طی چند سال اخیر که مسئولیت‌های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای امنیتی افغانستان انتقال یافته، مواجهه با تروریست‌ها و دشمنان مردم افغانستان وظیفه اصلی نیروهای افغان بوده است. در این مدت به صورت متناوب میزان تلفات نیروهای امنیتی کشور در جنگ با دشمن افزایش داشته است. دلیل این افزایش نیز نه قوت گرفتن دشمن بلکه گسترش دامنه جنگ توسط حامیان بین‌المللی آن‌ها است. از آن‌جا که دشمن جنگ را در سراسر کشور کشانده و به طور پراکنده حملات تروریستی و ایذایی را در همه جا انجام می‌دهند، طبیعی است که تدارکات مقابله با دشمن نیز افزایش می‌یابد و به موازات این افزایش نیرو و تدارک عملیات‌های جنگی و در نهایت میزان تلفات و خساره به نیروهای امنیتی کشور نیز افزایش می‌یابد.
در تمام مدتی که حملات دشمن و میزان تلفات نیروهای امنیتی کشور و هم‌چنین میزان کارکرد و فداکاری‌های نیروهای امنیتی کشور نیز افزایش یافته است، نه تنها این نیروها از سوی مردم و افکار عمومی ‌مورد تحسین و تشویق قرار نگرفته، بلکه همواره مورد تمسخر و اهانت نیز قرار گرفته اند. این همه ملامت و شماتت که همه روزه از سوی کاربران شبکه‌های اجتماعی و اهل رسانه متوجه نیروهای امنیتی کشور می‌شود، هرگز به آدرس دشمن خونخوار و قسی القلب مردم و دولت افغانستان صورت نمی‌گیرد. اگر یک نگاه مختصر به صفحات اجتماعی اندازیم، متوجه خواهیم شد که اکثریت مردم و کاربران شبکه‌های اجتماعی به جای این‌که تمام خشم و نفرت خویش را به سمت دشمن مردم افغانستان متوجه سازند، به آدرس دولت و حکومت ابراز می‌دارند. این خطای باصره سبب شده است که همه انرژی ما برای تضعیف حکومت و نیروهای امنیتی کشور مصرف شود و دشمنانی که هر روزه آدم می‌کشد و در بدترین حملات ترویستی دست دارند، از هجوم تنفر اجتماعی در امان بمانند.
علی‌رغم این‌که تمام نقاط کشور لحظه به لحظه شاهد جان فشانی‌ها و ایثارگری‌ها و ریختن خون فرزندان برومند این سرزمین هستند، رسانه‌ها و کاربران شبکه اجتماعی اما برخورد منطقی و بی‌طرفانه با مقامات به خصوص مقامات امنیتی ندارند. اهانت و تهمت همواره بر دوش نیروهای امنیتی کشور به اندازه مبارزه با دشمن کینه‌‎توز مردم افغانستان سنگینی می‌کرده است. هیچ مقامی‌ در کشور ما، نه مقامات سیاسی و نه مقامات نظامی، از گزند نقدهای کوبنده و بی‌رحمانه مردم در امان نمانده‌اند.
اگرچه انتقاد حق مردم است و باید مردم بر اعمال تمام بخش‌های حکومت به طور دقیق نظارت داشته باشند، اما دشنام و اهانت هرگز و در هیچ قانونی مجاز شمرده نشده است. در هر جنگ سیلی از نقدها و ناسزاها به آدرس نیروهای امنیتی کشور ارسال می‌گردد و تمام سنگ‌های ملامت نیز به سینه این فرزندان بی‌مدعای کشور زده می‌شود. در سال‌های گذشته هر روزه ما قهرمانان زیادی را از دست داده‌ایم و شاهد هزاران فداکاری از سوی نیروهای امنیتی بوده‌ایم، اما هیچ‌گاه مثل یک قهرمان از آن‌ها تجلیل نکرده‌ایم و همواره این قهرمانان در دنیایی از گمنامی ‌و مظلومیت مبارزه کرده‌اند و به شهادت رسیده‌اند.
روز گذشته که نیروهای امنیتی کشور عملیات تصفیوی بزرگی را در ولایت غزنی به راه انداخته و اکثر مناطق اشغال شده را از دشمن پس گرفته اند، باز هم شاهد هزاران دشنام و توهین نسبت به نیروهای امنیتی بودیم. این گونه برخورد احساساتی و بدور از عقلانیت و منطق با نیروهای امنیتی که جان شیرین خویش را در کف گرفته اند و در سراسر کشور با دشمن تروریست مبارزه می‌کنند، نه تنها نتیجه اصلاحی در بر نخواهد داشت بلکه سبب فشارهای روانی و یاس به نیروهای امنیتی ما خواهد شد.
مجموعه‌ای از سربازان فداکار از تمام قومیت‌ها و مردم افغانستان در منطقه‌ای به بهانه مبارزه با دشمن حضور می‌یابند و مبارزه می‌کنند، اما وقتی می‌شنوند که این مردم حتا به شهید آن‌ها احترام نمی‌کنند، هیچ انگیزه‌ای برای مبارزه در وجود آن‌ها باقی نمی‌ماند.
اکنون جنگ افغانستان دارای پیچیدگی‌هایی است که برای هر کس قابل درک نیست. از این رو باید همگی بکوشیم که در برابر دشمن حداقل وحدت و همدلی خویش را حفظ کنیم. تنها کاری که مردم ما از طریق رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی می‌توانند برای نیروهای امنیتی کشور انجام دهند، ابراز همدلی و تشویق این نیروها است. اگر کسی بفهمد که تمام تلاش او در این سرزمین بیهوده مصرف نمی‌شود و به دنبال هر کوششی، پاداشی حداقل در سطح ابراز همدلی با نیروهای امنیتی و همدردی با خانواده‌های آن‌ها وجود دارد، بدون شک تلاش‌های ماندگاری نیز انجام خواهد داد.