صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

مذاکرات صلح و مرز باریک میان همکاری و دخالت

-

بر اساس معاهدات و کنوانسیون های بین المللی همه دولت ها از حاکمیت ملی و استقلالیت سیاسی برخورداراند و این استقلال از سوی سازمان ملل و کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده است. بر این اساس هر کشور حق دارد در مورد مسایل داخلی وامورات بین المللی خود بر مبنای منافع و قوانین بین المللی تصمیم بگیرد.
افغانستان عضو سازمان ملل بوده و از تاریخ دیرینه و با سابقه برخوردار می باشد؛ بنابراین حق دارد مانند سایر کشورهای مستقل سیاست های داخلی و خارجی خود را مستقلانه تنظیم کند.
متأسفانه به دلایل مختلف از جمله ضعف حکومت ها، دخالت کشورهای خارجی در این کشور از دهه پنجاه به بعد بیشتر شود. این دخالت ها در نهایت جنگ های ویرانگری را بر مردم افغانستان تحمیل کرد. از سال 1357 و همزمان با کودتای خلق، شوروی سابق به صورت علنی تر وارد کاروزار افغانستان گردید و باحمایت از دولت دست نشانده، نظارت و کنترل خود را بر تمامی امورات داخلی و خارجی افغانستان اعمال می کرد. این دخالت ها با واکنش منفی جامعه افغانستان روبرو گردید و سبب قیام سراسری در برابر حکومت نامشروع خلق شد. بیش از یک میلیون کشته و بیش از 7 میلیون آواره و مهاجر و ویرانی کشور و تخریب زیربناهای اقتصادی، برجسته ترین و عینی ترین پیامد جنگ های طولانی مدتی بود که از سوی کشورهای خارجی و عوامل داخلی آنها بر مردم افغانستان تحمیل گردید.
در اوایل دهه هفتاد با آمیزش سیاست های برخی کشورهای خارجی گروه طالبان در دامن جنگ زاده شد و با شعار فریبنده وارد معرکه سیاسی و نظامی شد و موج جدیدی از خشونت، بیرحمی، قتل عام، سیاست های زمین سوخته و کوچ اجباری را در این کشور به راه انداخت. عجب این که در آن زمان چندین کشور به شمول قطر امارت طالبانی را به رسمیت شناخته بود و سایر کشورها نیز در برابر وحشی گری های این گروه سکوت اختیار کرده بودند.
با سرنگونی طالبان به هرحال ، افغانستان توانست در سایه همکاری های جامعه جهانی دوباره نهادهای قانونی را تأسیس و روند بازسازی خرابی های جنگ را آغاز کند. نظام جدید مبتنی بر قانون و ارزش های اسلامی و با رضایت مردم افغانستان ساخته شده است.
این حکومت از طریق انتخابات به وجود آمده و از حمایت قاطع و همه جانبه مردم افغانستان برخوردار می باشد. این حکومت می تواند در تمامی امورات داخلی و خارجی به نمایندگی از مردم تصمیم بگیرد. مسأله صلح یکی از مسایل بسیار حساس و مهم و پیچیده است که بسیاری از کشورها و استخبارات منطقه به گونهای می خواهند مسیر آن را به سود خود هدایت کنند. از این رو نقش محوری دولت افغانستان باید در این پروسه از سوی کشورهای همکار به رسمیت شناخته شود. پروسه صلح باید به رهبری و مدیریت حکومت افغانستان به پیش برده شود و در مذاکرات باید نمایندگان تمام مردم افغانستان حضور داشته باشند.
روند صلح قطر هرچند با فراز و نشیب ها؛ اما و اگرها و سوال ها وابهام های روبرو بود؛ اما حکومت افغانستان با توجه به منافع و واقعیت های سیاسی افغانستان از این روند حمایت و پشتیبانی کرده و آمادگی خود را برای مذاکره با طالبان اعلام کرد و شورای رهبری مصالحه تشکیل داد و نمایندگان خود را برای اشتراک در جلسه قطر انتخاب کرد؛ ولی متأسفانه این سفر به تأخیر مواجه شد و طالبان هیأت دولت افغانستان را نپذیرفت و کشور قطر لیست دیگری را که هرگز از شمولیت برخوردار نبود و با واقعیت های سیاسی، اجتماعی افغانستان همخوانی نداشت؛ به حکومت افغانستان فرستاد. طبیعی است که این لیست از سوی حکومت رد می شد و در نتیجه کشور قطر جلسه بین الافغانی را لغو کرد.
اگر ملاحظاتی در ترکیب هیأت و کمیت آن وجود داشت، می شد آن را با حکومت مطرح و حکومت در مشوره با احزاب و نمایندگان مردم روی لیست جدید به توافق می رسیدند؛ اما ارائه لیست از سوی کشور قطر به صورت یک جانبه برخلاف عرف دیپلماتیک و رویه همکاری میان کشورها و دخالت آشکار در مهمترین مسأله ملی یک کشور دیگر به حساب می آید. انتظار ما از کشورهای خارجی این است که در ارتباط با مسأله صلح کمک کننده و تسهیل کننده باشند، نه این که مطابق خواست خود و بدون در نظرداشت مطالبات مردم افغانستان در این پروسه مداخله کنند.

دیدگاه شما