروریسم در منطقه وجود دارد.
در این اواخر با شتاب گرفتن مذاکرات صلح میان ایالات متحده و طالبان در قطر نوعی پراکندگی و سراسیمگی در میان جناح های سیاسی داخل نظام به چشم می خورد. به گونه ای که حتی بسیاری از بزرگان سیاسی و کسانی که تا کنون جنگ با طالبان و تروریسم از مهم ترین افتخارات شان بود، به گونه تلویحی و غیر مستقیم به حامیان پنهان طالبان تبدیل گریده بودند. خیلی ها وقتی سخن از برادری و اخوت اسلامی به میان می آوردند و حتی حاضر شده بودند که بر سر قانون اساسی و دستاوردهای چندین ساله مردم افغانستان با طالبان مذاکره کنند، طالبان و دوره تاریک طالبانی را در ذهنیت خود قبولانده بودند. این خیال بافی ها زمانی قوت می گرفت که با خستگی مفرط مردم افغانستان از جنگ پیوند می خورد. شکی وجود ندارد که جنگ شیرازه زندگی مردم افغانستان را از هم پاشیده و هر روز جنازه آوردن از جبهه های جنگ برای مردم سخت و خسته کننده و غیر قابل تحمل شده است. اما این وضعیت نمی تواند مجوزی برای رفتن به دوره تاریک طالبانی و از سرگیری منازعات بی پایان دیگر باشد.
مردم افغانستان در طی سال های گذشته علی رغم اعطای قربانی های بی شمار و به جان خریدن هزاران رنج و مصیبت اکنون احساس می کنند که دارای دستاوردهایی بوده اند که از دست دادن آن ها اکنون سخت است. بسیاری از مردم می پرسند که اگر بنا بود طالبان بیایند بر سرنوشت مردم مسلط شوند، چه نیازی به جنگ و دادن این همه قربانی بود. ما نزدیک به دو دهه قبل دارای نظامی بودیم که تا کنون طالبان همان نظام را مطالبه می کنند. وقتی سخن از قانون اساسی، نظام سیاسی، آزادی های مدنی و ارزش های حقوق بشری به میان می آید، طالبان بی محابا همه را رد می کنند. نمایندگان طالبان در کنفرانس مسکو با صراحت تمام این موضوعات رد کردند و بر برقراری حکومت اسلامی و تطبیق شریعت با قرائت خود شان تاکید کردند. اکنون نیز سخن از آتش بس به عنوان پیش نیاز مذاکرات صلح به میان می آید، طالبان آن را رد می کنند و بر جنگ و خون ریزی تاکید می ورزند. اما در این سوی قضیه مردم افغانستان هرگز حاضر نیستند که دستاوردهای سال های گذشته و قانون اساسی و نظام سیاسی خود را در صلح با طالبان از دست بدهند. این خواست عمومی به گونه واضح از جرگه مشورتی صلح که در آن همه اقشار مختلف مردم افغانستان حضور داشتند، برآمد.
جریان مذاکرات صلح در روزهای اخیر، قطعنامه پایانی لوی جرگه مشورتی صلح، شکست های پی در پی تروریست ها در جبهه های جنگ و خطر احتمالی چهره عوض کردن تروریسم ایجاب می کند که دولت افغانستان از یک سو در تمام پروسه صلح حضور داشته باشد و از سوی دیگر لحظه ای از قاطعیت در برابر تروریسم غافل نشود. این تنها راه ممکن برای افغانستان است.