طالبان در آستانه گفتگوهای جده یک بار دیگر با صدای بلند اعلان کردند که حاضر نیستند با دولت افغانستان مذاکره کنند. چندی قبل در گفتگوهای ابوظبی نیز طالبان حاضر نشدند که  با نمایندگان دولت افغانستان گفتگو کنند. وقتی مشاور شورای امنیت ملی افغانستان از دوبی برگشت موضع گیری تندی علیه طالبان و حامیان بین المللی آن داشت. قبلا نیز نمایندگان طالبان بارها و به مناسبت های مختلف تأکید کرده اند که دولت افغانستان را دست نشانده خارجی می دانند و جنگ افغانستان زمانی به نتیجه مطلوب می رسد که همکاران بین المللی افغانستان از کشور خارج شوند و عملا یک حکومت مشابه امارت اسلامی زمان طالبان به وجود آید و قانون اساسی فعلی با تمام مندرجات خود تعطیل شود.
واقعیت این است که پروسه صلح از روزی که آغاز شد تا کنون عقیم بوده و هیچ نتیجه مثبت نداشته و کمترین دستاوردی برای مردم افغانستان به بار نیاورده است. بنابراین عملا پروسه صلح در طول سال های گذشته یک پروسه ناکام و یک تجربه تلخ برای مردم و دولت افغانستان بوده است. اما پرسش اساسی این است که عامل اصلی ناکامی روند صلح چه و یا که بوده است؟ در حالی که طی سال های اخیر هم جنگ و هم روند صلح برای مردم افغانستان هزینه های سنگین داشته است، چه دستاوردی از این همه جنگ و غوغای مفت برای صلح به دست آمده است؟
متاسفانه باید اذعان کرد که طالبانی که امروزه تقریبا همه کشورهای منطقه و حتی برخی از شرکای بین المللی افغانستان به دنبال حضور و احیای دو باره این گروه افراطی در عرصه سیاسی افغانستان هستند، عامل اصلی ناکامی صلح بوده و این گروه هیچ تمایل عملی برای تحقق صلح از خود نشان نداده است؛ زیرا نه طالبان باور به صلح دارد و نه کشورهای حامی این گروه که تا کنون آن را به جان مردم افغانستان انداخته اند و هر روزه از مردم ملکی و نیروهای دفاعی کشور قربانی می گیرند.
پا نگرفتن پروسه صلح و نتیجه منفی از این بازی تا حد زیادی طبیعی و بدیهی است. گروهی که رسما اعلان می کند که هیچ باوری به ارزش های مدنی و حقوقی که در قانون اساسی فعلی افغانستان مندرج است ندارد، چگونه می تواند به پای میز مذاکره حاضر شود و با نمایندگان دولت افغانستان گفتگو کند. خوش باوری و مماشات با دشمن قسی القلب و دهشت افگنی چون طالبان در طول سال های گذشته مردم ما را آسیب زده و همواره سبب شده است که مردم نیز باور خود را نسبت به پروسه های کلان ملی از دست دهند. این بی باوری طالبان از یکسو و بی اعتمادی مردم نسبت به روندهای کلانی چون مصالحه ملی از سوی دیگر، سبب بی اعتمادی عمومی و به نوع چالش درونی بزرگی تبدیل شده است. طالبان تنها نقش عمده در تخریب زیربناهای اقتصادی و حیات جمعی مردم نداشته؛ بلکه نقش اساسی در از بین بردن اعتمادی عمومی و وحدت ملی داشته است. به همین خاطر بسیار بجا است که پرسیده شود که وقتی طالبان حاضر به مذاکره نیستند، ما به چه کسی صلح می کنیم؟ این گونه موضع گیری متکبرانه و خودخواهانه از سوی طالبان نه تنها باعث اهانت به مردم افغانستان است؛ بلکه نشان می دهد که عامل اصلی بن بست در پروسه صلح خود طالبان است.
وقتی گروه طالبان اصرار بر جنگ و کشتار مردم دارد و نمی خواهد با دولت افغانستان مذاکره کند، پس چه کسانی به نمایندگی از مردم افغانستان با طالبان خواهند نشست و مذاکرات صلح را به پیش خواهند برد. بارها تاکید گردیده است و کشورهای خارجی هم پذیرفته اند که صلح تنها با اجماع ملی افغان ها و با حضور یکایک مردم افغانستان، آن هم در پای صندوق های رای، به دست می آید. هیچ کسی در این کشور مخالف صلح نیست؛ بلکه بزرگ ترین آرزوی مردم افغانستان و نیاز اولیه آن ها صلح است. ولی مردم افغانستان حاضر نیستند که تمام دستاوردهای سال های گذشته را قربانی کنند و به صلحی تن دهند که توسط خارجی ها و طالبان در پشت دیوارهای زخیم در پایتخت کشورهای اسلامی به وجود می آید. اکنون واضح شده است که تنها عامل اصلی بحران در افغانستان و عامل اصلی به نتیجه نرسیدن صلح، گروه طالبان است. وقتی عامل اصلی جنگ گروه طالبان است، دولت افغانستان باید همان پالیسی را در پیش گیرد که در این روزها به وفور در سخنان سرپرستان وزارت های دفاع و داخله به کار رفته است. استفاده از زبان زور و مقابله به مثل تنها راه پیروزی بر تروریسم و افراط گرایی است.