صلح پایدار از آرزوهای دیرینه و حیاتی مردم افغانستان است. بدون صلح پایدار توسعه پایدار ممکن نیست. کشورهای پسامنازعه، همین مسیر را سپری کرده اند. صلح در حقیقت به معنای نه گفتن به نابودی و عزم بر حفظ داشته‌های مشترک است. به همین سبب، صلح نباید خود باعث قربانی دست‌آوردهای مشترک گردد. پس از حکومت طالبان، در جامعه افغانستان ارزش‌ها و ساختارهای پدید آمده است که زیربنای فردای کشور را شکل می‌دهد. ارزش‌های حقوق بشری و قانونی به مثابه زیرساخت‌های جامعه‌ی مدنی و مدرن  در افغانستان می‌باشد. مردم افغانستان به هیچ وجه از این ارزش‌ها دست‌بردار نیست. ساختار و سیستم موجود در افغانستان هرچند که کامل نیستند ولی حامل توافق جمعی اند. نقد و اصلاح حق قانونی همه است. حکومت باید نقد‌ها را بپذیرد؛ اما نه حکومت حق تضعیف این ساختار را دارد و نه مردم اجازه تخریب این ساختار را به کسی می‌دهد. ساختارهای رسمی ‌افغانستان در سال‌های آشوب و خشونت نابود شد و ما همه چیز را از نوآغاز کردیم و هنوز در میانه راه هستیم. حاصل آن همه قربانی‌ها همین است که اکنون در دست ماست. نسل امروز هرگز نمی‌گذارد که دوباره از نو آغاز کنیم. برگشت به نقطه اول، ما را دوباره به حالت اول خواهد کشانید. مردم دوست ندارد که دیگر آن خاطره‌های تلخ دوباره تحقق پیدا کند. چه ضمانتی است که دوباره به همان حالت نمانیم؛ زیرا برای مردم حتا تصور آن دردآور است.
حقوق شهروندی و حاکمیت اراده مردم  دو اصل حیاتی است که تاکنون به آن‌ها دست یافته‌ایم. بدون حقوق شهروندی و در نبود حاکمیت اراده مردم، هرچه که به دست آید ناپایدار است.  این دو دست‌آورد مهم در قالب قانون اساسی و حاکمیت ملی تجلی یافته است. نادیده انگاشتن مفاد قانون اساسی و حاکمیت ملی به معنای تضعیف حقوق اساسی شهروندان افغانستان است و قابل قبول نیست. حاکمیت ملی در افغانستان به مردم افغانستان تعلق دارد و حکومت افغانستان به نمایندگی از مردم آن را تمثیل می‌کند. از این رو نادیده انگاشتن حکومت افغانستان به منزله نادیده انگاشتن اراده مردم افغانستان است. کشورهای همسایه براساس حسن همجواری و اصل برابری حاکمیت‌های ملی باید به حکومت افغانستان نقش و جایگاه متقابل را رعایت کند و به آن احترام بگذارد. هرنوع رفتاری که از کانال‌های موازی با حکومت افغانستان صورت بگیرد، برای مردم افغانستان قابل قبول نیست. در تمام معادلات و مناسبات مربوط به افغانستان، باید معیار حفظ و احترام به حاکمیت ملی افغانستان باشد. هرنوع تفاهم و اقدامی ‌که در غیاب حکومت افغانستان نسبت به افغانستان اتخاذ شود، غیر قابل قبول است. در مناسبات میان کشور‌ها، حکومت‌ها نماینده رسمی‌ ملت‌ها هستند.
اخیرا در گفتگوهای صلح، غیبت حکومت افغانستان محسوس بود. هرچند که تلاش‌های آمریکا و کشورهای همسایه در راستای تلاش صلح‌خواهانه افغانستان است، اما نباید باعث نادیده انگاشتن حکومت افغانستان شود. حکومت افغانستان نیز حق ندارد طوری رفتار کند که انزوا و حاشیه‌گزینی حکومت تصور شود. کشورهای همسایه اگر به دنبال ایجاد صلح پایدار در افغانستان می‌باشد باید برمبنایی اراده و خواست مشترک مردم و حکومت افغانستان حرکت کند. در غیر این صورت مشکل همچنان پابرجا خواهد ماند. بدیهی است که در غیاب حکومت افغانستان هراقدامی ‌که صورت بگیرد، جنبه تطبیقی ندارد. زیرا تمام توافقاتی که ربطی به افغانستان داشته باشد، ابتدا باید عناصر قانونی آن موجود باشد. مشخص است آن توافقاتی که بدون حضور افغانستان حاصل شود، هم مخالف حاکمیت قانون افغانستان است و هم هیچ کشوری حق ندارد برای کشور دیگر تعیین تکلیف کند. در امر مبارزه با تروریزم کشور‌ها عزم مشترک دارند و افغانستان نیز برای مبارزه با تروریزم قربانی‌های بسیار داده و هنوز هم همه روزه هزینه‌های جانی می‌پردازد. در گفتگو با گروه‌های دهشت‌افگن و تروریستی در افغانستان، هرگز خردمندانه نیست که بدون نظر و اراده حکومت افغانستان تصمیم گرفته شود.