بیش از شش روز است که مذاکره میان نمایندگانی از سوی ایالات متحده به رهبری زلمی خلیلزاد نماینده خاص این کشور در امور صلح افغانستان و نمایندگانی از سوی طالبان در قطر جریان دارد. این گفتگوها یکی از طولانی ترین مذاکرات نفسگیر میان ایالات متحده و طالبان تا کنون خوانده شده است. تا اکنون هیچ موضوعی که بین دو طرف نهایی شده باشد، از این مذاکرات به بیرون درز نکرده است. تنها برخی شایعات و حدس و گمان‌ها در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی مطرح شده است که هم نفس موضوع و هم میزان واقعیت آن‌ها چندان قابل توجه نبوده است. بنابراین از همین اکنون چند نکته را باید به عنوان نگرانی‌های مردم افغانستان از روند ابهام‌آمیز مذاکرات یادآور شد:
یک- نخستین موضوع نگران کننده در جریان مذاکرات صلح میان ایالات متحده و طالبان در قطر، غیبت دولت افغانستان و یا هر شخصیت حقوقی که از مردم افغانستان نمایندگی کند در این مذاکرات است. تا کنون طالبان هرگونه نشست و مذاکره با دولت افغانستان را به طور مستقیم رده کرده است. از سوی دیگر طبیعی است که تا نمایندگان مردم افغانستان در جریان مذاکرات و در جریان صلح قرار نداشته باشند، هیچ مذاکره و توافقی به فرجام نمی‌رسد.
عدم حضور دولت افغانستان در مذاکرات صلح، نوعی بی احترامی به مردم و دولت افغانستان و قربانیانی است که در سال‌های اخیر جان‌های شیرین شان را توسط گروه‌های تروریستی به خصوص طالبان از دست داده اند. ایالات متحده اگرچه بزرگ‌ترین همکار و شریک بین المللی افغانستان به شمار می‌رود که در طی سال‌های گذشته هزاران قربانی نیز در مبارزه با تروریسم از دست داده است. اما واقعیت را نباید از نظر دور داشت که ایالات متحده نمی‌تواند به هیچ صورت از دولت و مردم افغانستان نمایندگی کند.
دو- اگرچه تحولات سیاسی در طی ماه‌های گذشته به خصوص در عرصه بین المللی به سود طالبان بوده است، اما نباید این گروه بیش از این مشروعیت جهانی کسب کند. زیرا این گروه هنوز از حملات تروریستی و انتحاری دست برنداشته و روزانه ده‌ها تن از مردم ملکی و نیروهای امنیتی افغانستان را به شهادت می‌رساند. آخرین مورد حمله این گروه بر یک مرکز نظامی در میدان وردک بود که هرگز از خاطره مردم افغانستان محو نخواهد شد.
گروه طالبان در طی ماه‌های گذشته به معنی واقعی کلمه به عنوان یک بازیگر در عرصه سیاسی نیز ظهور کرده است. در حالی که در طول سال‌های گذشته افراد این گروه برای رفتن به کشورهای هم‌پیمان خود، پاسپورت نداشتند. اما اکنون به نظر می‌رسد در پایتخت‌های مختلف کشورهای منطقه از آنان به عنوان هیات دیپلماتیک پذیرایی صورت می‌گیرد. نخستین نقش را در این زمینه در وهله نخست قطر داشته است که در این سال‌ها زمینه باز کردن یک دفتر سیاسی را برای این گروه فراهم کرده است و در وهله دوم روسیه بوده است که ضمن کمک‌های نظامی در سال‌های گذشته، در ماه‌های اخیر کمک‌های سیاسی شایانی نیز به این گروه کرده است. پس از روسیه ایران به طالبان مشروعیت داد و علنا از رفت و آمد سران این گروه به این کشور خبر داد. اکنون مذاکرات قطر کمترین پیامدش برای افغانستان مشروعیت بخشی دیگر به طالبان است. امیدواریم که کشورهای منطقه و شرکای بین المللی افغانستان در هنگام ملاقات به طالبان، خون هزاران انسان این سرزمین را از یاد نبرند. 
سه. مذاکره و پروسه صلح نباید به پروسه‌های سیاسی و دموکراتیک در افغانستان صدمه بزند. به همان میزان که مردم افغانستان مخالف از دست دادن کمترین دستاوردهای‌ سال‌های گذشته هستند، مخالف هرگونه وقفه در روندهای دموکراتیکی چون انتخابات نیز خواهند بود. در این روزها زمزمه‌هایی از سوی کسانی برخی از حلقات خاص، شنیده می‌شود که گویا حکومت موقت به وجود می‌آید و انتخابات ریاست جمهوری، شوراهای ولایتی و شوراهای ولسوالی به تعویق می‌افتد. بدون شک هرگونه فکر و طرحی در این زمینه به منزله عقب گرد افغانستان به روزگاران جنگ است. امری که مردم افغانستان سخت مخالف آن هستند و هرگونه عقب گرد و بازگشت به گذشته‌های تاریک را قبول نخواهند کرد.
چهار- همان‌گونه که دولت افغانستان بارها اعلام کرده است، هرگونه مذاکره و توافق در پشت درهای بسته و بدون اطلاع مردم افغانستان نه پذیرفتنی است و نه امکان پذیر. به همین خاطر هیات آمریکایی باید محتوای مذاکرات را به خصوص اگر به توافقی با طالبان دست یابد، به شکل واضح و روشن با رسانه‌ها در میان بگذارند تا مردم نیز آگاهی یابند. در غیر آن صورت مذاکرات صلح چیزی جز تشویش و نگرانی در پی نخواهد داشت.