وزیر امورخارجۀ امریکا به تازگی گفته است که اگرپاکستان برضد دهشت افگنان و مراکز مصئون و مخفی آنها اقدام نکند، با پیامدهای شدید مواجه خواهد شد. این بار اول نیست که آمریکا از پاکستان می خواهد که مراکز مصئون را در اختیار هراس افگنان قرار ندهد. اما این بار وزیرخارجه ایالات متحده آمریکا به پاکستان هشدار داده است، درصورتی که پاکستان در خاکش پناهگاه های امن هراس افگنان را نابود نسازد، با عواقب سخت مواجه خواهد شد. عین همین سخنان وزیر خارجه آمریکا را دونالد ترامپ در روزی تعیین کردن استراتژی خاص آمریکا برای جنوب آسیا مطرح کرد. وی با صراحت تمام بیان داشت که کمک های ایالات متحده آمریکا برای پاکستان، صرف افراط گرایی و زمینه سازی برای کشتن سربازان آمریکایی در افغانستان شده است. علیرغم این هشدار ها و استراتژی آمریکا برای جنوب آسیا، چندان تغییرات در سیاست خارجی آمریکا در مبارزه با افراط گرایی و گروه های تروریستی صورت نگرفت. اما در چند ماه گذشته اتفاقاتی در افغانستان و پاکستان رخ داد که احتمالات تغییر در تعاملات افغانستان، آمریکا و پاکستان را نوید می داد.
نخست وزیر شدن عمران خان در پاکستان، کنار رفتن حنیف اتمر، حضور زلمی خلیلزاد در افغانستان، تغییر فرمانده نیروهای آمریکایی و ناتو در افغانستان و نیز تصمیم جدید ترامپ بر قطع بخشی از کمک های آمریکا به پاکستان به دلیل نارضایتی از مبارزۀ پاکستان با افراط گرایی، شرایط و زمینه های تازه را در روابط افغانستان و پاکستان فراهم کرد که تاهنوز به نتیجه محسوس نرسیده است.
این همه پس از آن  صورت گرفت که استراتژی جدید آمریکا در جنوب آسیا نتوانست بر قدرت حاکم در پاکستان فایق شود و پاکستان را مجبور کند تا در سیاست خارجی اش در قبال افغانستان و مبارزه با گروه‌های دهشت افکن، تجدید نظر کند. پس از آغاز  استراتژی جدید آمریکا در جنوب آسیا، حکومت نواز شریف در مشکلات خودش فرو افتاد و سرانجام زمام سیاست پاکستان را به دست یک خان کاریزما و آرمانگرا سپرد.
آمریکا در روزهای اولی به قدرت رسیدن عمران خان، روابط اش را با حکومت جدید پاکستان با یک جدیت بیشتر آغاز کرد و کمک 300 میلیون دلاری خودش را به ارتش پاکستان قطع کردکه دلیل آن را نیز نارضایتی آمریکا از مبارزۀ پاکستان برعلیه گروه های هراس افکن و افراطی اعلان نمود. این تصمیم در زمانی اتخاذ شد که قرار بود وزیرخارجه آمریکا  وارد پاکستان شود و با حکومت جدید پاکستان گفتگو کند. اما این هشدار ها تا آن حد نبود که پاکستان را به یک ناگزیری و انتخاب عقلایی در مسایل افغانستان و مبارزه با تروریسم وادار کند. زلمی خلیل زاد در دیدارش از پاکستان نیز آن گونه که انتظار می رفت با قاطعیت و جدیت برخورد نکرد.
آنچه مسلم است  اینست که اگر آمریکا بر پاکستان فشار جدی وارد کند، پاکستان به جز تجدید نظر در سیاست خود در قبال افغانستان دیگر چاره‌ای ندارد. زیرا آنچه که برتسریع روند گفتگو های صلح و دستیابی به صلح پایدار در افغانستان کمک می کند، فشار مستقیم و تأثیر گذار آمریکا برپاکستان می باشد تا پاکستان را وادار کندکه در رویکردسیاسی خود نسبت به افغانستان تجدید نظر کند. اگر به رویکرد سیاسی پاکستان در قبال افغانستان تجدید نظر نشود، پاکستان می تواند در یک بازی سیاسی به راحتی طالبان را کنار بگذارد و خشونت را از یک کانال دیگر در افغانستان ادامه بدهد.
آنچه که تاهنوز ادامه داشته است اینست که پاکستان، هشدار های نه چندان خطر پذیر آمریکا را، به راحتی مهار کرده است وحتی از مسیر حکومت افغانستان وارد شده و با ترمیم کوتاه مدت روابط اش با افغانستان، برای خودش فرصت کسب کرده است.
با همه این ها، نباید فراموش کرد که  این وظیفه و مسئولیت دولت افغانستان است که استراتژی جنگ وصلح  افغانستان را تنظیم کند و آن را با حمایت مردم افغانستان به پیش ببرد. ولی متأسفانه هم اکنون مردم افغانستان دقیقا نمی دانند که استراتژی دولت افغانستان در مواجه با گروه طالبان چیست؟