پس  از انتصاب استاد خلیلی به ریاست شورای عالی صلح با تعدادی از بزرگان جهت تبریکی به دیدار وی رفتیم. استاد خلیلی  در این دیدار از شورای عالی صلح به عنوان یک مرده متحرک یاد کرد که تنها بوی آن شمام مردم را می ازارد و دیگر  چیزی از دست آن شورا بر نمی اید. استاد تاکید کرد که اگر نتواند تغییری در پالیسی ها و عملکرد های شورای عالی صلح به وجود آورد، از ریاست آن شورا استعفا خواهد داد. اکنون با طرح هایی که هر روزه در مورد پروسه صلح ریخته می شود و به خصوص با ایجاد بورد عالی مشورتی صلح به نظر می رسد که رهبری حکومت نیز به این نظر رسیده است که شورای عالی صلح چیزی بیش از یک مرده متحرک نیست و دیگر از حیز انتفاع خارج شده است.
البته از نگاه افکار عمومی مدت ها است که نه تنها شورای عالی صلح بلکه پروسه صلح افغانستان تبدیل به یک روند آزاردهنده و بی نتیجه گردیده است. واقعیت این است که اینک پس از سال ها تلاش بی وقفه و مصارف هنگفت از بودجه ملی در راستای صلح، هیچ دستاورد مثبت و قابل ملاحظه ای در این زمینه به چشم نمی خورد. مخالفان مسلح در حال قدرت گیری دو باره هستند و حملات انتحاری و تروریستی طی دو سال اخیر به شدت افزایش یافته است. آمار تلفات مردم بی گناه و نیروهای دفاعی و امنیتی کشور رو به ازدیاد است و در میان نیروهای سیاسی کشور سرخوردگی و پراکندگی بی سابقه ای نسبت به پروسه صلح به چشم می خورد. اکنون خوب است که این پرسش از نو مورد بررسی قرار گیرد که چرا پروسه صلح در طی سالیان گذشته ناکام بوده و منتج به نتیجه مثبتی نگردیده است؟
در ناکامی پروسه صلح و شورای عالی صلح ممکن است فاکتورهای مختلفی نقش داشته باشد. ولی آن چه بیش از همه این پروسه را با چالش مواجه کرده بود، فقدان یک دیدگاه استراتژیک و ملی بود. شورای عالی صلح در به وجود آوردن یک اجماع عمومی و اراده ملی نسبت به پروسه صلح ناکام بوده و در طول حیات خود نتوانسته است دیدگاه مشترکی را در این زمینه به وجود بیاورد. واقعیت نیز همین است که رخ نموده است؛ ما در افغانستان نیازمند مصالحه ملی هستیم نه گفتگوهای بی نتیجه در پشت میزهای مشکوک در کشورهای مختلف. ما تاکنون نسبت به پروسه صلح بیش از آن که آن را یک روند ملی و افغانستان شمول بدانیم، به صورت استخباراتی و محرمانه با آن برخورد کرده ایم. درست است که در پشت قضایای افغانستان دست استخبارات منطقه و جهان بیش از هر عامل دیگر دخیل است. اما روند صلح مربوط به تمام مردم افغانستان است و نسبت به این روند نیازمند مشی ملی هستیم. به عبارت دیگر ما نیازمند مصالحه ملی هستیم و مصالحه ملی، مشی ملی می طلبد. تا زمانی که نتوانیم به افکار عمومی و یکایک مردمان ساکن در این سرزمین بقبولانیم که صلح زیربنای یک زندگی انسانی و شرافتمندانه است، هرگز دستاورد ملموس و قابل قبولی در این راستا نخواهیم داشت. تا زمانی که همه مردم افغانستان نسبت به پروسه صلح و فعالیت های نهادهای مربوط به صلح اعتماد پیدا نکنند، هر گونه کامیابی در مورد صلح بدور از تصور خواهد بود.
اکنون تشکیل بورد عالی مشورتی صلح با ترکیب چهره های سیاسی و مطرح کشور، این امیدواری را به وجود آورده  است که امور مربوط به صلح سامان می یابد و روند صلح در مسیر اصلی خود قرار می گیرد. هنوز در این ترکیب نیز برخی مصلحت سنجی های غیر ضروری به چشم می خورد و این ترکیب نیز تا حدی دچار نواقصی هست ولی در مجموع یک گام مهم و عملی در راستای ملی سازی پروسه صلح به شمار می رود. اگر این ترکیب به مرور تکمیل گردد و همه طرف های موثر در آن گنجانده شوند، امیدواری ها نسبت به دستاوردهای آن نیز بیشتر خواهد شد.
بنابراین می توان ایجاد بورد عالی مشورتی صلح را نخستین گام در راستای مصالحه ملی به شمار آورد و آن را به مثابه مشی ملی قلمداد کرد. زیرا در آن همه طرف های موثر و صاحب نفوذ سیاسی حضور دارند و این ترکیب می تواند نخستین گام ها را در راستای اجماع عمومی برای حصول به یک تفاهم و مصالحه ملی بردارد.