با فرارسیدن فصل زمستان، طالبان آخرین تلاش‌های خود را به کار گرفته اند. پلان‌های نظامی طالبان در جبهه‌های جنگ همیشه این‌گونه بوده اند. طالبان در سال‌های گذشته حتا یک‌بار ولایت قندوز را پیش از فرارسیدن زمستان تصرف کرد. اکنون نیز طالبان برتمام توانایی شان خواهد افزود که اگر بتواند برخی از ولسوالی‌های مهم و استراتژیک را تصرف کند. هدف طالبان از این تلاش نظامی نیز این است که حکومت افغانستان با فرارسیدن فصل سرما و زمستان دیگر به راحتی نخواهد توانست ولسوالی‌های تصرف شده را دوباره به دست بگیرد. دلیل این امر هم این است که حکومت مرکزی افغانستان همیشه برای تأمین امنیت دوباره مناطق در معرض تصرف طالبان از کابل نیرو اعزام می‌کند و اعزام نیرو در فصل سرد زمستان عملا ممکن نیست. از این رو طالبان بر این شده است که با تصرف و نگهداری برخی از ولسوالی‌های مهم و هم‌مرز با ولایت‌های استراتژیک، همچنان در مناطق مهم حضور نظامی شان را حفظ کنند.
حکومت افغانستان نیز باید بر این قضیه واقف باشد که برای نگهداری و حفاظت از مناطق در معرض خطر تنها واپس‌گیری آن مناطق به صورت زود گذر چندان حایز اهمیت نیست. به این دلیل که پس از برگشت نیروهای اعزامی از محل، طالبان دوباره همان اهداف حیاتی شان را دنبال خواهد کرد و به مناطق مورد نظر حملات دوباره را راه‌اندازی خواهد نمود.
واقعیتی دیگری را که از همین موضوع می‌توان به دست آورد این است که حکومت مرکزی افغانستان و ادارات محلی کشور در چنین شرایطی باید یک استراتژی دیگر را در نظر بگیرد و آن را تطبیق کند. این استراتژی باید به گونه‌ی تدوین و تنظیم شود که دیگر حکومت مرکزی ناگزیر به اعزام نیروهای حمایتی از کابل به ولایات و ولسوالی های دوباره در معرض خطر، نگردد. زیرا اولا اعزام نیروها به صورت مکرر از مرکز حکومت به ولسوالی‌ها هزینه انتقالات و لوجستیک وزارت دفاع را چند برابر می‌سازد  و علاوه بر آن سربازان کشور را همیشه در حال سفر و نقل و انتقالات قرار می‌دهد که این کار باعث می‌شود روحیه و روان سربازان ذخیره کشور همیشه خسته بماند. بعید نیست که طالبان با متمرکز‌سازی حملات و نیروهای شان به ولسوالی‌های متعدد در بخش‌های دور دست افغانستان عملا به دنبال این باشد که حکومت مرکزی و نیروهای ذخیره افغانستان را همیشه به دنبال خود بکشاند و انرژی و توانایی شان را به هدر بدهد. البته این کار اگر به صورت تهاجمی باشد و حکومت افغانستان نیروهای امنیتی کشور را برای حملات تهاجمی برعلیه طالبان سوق بدهد یک امر نیک و مؤثر است ولی اگر قضیه برعکس باشد و طالبان حالت تهاجمی بر ولسوالی‌های دوردست را داشته باشند و نیروهای دفاعی کشور از مرکز فقط برای حالت‌های دفاعی به مناطق دوردست اعزام شود به صورت تدریجی روحیه و روان نیروهای رزمی کشور را به فرسایش خواهد کشانید.
از این رو در شرایط اکنون مخصوصا با فرارسیدن فصل زمستان و سخت شدن انتقالات نیرو از مرکز به مناطق دوردست مانند ولسوالی‌های مختلف غزنی و ارزگان و مناطق شبیه آنان، حکومت باید از نیروهای بومی برای حفظ تأمین امنیت آن مناطق پس از برگشت نیروهای اعزامی مرکز، استفاده کند. نیروهای دفاعی در بسیاری از مناطق کشور در فصل‌های سرد زمستان می‌توانند به صورت محلی انجام وظیفه کنند مشروط براینکه عملا توسط رهبری حکومت مرکزی و نهاد‌های رسمی امنیتی کشور سوق و مدیریت شود و تجهیزات آنان توسط حکومت به صورت درست تدارک دیده شود.
این روش از لحاظ برآورد هزینه‌ها نیز شاید بخشی از هزینه‌های کلان حکومت را در نقل و انتقالات نیروها از مرکز به ولسوالی‌های دوردست صرفه‌جویی کند. شواهد در ماه‌های اخیر این را نشان می‌دهد که طالبان عملا می‌خواهد با متمرکزسازی حملات شان در برخی از ولسوالی ها، حکومت را عملا به دنبال خود بکشاند و هزینه‌های دفاعی حکومت را چند برابر بسازد. واقعیت اینست که طالبان از تصرف و نگهداری مراکز ولایت های کشور ناامید شده است و تلاش شان را برای تصرف ولسوالی های مهم متمرکز کرده است.