در روزهای اخیر یک بار دیگر خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان و پیامدهای آن به عنوان بحث داغ عرصه عمومی‌ مطرح شده است و از سطح عادی جامعه تا سیاستمداران و رسانه‌ها و حتا در سطح تحلیل‌گران بین‌المللی، در باره آن سخن می‌گویند. به‌راستی که این موضوع برای امروز افغانستان حیاتی و سرنوشت‌ساز است و در آن جای تردیدی وجود ندارد. تصمیم ناگهانی و شتاب‌زده رئیس جمهور ایالات متحده همه را شوکه کرد و تا حدودی بالبداهه به این بحث دامن زد. همین ناگهانی بودن و شتاب‌زدگی تصمیم دونالد ترامپ مبنی بر خروج بیش از نصف نیروهای آمریکایی از افغانستان زمینه مباحث شتاب‌زده و آشفته را فراهم کرد. آن‌چه طی دو روز گذشته در باره این موضوع گفته شده است غالبا شتاب‌آلود و ناسنجیده بوده است.
طالبان، سرشار از اعتماد به نفس شده و اعلام کرده اند که گویا جامعه بین‌المللی در حال پذیرش خواسته‌های این گروه و موجودیت آن در افغانستان است. برخی از کشورهای حامی‌ طالبان و همسایگان افغانستان که طی سال‌های اخیر از این گروه حمایت کرده اند، از این تصمیم ترامپ به وجد آمده اند و در عین حال آن را تحقیری برای ایالات متحده تفسیر کرده اند. رهبران تنظیم‌های جهادی و برخی از احزاب خانوادگی که طی سال‌های گذشته بر سفره آماده نشسته بوده و طی چند سال اخیر احساس محرومیت از مواهب سیاست خانوادگی و تنظیمی ‌را به شدت احساس می‌کنند از این مساله خرسند شده و تا مرز تشکیل حکومت موقت و تقسیم غنایم سیاسی به پیش رفته اند. به همین خاطر جداً از حکومت خواهان گفتگو با طالبان شده اند. اپوزیسیون ریزودرشت حکومت نیز بدون این‌ که به پیامدهای آمدن دوباره طالبان فکر کنند به شادمانی پرداخته اند و منتظر تغییرات به هر قیمتی هستند.
در این میان اما به نظر می‌رسد واکنش حکومت منطقی و تا حدی زیادی متناسب با ذهنیت عمومی ‌جامعه بوده است. اگرچه هنوز به نظر می‌رسد که برخی از تعبیرات در برابر گروه طالبان، سست و مسالمت‌جویانه و مصلحت‌اندیشانه بوده است. اما آن‌چه در واکنش‌های تحلیلی و استراتژیک معاون دوم رییس جمهور آمده، امیدواری‌های زیادی را خلق کرده است. زیرا برای نخستین‌بار مردم احساس می‌کنند که حکومت حاضر نیست به هر بهانه‌ای با طالبان کنار بیاید و دستاوردهای چندین ساله اخیر را قربانی صلحی کند که خواسته مردم افغانستان نه،‌ بلکه خواسته دیگران است. چون در طی سال‌های گذشته به خصوص از زمانی که طالبان از سوی حکومت قبلی افغانستان برادر خوانده شد تا کنون متاسفانه اعتماد مردم نسبت به حکومت همواره رو به کاهش بوده است.
باید اذعان کرد که رفتار حکومت در بر ابر طالبان در طی سال‌های گذشته به گونه‌ای بوده است که همواره بدگمانی‌های عمومی ‌را نسبت به خود افزایش داده است. متاسفانه در طول سال‌های گذشته و از زمانی که پروسه ناکام صلح با طالبان مطرح شده است، بدون این که کوچک‌ترین دستاوردی برای حکومت و مردم افغانستان به دست بیاید، همواره در برابر این غول وحشی به طرز چندش‌آوری مماشات شده است. این همه مماشات و مصارف گزاف در پروسه بدنام صلح چیزی جز بی‌اعتمادی و شکاف میان مردم و حکومت و سرخوردگی و یأس عمومی ‌به بار نیاورده است. اکنون به نظر می‌رسد حکومت نیز متوجه این مساله شده است و این آغاز یک گام مثبت در راستای همگرایی عمومی‌ و دفاع از دستاوردهای به دست آمده و ارزش‌های انسانی است.
در مجموع واکنش حکومت نسبت به تصمیم اخیر ترامپ مبنی بر خروج نصف نیروهای آمریکایی از افغانستان و گفتگوهای چند جانبه‌ای که نماینده این کشور به راه انداخته است این است که «ما به گذشته بر نمی‌گردیم». مفاد این موضع‌گیری اخیر همان چیزی است که سال‌ها مردم از حکومت می‌خواسته اند و منتظر آن بوده اند.
امروزه همه کسانی که به ارزش‌های انسانی و دموکراتیک و دستاوردهای بزرگ چند ساله اخیر باورمند هستند، مخالف هرگونه روندی هستند که این ارزش‌ها و دستاوردها را بر باد فنا دهد و در نتیجه مردم افغانستان یک بار دیگر به نقطه صفر برگردند. ارزش‌ها و دستاوردهایی که به دست آمده اند، محصول ده‌ها سال مبارزه نفس‌گیری بوده است که مردم افغانستان برای به دست آوردن آن‌ها بهای سنگین پرداخته اند. بسیار واضح و روشن است که گروه طالبان نیز به چیزی جز تعطیل شدن ارزش‌های انسانی مندرج در قانون اساسی فعلی افغانستان قناعت نمی‌کند. پس یگانه راه برای مردم و حکومت فعلی افغانستان، ایستادگی در برابر خواسته‌های غیر مشروع طالبان و جلوگیری از برگشت به دوره سیاه گذشته است. ما نباید تحت هیچ شرایطی به گذشته برگردیم و یک بار دیگر به دوره سیاه طالبانی گردن نهیم. این تنها خواست مشروع و انسانی همه مردم افغانستان است.